Ustawa
z dnia 25 sierpnia 2006 r.
o bezpieczeństwie żywności i żywienia1), 2)
(Dz. U. z dnia 27 września 2006 r.)
DZIAŁ I
Przepisy ogólne i objaśnienia określeń ustawowych
Art. 1. 1. Ustawa określa wymagania i procedury
niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności i żywienia zgodnie z
przepisami rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa
żywnościowego, powołującego Europejski Urząd do Spraw Bezpieczeństwa Żywności
oraz ustanawiającego procedury w sprawie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz.
WE L 31 z 01.02.2002, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
15, t. 6, str. 463), zwanego dalej "rozporządzeniem nr 178/2002".
2. Ustawa określa:
1) wymagania zdrowotne żywności;
2) wymagania dotyczące przestrzegania zasad
higieny:
a) żywności - w zakresie nieuregulowanym
w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE
L 139 z 30.04.2004, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 34, str. 319), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 852/2004",
b) materiałów i wyrobów przeznaczonych
do kontaktu z żywnością - w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu (WE)
nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004
r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością
oraz uchylającym dyrektywy 80/590/EWG i 89/109/EWG (Dz. Urz. UE L 338 z
13.11.2004, str. 4), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1935/2004";
3) właściwość organów w zakresie przeprowadzania
urzędowych kontroli żywności na zasadach określonych w rozporządzeniu (WE)
nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności
z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt
i dobrostanu zwierząt (Dz. Urz. UE L 191 z 30.04.2004, str. 1; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 200), zwanym dalej
"rozporządzeniem nr 882/2004";
4) wymagania dotyczące przeprowadzania urzędowych
kontroli żywności - w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu nr 882/2004.
Art. 2. 1. Ustawy nie stosuje się do:
1) środków spożywczych produkowanych, przetwarzanych
i przechowywanych w gospodarstwie domowym na potrzeby własne oraz do własnego
spożycia w tym gospodarstwie;
2) żywności pochodzenia zwierzęcego w zakresie
uregulowanym w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące
higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE
L 139 z 30.04.2004, str. 55; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
3, t. 45, str. 14), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 853/2004", rozporządzeniu
(WE) nr 854/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004
r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące organizacji urzędowych
kontroli w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych
do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004, str. 206; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 75) i w ustawie
z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 17, poz. 127);
3) artykułów rolno-spożywczych w zakresie
jakości handlowej tych artykułów określonej przepisami ustawy z dnia 21
grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 187, poz. 1577 oraz z 2006 r. Nr 170, poz. 1217).
2. Ustawy nie stosuje się do osób zbierających indywidualnie
grzyby rosnące w warunkach naturalnych, objęte wykazem określonym na podstawie
art. 44 pkt 1.
Art. 3. 1. Żywnością (środkiem spożywczym) jest
każda substancja lub produkt w rozumieniu art. 2 rozporządzenia nr 178/2002.
2. Produkty niespełniające wymagań prawa żywnościowego
nie mogą być oznakowane i wprowadzane do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jako żywność.
3. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) analiza ryzyka - analizę ryzyka w rozumieniu
art. 3 pkt 10 rozporządzenia nr 178/2002;
2) aromaty (środki aromatyzujące) - substancje
aromatyczne, preparaty aromatyczne, aromaty przetworzone, aromaty dymu
wędzarniczego lub ich mieszaniny, przeznaczone do użycia w środkach spożywczych
albo na ich powierzchni, w celu nadania zapachu lub smaku; aromaty nie
obejmują:
a) substancji jadalnych i produktów przeznaczonych
do spożycia w stanie niezmienionym, z lub bez procesów rekonstytucji,
b) substancji, które posiadają wyłącznie
słodki, kwaśny lub słony smak,
c) produktów pochodzenia roślinnego lub
zwierzęcego naturalnie posiadających właściwości aromatyzujące
- jeżeli nie są one użyte jako
źródło aromatów;
3) aromat dymu wędzarniczego - ekstrakty dymu
wędzarniczego stosowanego w tradycyjnych procesach wędzenia żywności;
4) aromat przetworzony - produkty otrzymane
zgodnie z dobrą praktyką produkcyjną przez ogrzewanie do temperatury nie
wyższej niż 180°C przez okres nie dłuższy niż 15 minut mieszaniny składników,
bez względu na to czy mają one właściwości aromatyzujące, z których co
najmniej jeden składnik zawiera azot aminowy, a inny jest cukrem redukującym;
5) bezpieczeństwo żywności - ogół warunków,
które muszą być spełniane, dotyczących w szczególności:
a) stosowanych substancji dodatkowych
i aromatów,
b) poziomów substancji zanieczyszczających,
c) pozostałości pestycydów,
d) warunków napromieniania żywności,
e) cech organoleptycznych,
i działań, które muszą być podejmowane na wszystkich etapach
produkcji lub obrotu żywnością
- w celu zapewnienia zdrowia i
życia człowieka;
6) cechy organoleptyczne - zespół cech obejmujących
smak, zapach, wygląd, w tym barwę i konsystencję, środków spożywczych,
które można wyodrębnić i ocenić przy pomocy zmysłów człowieka;
7) data minimalnej trwałości - datę, do której
prawidłowo przechowywany środek spożywczy zachowuje swoje właściwości;
data powinna być poprzedzona określeniem "najlepiej spożyć przed" albo
określeniem "najlepiej spożyć przed końcem";
8) dobra praktyka higieniczna (Good Hygienic
Practice - GHP) - działania, które muszą być podjęte, i warunki higieniczne,
które muszą być spełniane i kontrolowane na wszystkich etapach produkcji
lub obrotu, aby zapewnić bezpieczeństwo żywności;
9) dobra praktyka produkcyjna (Good Manufacturing
Practice - GMP) - działania, które muszą być podjęte, i warunki, które
muszą być spełniane, aby produkcja żywności oraz materiałów i wyrobów przeznaczonych
do kontaktu z żywnością odbywały się w sposób zapewniający bezpieczeństwo
żywności, zgodnie z jej przeznaczeniem;
10) dostawy bezpośrednie - działalność, o której
mowa w art. 1 ust. 2 lit. c rozporządzenia nr 852/2004;
11) informowanie o ryzyku - informowanie o ryzyku
w rozumieniu art. 3 pkt 13 rozporządzenia nr 178/2002;
12) materiały i wyroby przeznaczone do kontaktu
z żywnością - materiały i wyroby, do których ma zastosowanie rozporządzenie
nr 1935/2004, zgodnie z art. 1 ust. 2 i 3 tego rozporządzenia;
13) monitoring - monitorowanie w rozumieniu art.
2 pkt 8 rozporządzenia nr 882/2004;
14) najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości pestycydów
- najwyższy dopuszczalny poziom pozostałości (Najwyższy Dopuszczalny Poziom
- NDP) w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. d rozporządzenia (WE) nr 396/2005
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych
dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia
roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniającego dyrektywę
Rady 91/414/EWG (Dz. Urz. UE L 70 z 16.03.2005, str. 1), zwanego dalej
"rozporządzeniem nr 396/2005";
15) naturalna woda mineralna - wodę podziemną wydobywaną
jednym lub kilkoma otworami naturalnymi lub wierconymi, różniącą się od
wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi pierwotną czystością pod względem
chemicznym i mikrobiologicznym oraz charakterystycznym stabilnym składem
mineralnym, a także właściwościami mającymi znaczenie fizjologiczne, powodującymi
korzystne oddziaływanie na zdrowie ludzi;
16) naturalna woda źródlana - wodę podziemną wydobywaną
jednym lub kilkoma otworami naturalnymi lub wierconymi, pierwotnie czystą
pod względem chemicznym i mikrobiologicznym, nieróżniącą się właściwościami
i składem mineralnym od wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi, określonymi
w przepisach ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w
wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858);
17) nowa żywność - żywność i składniki żywności,
do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczące nowej żywności i nowych składników
żywności (Dz. Urz. WE L 43 z 14.02.1997, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 13, t. 18, str. 244), zwane dalej "rozporządzeniem nr
258/97", zgodnie z art. 1 tego rozporządzenia;
18) ocena ryzyka - ocenę ryzyka w rozumieniu art.
3 pkt 11 rozporządzenia nr 178/2002;
19) opakowany środek spożywczy - określoną ilość
środka spożywczego przeznaczoną w takiej postaci dla konsumenta finalnego
lub do zakładu żywienia zbiorowego, umieszczoną w opakowaniu, przed oferowaniem
konsumentowi lub do zakładu żywienia zbiorowego, w taki sposób, że zmiana
zawartości jest niemożliwa bez otwarcia lub zmiany tego opakowania, bez
względu na to, czy opakowanie obejmuje cały środek spożywczy lub jego część;
20) otwór - miejsce czerpania (wydobywania) naturalnej
wody mineralnej lub naturalnej wody źródlanej z naturalnego źródła lub
z odwiertu;
21) oświadczenie żywieniowe - każdą informację,
w tym reklamę, która stwierdza lub sugeruje, że środek spożywczy posiada
szczególną wartość odżywczą ze względu na:
a) energię, którą dostarcza (w zmniejszonej
lub zwiększonej ilości), albo nie dostarcza,
b) wartości odżywcze, które zawiera (w
zmniejszonej lub zwiększonej ilości), albo nie zawiera;
22) podmiot działający na rynku spożywczym - podmiot
w rozumieniu art. 3 pkt 3 rozporządzenia nr 178/2002;
23) pozostałości pestycydów - pozostałości pestycydów
w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. c rozporządzenia nr 396/2005;
24) prawo żywnościowe - prawo żywnościowe w rozumieniu
art. 3 pkt 1 rozporządzenia nr 178/2002;
25) preparat aromatyczny - produkt inny niż naturalne
substancje aromatyczne, zagęszczony lub nie, posiadający właściwości aromatyzujące,
który jest otrzymywany w wyniku odpowiednich procesów fizycznych (włącznie
z destylacją i ekstrakcją rozpuszczalnikami ekstrakcyjnymi), albo w drodze
procesów enzymatycznych lub mikrobiologicznych, z produktów pochodzenia
roślinnego lub zwierzęcego, w postaci surowców lub po ich przetworzeniu
do spożycia przez ludzi za pomocą tradycyjnych metod produkcji żywności
(włącznie z suszeniem, prażeniem i fermentacją);
26) preparat do dalszego żywienia niemowląt - środek
spożywczy specjalnego przeznaczenia żywieniowego stanowiący podstawowy
płynny składnik stopniowo różnicującej się diety, stosowany w żywieniu
niemowląt powyżej czwartego miesiąca życia;
27) preparat do początkowego żywienia niemowląt
- środek spożywczy specjalnego przeznaczenia żywieniowego stosowany w żywieniu
niemowląt, pokrywający całkowite zapotrzebowanie żywieniowe przez pierwsze
cztery do sześciu miesięcy życia;
28) produkcja pierwotna - produkcję podstawową w
rozumieniu art. 3 pkt 17 rozporządzenia nr 178/2002;
29) produkcja środków spożywczych - czynności obejmujące
przygotowywanie surowców do przerobu, ich przechowywanie, poddawanie procesom
technologicznym, pakowanie i znakowanie oraz wszelkie inne czynności związane
z przygotowywaniem do obrotu, a także przechowywanie wyrobów gotowych do
czasu wprowadzenia ich do obrotu;
30) rozpuszczalnik - substancję przeznaczoną do
rozpuszczania środków spożywczych lub ich składników, łącznie z substancjami
zanieczyszczającymi obecnymi w tych środkach spożywczych lub na ich powierzchni
albo w ich składnikach;
31) rozpuszczalnik ekstrakcyjny - rozpuszczalnik
użyty do ekstrakcji w procesie przetwarzania surowców, środków spożywczych,
ich komponentów lub składników, który jest z nich usunięty, chyba że znajduje
się w tych środkach spożywczych lub składnikach jako pozostałość lub pochodne
z powodów niezamierzonych, lecz technologicznie nieuniknionych;
32) ryzyko - ryzyko w rozumieniu art. 3 pkt 9 rozporządzenia
nr 178/2002;
33) składnik odżywczy - składnik pokarmowy niezbędny
do odżywiania organizmu człowieka, zwłaszcza białko, węglowodany, tłuszcze,
witaminy, składniki mineralne;
34) składnik żywności - każdą substancję występującą
w żywności, w tym substancje dodatkowe i aromaty, użytą przy wytwarzaniu
lub przygotowywaniu środków spożywczych, obecną w gotowym produkcie, nawet
jeżeli jest ona w zmienionej formie;
35) substancja aromatyczna - substancję chemiczną
posiadającą właściwości aromatyzujące, w tym:
a) naturalną substancję aromatyczną otrzymaną
w wyniku odpowiednich procesów fizycznych, włącznie z destylacją i ekstrakcją
rozpuszczalnikami, enzymatycznych lub mikrobiologicznych, z surowców pochodzenia
roślinnego lub zwierzęcego, zarówno nieprzetworzonych, jak i po ich przetworzeniu
do spożycia przez ludzi tradycyjnymi metodami produkcji żywności (włącznie
z suszeniem, prażeniem i fermentacją),
b) identyczną z naturalną substancję
aromatyczną otrzymaną w wyniku syntezy chemicznej lub wyodrębnioną przy
zastosowaniu procesów chemicznych; pod względem chemicznym jest ona identyczna
z substancjami naturalnie występującymi w produktach pochodzenia roślinnego
lub zwierzęcego, o których mowa w lit. a,
c) syntetyczną substancję aromatyczną
otrzymaną w wyniku syntezy chemicznej; pod względem chemicznym nie jest
ona identyczna z substancjami naturalnie występującymi w produktach pochodzenia
roślinnego lub zwierzęcego, o których mowa w lit. a;
36) substancja dodatkowa - substancję, która nie
jest zwyczajowo odrębnie spożywana jako żywność, niebędącą typowym składnikiem
żywności, niezależnie od tego, czy posiada wartość odżywczą, czy nie, której
celowe użycie technologiczne w procesie produkcji, przetwarzania, przygotowywania,
pakowania, przewozu i przechowywania żywności spowoduje lub może spowodować,
że substancja ta stanie się bezpośrednio lub pośrednio składnikiem środka
spożywczego albo półproduktów będących jego komponentami;
37) substancja pomagająca w przetwarzaniu - substancję,
która sama nie jest spożywana jako składnik żywności, a jest celowo stosowana
w przetwarzaniu surowców, środków spożywczych lub ich składników dla osiągnięcia
zamierzonego celu technologicznego w procesie produkcji, która może spowodować
niezamierzone, lecz technicznie nieuniknione wystąpienie jej pozostałości
lub jej pochodnych w produkcie końcowym, w ilości, która nie zagraża zdrowiu
oraz nie spełnia funkcji technologicznej w gotowym produkcie;
38) substancja zanieczyszczająca - substancję zanieczyszczającą
w rozumieniu art. 1 rozporządzenia Rady (EWG) nr 315/93 z dnia 8 lutego
1993 r. ustanawiającego procedury Wspólnoty w odniesieniu do substancji
skażających w żywności (Dz. Urz. WE L 37 z 13.02.1993, str. 1; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 204), zwanego dalej
"rozporządzeniem nr 315/93";
39) suplement diety - środek spożywczy, którego
celem jest uzupełnienie normalnej diety, będący skoncentrowanym źródłem
witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt
odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedynczych lub złożonych, wprowadzany
do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie, w postaci: kapsułek, tabletek,
drażetek i w innych podobnych postaciach, saszetek z proszkiem, ampułek
z płynem, butelek z kroplomierzem i w innych podobnych postaciach płynów
i proszków przeznaczonych do spożywania w małych, odmierzonych ilościach
jednostkowych, z wyłączeniem produktów posiadających właściwości produktu
leczniczego w rozumieniu przepisów prawa farmaceutycznego;
40) surowce - produkty produkcji pierwotnej w rozumieniu
art. 2 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 852/2004;
41) system analizy zagrożeń i krytycznych punktów
kontroli (Hazard Analysis and Critical Control Points), zwany dalej "systemem
HACCP" - postępowanie mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa żywności
przez identyfikację i oszacowanie skali zagrożeń z punktu widzenia wymagań
zdrowotnych żywności oraz ryzyka wystąpienia zagrożeń podczas przebiegu
wszystkich etapów produkcji i obrotu żywnością; system ten ma również na
celu określenie metod eliminacji lub ograniczania zagrożeń oraz ustalenie
działań korygujących;
42) system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej
żywności i paszach (Rapid Alert System for Food and Feed), zwany dalej
"systemem RASFF" - postępowanie organów urzędowej kontroli żywności i innych
podmiotów realizujących zadania z zakresu bezpieczeństwa żywności, zgodnie
z zasadami określonymi w art. 50-52 rozporządzenia nr 178/2002;
43) środek spożywczy specjalnego przeznaczenia żywieniowego
- środek spożywczy, który ze względu na specjalny skład lub sposób przygotowania
wyraźnie różni się od środków spożywczych powszechnie spożywanych i zgodnie
z informacją zamieszczoną na opakowaniu jest wprowadzany do obrotu z przeznaczeniem
do zaspokajania szczególnych potrzeb żywieniowych:
a) osób, których procesy trawienia i
metabolizmu są zachwiane lub osób, które ze względu na specjalny stan fizjologiczny
mogą odnieść szczególne korzyści z kontrolowanego spożycia określonych
substancji zawartych w żywności - taki środek spożywczy może być określany
jako "dietetyczny",
b) zdrowych niemowląt i małych dzieci
w wieku od roku do 3 lat;
44) środek spożywczy szkodliwy dla zdrowia lub życia
człowieka - środek spożywczy, którego spożycie w warunkach normalnych i
zgodnie z przeznaczeniem może spowodować negatywne skutki dla zdrowia lub
życia człowieka, w szczególności, jeżeli:
a) nie spełnia wymagań zdrowotnych określonych
w dziale II,
b) zawiera:
– substancje
zanieczyszczające lub zanieczyszczenia mikrobiologiczne w ilościach przekraczających
dopuszczalne poziomy określone w rozporządzeniach Unii Europejskiej3)
oraz inne zanieczyszczenia,
– pozostałości
skażeń promieniotwórczych w ilościach przekraczających poziomy określone
w rozporządzeniach Unii Europejskiej4),
– weterynaryjne
produkty lecznicze w ilościach przekraczających dopuszczalne poziomy lub
zabronione określone w rozporządzeniach Unii Europejskiej5),
– inne substancje
szkodliwe dla zdrowia lub życia człowieka określone w przepisach Unii Europejskiej;
45) środek spożywczy zafałszowany - środek spożywczy,
którego skład lub inne właściwości zostały zmienione, a konsument nie został
o tym poinformowany w sposób określony w art. 45 oraz w przepisach wydanych
na podstawie art. 50, albo środek spożywczy, w którym zostały wprowadzone
zmiany mające na celu ukrycie jego rzeczywistego składu lub innych właściwości;
środek spożywczy jest środkiem spożywczym zafałszowanym, w szczególności
jeżeli:
a) dodano do niego substancje zmieniające
jego skład lub obniżające jego wartość odżywczą,
b) odjęto składnik lub zmniejszono zawartość
jednego lub kilku składników decydujących o wartości odżywczej lub innej
właściwości środka spożywczego,
c) dokonano zabiegów, które ukryły jego
rzeczywisty skład lub nadały mu wygląd środka spożywczego o należytej jakości,
d) niezgodnie z prawdą podano jego nazwę,
skład, datę lub miejsce produkcji, termin przydatności do spożycia lub
datę minimalnej trwałości albo w inny sposób nieprawidłowo go oznakowano
- wpływając przez te działania na bezpieczeństwo środka
spożywczego;
46) środek spożywczy zepsuty - środek spożywczy,
którego skład lub właściwości uległy zmianom wskutek nieprawidłowości zaistniałych
na etapie produkcji, obrotu lub pod wpływem działań czynników naturalnych,
takich jak: wilgotność, czas, temperatura lub światło, albo wskutek obecności
drobnoustrojów, a także zanieczyszczeń, powodujących, że nie nadaje się
on do spożycia zgodnie z jego przeznaczeniem w rozumieniu art. 14 ust.
2 lit. b i ust. 5 rozporządzenia nr 178/2002;
47) termin przydatności do spożycia - termin, po
upływie którego środek spożywczy traci przydatność do spożycia; termin
ten jest podawany w przypadku środków spożywczych nietrwałych mikrobiologicznie,
łatwo psujących się; data powinna być poprzedzona określeniem "należy spożyć
do:";
48) ujęcie wód podziemnych - zespół urządzeń wodnych
służących do wydobywania wody podziemnej i jednocześnie zabezpieczających
tę wodę przed zanieczyszczeniem;
49) urzędowe kontrole żywności - urzędowe kontrole
w rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia nr 882/2004 w zakresie odnoszącym
się do bezpieczeństwa żywności;
50) wartość odżywcza - szczególne wartości środka
spożywczego ze względu na:
a) energię (wartość kaloryczną), niezależnie
od tego, czy środek spożywczy jej dostarcza i w jakiej ilości, lub
b) składniki odżywcze, niezależnie od
tego, czy środek spożywczy je zawiera, czy nie;
51) woda stołowa - wodę źródlaną, do której dodano
naturalną wodę mineralną lub sole mineralne zawierające co najmniej jeden
składnik mający znaczenie fizjologiczne, taki jak: sód, magnez, wapń, chlorki,
siarczany, wodorowęglany, węglany;
52) wprowadzanie żywności do obrotu - wprowadzanie
na rynek w rozumieniu art. 3 pkt 8 rozporządzenia nr 178/2002;
53) wzbogacanie żywności - dodawanie do środków
spożywczych jednego lub kilku składników odżywczych, niezależnie od tego,
czy naturalnie występują one w tym środku spożywczym, czy nie, w celu zapobiegania
niedoborom lub korygowania niedoborów tych składników odżywczych w całych
populacjach lub określonych grupach ludności;
54) zakład - przedsiębiorstwo spożywcze w rozumieniu
art. 3 pkt 2 rozporządzenia nr 178/2002;
55) zakład żywienia zbiorowego - zakład wykonujący
działalność w zakresie zorganizowanego żywienia konsumentów;
56) zakład żywienia zbiorowego typu zamkniętego
- zakład wykonujący działalność w zakresie zorganizowanego żywienia określonych
grup konsumentów, w szczególności w szpitalach, zakładach opiekuńczo-wychowawczych,
żłobkach, przedszkolach, szkołach, internatach, zakładach pracy, z wyłączeniem
żywienia w samolotach i innych środkach transportu oraz wojskowych polowych
punktów żywieniowych;
57) zanieczyszczenia - substancje zanieczyszczające,
zanieczyszczenia biologiczne oraz ciała obce, szkodniki lub ich części;
58) zarządzanie ryzykiem - zarządzanie ryzykiem
w rozumieniu art. 3 pkt 12 rozporządzenia nr 178/2002;
59) żywność genetycznie zmodyfikowana - genetycznie
zmodyfikowaną żywność w rozumieniu art. 2 pkt 6 rozporządzenia (WE) nr
1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w
sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz. Urz. UE L 268
z 18.10.2003, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 32, str. 432), zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1829/2003";
60) żywność tradycyjna - produkty rolne i środki
spożywcze:
a) których nazwy są zarejestrowane zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie
produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi
specjalnościami (Dz. Urz. UE L 93 z 31.03.2006, str. 1) lub rozporządzeniem
Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń
geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych
(Dz. Urz. UE L 93 z 31.03.2006, str. 12), lub
b) w stosunku do których wnioski o rejestrację
zostały wysłane do Komisji Europejskiej zgodnie z przepisami ustawy z dnia
17 grudnia 2004 r. o rejestracji i ochronie nazw i oznaczeń produktów rolnych
i środków spożywczych oraz o produktach tradycyjnych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 10, poz. 68), lub
c) umieszczone na liście produktów tradycyjnych
prowadzonej przez ministra właściwego do spraw rynków rolnych;
61) żywność przeznaczona bezpośrednio dla konsumenta
finalnego - żywność przeznaczoną bezpośrednio dla konsumentów finalnych
w rozumieniu art. 3 pkt 18 rozporządzenia nr 178/2002.
Art. 4. Do postępowania przeprowadzanego przez organy
urzędowej kontroli żywności stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego,
jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
DZIAŁ II
Wymagania zdrowotne i znakowanie żywności
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 5. 1. Ilekroć w niniejszym dziale jest mowa
o państwach członkowskich Unii Europejskiej, należy przez to rozumieć również
państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
- strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
2. Ilekroć w niniejszym dziale jest mowa o państwach trzecich,
należy przez to rozumieć państwa inne niż wymienione w ust. 1.
Art. 6. 1. Środki spożywcze niespełniające wymagań
określonych w niniejszym dziale są środkami spożywczymi niebezpiecznymi
w rozumieniu art. 14 rozporządzenia nr 178/2002.
2. Środki spożywcze niespełniające wymagań zdrowotnych
nie mogą być wprowadzane do obrotu lub stosowane do produkcji innych środków
spożywczych.
3. Środki spożywcze zawierające zanieczyszczenia lub inne
substancje w ilościach szkodliwych dla zdrowia mogą być wykorzystane do
produkcji środków spożywczych oraz wprowadzane do obrotu po obniżeniu tych
zanieczyszczeń lub substancji do dopuszczalnych poziomów lub po ich usunięciu,
pod warunkiem, że:
1) uzyskanie dopuszczalnych poziomów nie będzie
wynikiem mieszania tych środków spożywczych ze środkami spożywczymi spełniającymi
wymagania zdrowotne oraz
2) właściwy organ urzędowej kontroli żywności
stwierdzi, w drodze decyzji, ich przydatność do spożycia lub do produkcji
innych środków spożywczych.
Art. 7. 1. Jeżeli na podstawie nowych informacji
lub po dokonaniu ponownej oceny dotychczasowych informacji zaistnieją dostateczne
podstawy do stwierdzenia, że środek spożywczy może zagrażać zdrowiu lub
życiu człowieka, pomimo spełniania wymagań zdrowotnych określonych w przepisach
niniejszego działu wdrażających dyrektywy Unii Europejskiej lub w rozporządzeniach
Unii Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa żywności, to obrót takim środkiem
spożywczym może być zawieszony lub ograniczony albo mogą zostać ustanowione
szczególne wymagania dla takiego środka spożywczego.
2. Jeżeli istnieją dostateczne podstawy do stwierdzenia,
że środek spożywczy specjalnego przeznaczenia żywieniowego, znajdujący
się w obrocie w państwach członkowskich Unii Europejskiej, dla którego
nie określono szczegółowych wymagań zdrowotnych, nie jest odpowiedni do
zaspokajania szczególnych potrzeb żywieniowych zgodnie z jego przeznaczeniem
lub zagraża zdrowiu lub życiu człowieka, to obrót takim środkiem spożywczym
może być zawieszony lub ograniczony albo mogą zostać ustanowione szczególne
wymagania dla takiego środka spożywczego.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw rolnictwa może, w drodze rozporządzenia, zawiesić
lub ograniczyć obrót albo ustanowić szczególne wymagania dla środków spożywczych,
o których mowa w ust. 1 lub 2, uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
zdrowia lub życia człowieka oraz fakt, że rozporządzenie obowiązuje do
dnia wejścia w życie odpowiednich przepisów Unii Europejskiej albo do dnia
odmowy przyjęcia przez Komisję Europejską lub Radę Unii Europejskiej takich
przepisów.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje niezwłocznie
rozporządzenie, o którym mowa w ust. 3, wraz z uzasadnieniem, innym państwom
członkowskim Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej.
Art. 8. Właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny,
w drodze decyzji, zakazuje wprowadzania do obrotu lub nakazuje wycofanie
z obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako środka spożywczego
specjalnego przeznaczenia żywieniowego albo suplementu diety, produktu,
który nie spełnia wymagań określonych dla tych środków spożywczych w niniejszym
dziale.
Rozdział 2
Substancje dodatkowe
Art. 9. Substancje dodatkowe mogą być stosowane
w żywności, jeżeli:
1) przy dozwolonym poziomie, nie stanowią
zagrożenia dla zdrowia lub życia człowieka;
2) ich stosowanie jest uzasadnione technologicznie,
a cel ich stosowania nie może być osiągnięty w inny sposób, praktycznie
możliwy z punktu widzenia technologicznego i ekonomicznego;
3) ich użycie nie wprowadza konsumenta w błąd.
Art. 10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia:
1) dopuszczalne cele stosowania w żywności
substancji dodatkowych,
2) funkcje technologiczne substancji dodatkowych,
3) wykaz substancji dodatkowych (dozwolonych
substancji dodatkowych), które mogą być wprowadzane do obrotu i stosowane
w żywności zgodnie z ich funkcjami technologicznymi, oraz szczegółowe warunki
ich stosowania, w tym rodzaj środków spożywczych, w których mogą być stosowane,
oraz dopuszczalne maksymalne poziomy,
4) szczegółowe wymagania w zakresie oznakowania
substancji dodatkowych przeznaczonych i nieprzeznaczonych bezpośrednio
dla konsumenta finalnego,
5) specyfikacje i kryteria czystości substancji
dodatkowych,
6) wymagania dotyczące pobierania próbek i
metod analitycznych stosowanych w trakcie urzędowych kontroli żywności
do oznaczania parametrów właściwych dla substancji dodatkowych
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
Art. 11. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia może,
w drodze rozporządzenia, zezwolić na wprowadzanie do obrotu i stosowanie
w żywności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej substancji dodatkowych
niezamieszczonych w wykazie, o którym mowa w art. 10 pkt 3, jeżeli stosowanie
tych substancji będzie zgodne z wymaganiami określonymi w art. 9.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, minister
właściwy do spraw zdrowia określa w szczególności:
1) warunki stosowania substancji dodatkowej,
w tym rodzaj środków spożywczych, w których substancja dodatkowa może być
stosowana, oraz jej maksymalne dopuszczalne poziomy,
2) szczególny sposób znakowania środków spożywczych,
w których zastosowano substancję dodatkową, jeżeli jest to uzasadnione
potrzebą ochrony zdrowia lub życia człowieka
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, w terminie 2 miesięcy
od dnia wejścia w życie rozporządzenia, o którym mowa w ust. 1, przekazuje
Komisji Europejskiej i pozostałym państwom członkowskim Unii Europejskiej
treść rozporządzenia.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia występuje do Komisji
Europejskiej z wnioskiem o dopuszczenie substancji dodatkowej objętej rozporządzeniem,
o którym mowa w ust. 1, do obrotu i stosowania w żywności na terytorium
Wspólnoty Europejskiej, dołączając do wniosku uzasadnienie oraz propozycję
dotyczącą warunków stosowania substancji dodatkowej.
5. Jeżeli po pojawieniu się nowych informacji lub po ponownej
ocenie dotychczasowych informacji dotyczących substancji dodatkowej objętej
rozporządzeniem, o którym mowa w ust. 1, zachodzi uzasadnione podejrzenie,
że stosowanie tej substancji dodatkowej może być niezgodne z wymaganiami
określonymi w art. 9, minister właściwy do spraw zdrowia odstępuje od wystąpienia
do Komisji Europejskiej z wnioskiem, o którym mowa w ust. 4.
6. Jeżeli w odniesieniu do substancji dodatkowej objętej
rozporządzeniem, o którym mowa w ust. 1:
1) wystąpią okoliczności, o których mowa w
ust. 5, lub
2) Komisja Europejska w terminie 2 lat od
dnia wejścia w życie rozporządzenia, o którym mowa w ust. 1, zezwalającego
na wprowadzanie do obrotu i stosowanie w żywności na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej substancji dodatkowej, nie przedstawi propozycji dopuszczenia
tej substancji dodatkowej do obrotu i stosowania w żywności na terytorium
Wspólnoty Europejskiej, lub
3) Rada Unii Europejskiej w terminie 18 miesięcy
od dnia przedstawienia propozycji przez Komisję Europejską nie przyjmie
odpowiednich środków, lub
4) zezwolenie wydane przez właściwy organ
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej na wprowadzanie do obrotu
i stosowanie w żywności na terytorium tego państwa tej samej substancji
dodatkowej zostało następnie uchylone przez ten organ z powodu niepodjęcia
przez Komisję Europejską lub Radę Unii Europejskiej działań, o których
mowa w pkt 2 lub 3
- minister właściwy do spraw zdrowia niezwłocznie dokonuje
zmiany w tym rozporządzeniu w odpowiednim zakresie.
7. Jeżeli, w związku z postępem naukowym lub technicznym,
jaki nastąpił od dnia wejścia w życie zmienionego rozporządzenia, stosowanie
substancji dodatkowej jest zgodne z wymaganiami określonymi w art. 9, może
zostać wydane kolejne rozporządzenie zezwalające na wprowadzanie do obrotu
i stosowanie w żywności tej samej substancji dodatkowej.
Rozdział 3
Aromaty i rozpuszczalniki
Art. 12. Aromaty i rozpuszczalniki używane lub stosowane
w produkcji żywności nie mogą zawierać pierwiastków i substancji chemicznych
w ilościach szkodliwych dla zdrowia człowieka.
Art. 13. 1. Stosowanie aromatów i innych składników
żywności o właściwościach aromatyzujących powinno być uzasadnione technologicznie
i nie może prowadzić do występowania w żywności, w postaci gotowej do spożycia,
substancji aktywnych w ilościach mogących niekorzystnie oddziaływać na
zdrowie człowieka.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) warunki stosowania aromatów, w tym maksymalne
dopuszczalne poziomy zawartości w aromatach pierwiastków szkodliwych dla
zdrowia oraz maksymalne dopuszczalne poziomy zawartości w żywności substancji
aktywnych pochodzących z aromatów i innych składników żywności o właściwościach
aromatyzujących, mogących niekorzystnie oddziaływać na zdrowie człowieka,
2) szczegółowe wymagania w zakresie oznakowania
aromatów przeznaczonych i nieprzeznaczonych bezpośrednio dla konsumenta
finalnego
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania obowiązujące w Unii Europejskiej w tym
zakresie.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w
rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 2:
1) wykaz substancji dodatkowych i rozpuszczalników
dopuszczonych do stosowania w aromatach,
2) wymagania dotyczące pobierania próbek i
metod analitycznych stosowanych w trakcie urzędowej kontroli żywności do
oznaczania zawartości pierwiastków i substancji aktywnych oraz parametrów
właściwych dla aromatów zawartych w żywności,
3) specyfikacje i kryteria czystości aromatów,
4) kryteria mikrobiologiczne dla aromatów
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej,
jeżeli są ustalone.
Art. 14. 1. Stosowanie rozpuszczalników ekstrakcyjnych
w produkcji żywności lub składników żywności powinno być uzasadnione technologicznie
i nie może powodować występowania w żywności lub jej składnikach pozostałości
w ilościach mogących niekorzystnie oddziaływać na zdrowie człowieka.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) maksymalne dopuszczalne poziomy zawartości
w rozpuszczalnikach ekstrakcyjnych pierwiastków szkodliwych dla zdrowia,
2) wykaz substancji i materiałów dopuszczonych
do stosowania jako rozpuszczalniki ekstrakcyjne, warunki ich stosowania
oraz maksymalne dopuszczalne poziomy pozostałości w żywności lub składnikach
żywności,
3) szczegółowe wymagania w zakresie oznakowania
rozpuszczalników ekstrakcyjnych
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić w rozporządzeniu,
o którym mowa w ust. 2:
1) wymagania dotyczące pobierania próbek i
metod analitycznych stosowanych w trakcie urzędowej kontroli żywności do
oznaczania parametrów właściwych dla rozpuszczalników ekstrakcyjnych,
2) specyfikacje i kryteria czystości rozpuszczalników
ekstrakcyjnych
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej,
jeżeli są ustalone.
Rozdział 4
Zanieczyszczenia żywności
Art. 15. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze
rozporządzenia, najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości pestycydów,
które mogą znajdować się w środkach spożywczych lub na ich powierzchni,
mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności oraz jednolite wymagania
w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób pobierania próbek żywności na potrzeby
urzędowej kontroli żywności i monitoringu w celu oznaczania poziomów pozostałości
pestycydów, w tym wielkość i liczbę pobieranych próbek,
2) procedury, w tym definicje, stosowane przy
pobieraniu próbek,
3) kryteria dla metod analitycznych,
4) sposób podawania i interpretacji wyników
analiz,
5) sposób transportu i przechowywania próbek
przed przystąpieniem do analizy
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
Art. 16. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
sposób pobierania próbek żywności na potrzeby urzędowej kontroli żywności
i monitoringu w celu oznaczania poziomów substancji zanieczyszczających
określonych w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 466/2001 z dnia 8 marca 2001
r. ustalającym najwyższe dopuszczalne poziomy dla niektórych substancji
zanieczyszczających w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 77 z 16.03.2001,
str. 1, z późn. zm; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t.
6, str. 64), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 466/2001", w tym dioksyn
i polichlorowanych bifenyli o właściwościach podobnych do dioksyn, oraz:
1) wielkość i liczbę pobieranych próbek,
2) procedury, w tym definicje, stosowane przy
pobieraniu próbek,
3) kryteria dla metod analitycznych,
4) sposób podawania i interpretacji wyników
analiz
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
Art. 17. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia, maksymalne poziomy substancji zanieczyszczających
innych niż określone w przepisach rozporządzenia nr 466/2001, które mogą
się znajdować w środkach spożywczych albo na ich powierzchni, przeznaczonych
do obrotu lub do produkcji innych środków spożywczych, mając na względzie
potwierdzone dane naukowe oraz zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może wydać rozporządzenie,
o którym mowa w ust. 1, z zachowaniem trybu i po spełnieniu warunków określonych
w art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 315/93.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia,
na potrzeby urzędowej kontroli żywności i monitoringu w celu oznaczania
poziomów zawartości substancji zanieczyszczających innych niż określone
w rozporządzeniu nr 466/2001:
1) metody pobierania i przygotowywania próbek
określonych środków spożywczych,
2) kryteria dla metod analitycznych stosowanych
do oznaczania tych poziomów
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
Rozdział 5
Napromienianie żywności promieniowaniem jonizującym
Art. 18. Środki spożywcze mogą być poddawane napromienianiu
promieniowaniem jonizującym wyłącznie w celu:
1) zmniejszenia liczby przypadków chorób spowodowanych
spożyciem żywności przez niszczenie drobnoustrojów chorobotwórczych;
2) zapobiegania psuciu się żywności przez
opóźnienie lub powstrzymanie procesów rozkładu i przez niszczenie mikroorganizmów
odpowiedzialnych za te procesy;
3) przedłużenia okresu przydatności do spożycia
przez hamowanie naturalnych procesów biologicznych związanych z dojrzewaniem
lub kiełkowaniem;
4) usunięcia organizmów szkodliwych dla zdrowia
roślin lub dla żywności pochodzenia roślinnego.
Art. 19. Napromienianie żywności promieniowaniem
jonizującym jest dopuszczalne wyłącznie, jeżeli:
1) nie stanowi zagrożenia dla zdrowia lub
życia człowieka;
2) jest korzystne dla konsumentów;
3) jest uzasadnione technologicznie oraz nie
będzie wykonywane w celu zastępowania wymagań zdrowotnych oraz warunków
sanitarnych i higienicznych w produkcji i w obrocie żywnością;
4) żywność poddawana temu napromienianiu:
a) spełnia obowiązujące wymagania zdrowotne
oraz
b) nie zawiera substancji chemicznych
służących do jej konserwacji lub stabilizacji.
Art. 20. 1. Dokonywanie napromieniania żywności
promieniowaniem jonizującym może być wykonywane przez podmioty działające
na rynku spożywczym, które uzyskały zgodę, w drodze decyzji, Głównego Inspektora
Sanitarnego.
2. Wniosek o wydanie zgody zawiera:
1) nazwę lub firmę wnioskodawcy, siedzibę
i adres zakładu lub jednostki organizacyjnej wnioskodawcy, w których będzie
dokonywane napromienianie żywności promieniowaniem jonizującym, oraz numer
identyfikacji podatkowej (NIP), jeżeli taki numer posiadają;
2) dane zakładu lub jednostki organizacyjnej,
w których będzie dokonywane napromienianie żywności promieniowaniem jonizującym,
dotyczące urządzeń i aparatury służących do napromieniania, stosowanych
procedur pomiarowych oraz kwalifikacji personelu odpowiedzialnego za napromienianie
żywności;
3) informacje o planowanych środkach bezpieczeństwa
stosowanych w związku z napromienianiem żywności;
4) rodzaj środków spożywczych, które mogą
być poddawane napromienianiu promieniowaniem jonizującym w zakładzie lub
jednostce organizacyjnej;
5) dane dotyczące osoby sprawującej nadzór
nad napromienianiem żywności.
3. Zgoda Głównego Inspektora Sanitarnego jest wydawana
pod warunkiem, że:
1) wyposażenie zakładu lub jednostki organizacyjnej
podmiotu działającego na rynku spożywczym, w których będzie dokonywane
napromienianie żywności promieniowaniem jonizującym w urządzenia i aparaturę
do napromieniania żywności, spełniają wymagania określone na podstawie
art. 22 ust. 1 pkt 2, a personel posiada kwalifikacje niezbędne do napromieniania
żywności w sposób zapewniający jej bezpieczeństwo;
2) zakład lub jednostka organizacyjna będą
spełniały wymagania higieniczne zapewniające bezpieczeństwo żywności;
3) przestrzegane będą warunki określone w
art. 19.
4. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Główny Inspektor
Sanitarny nadaje numer identyfikacyjny zakładowi lub jednostce organizacyjnej
podmiotu działającego na rynku spożywczym, w których będzie dokonywane
napromienianie żywności promieniowaniem jonizującym.
5. W zakładzie lub jednostce organizacyjnej dokonujących
napromieniania żywności promieniowaniem jonizującym są prowadzone rejestry
dla każdego z używanych źródeł promieniowania jonizującego zawierające
dane określone na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 4.
6. Główny Inspektor Sanitarny zawiesza lub cofa zgodę w
przypadku stwierdzenia w wyniku urzędowej kontroli żywności, że napromienianie
żywności promieniowaniem jonizującym jest dokonywane w sposób niezgodny
z przepisami ustawy lub z warunkami określonymi w decyzji, a w szczególności
jeżeli nie są przestrzegane warunki określone w art. 19, nie są prowadzone
rejestry dla każdego z używanych źródeł promieniowania jonizującego lub
brak jest informacji o zmianach dotyczących danych, o których mowa w ust.
2.
Art. 21. Główny Inspektor Sanitarny przekazuje do
Komisji Europejskiej:
1) niezwłocznie:
a) informację o podmiocie działającym
na rynku spożywczym, który uzyskał zgodę na dokonywanie napromieniania
żywności promieniowaniem jonizującym,
b) kopię decyzji o zawieszeniu lub cofnięciu
zgody;
2) corocznie informacje o:
a) wynikach kontroli przeprowadzanych
w zakładach lub jednostkach organizacyjnych podmiotów działających na rynku
spożywczym dokonujących napromieniania żywności promieniowaniem jonizującym,
w szczególności dotyczące rodzaju i ilości środków spożywczych poddawanych
napromienianiu oraz stosowanych dawek promieniowania,
b) wynikach kontroli przeprowadzanych
na etapie obrotu żywnością oraz stosowanych metodach analitycznych.
Art. 22. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia:
1) środki spożywcze, które mogą być poddane
napromienianiu promieniowaniem jonizującym, maksymalne dopuszczalne dawki
oraz dozwolone źródła promieniowania jonizującego,
2) szczegółowe warunki napromieniania żywności
promieniowaniem jonizującym, w tym wymagania dotyczące urządzeń służących
do napromieniania oraz procedury pomiarowe,
3) szczególne wymagania w zakresie opakowania
i oznakowania środków spożywczych poddanych napromienianiu promieniowaniem
jonizującym,
4) zakres informacji zamieszczanych w rejestrach,
o których mowa w art. 20 ust. 5, oraz okres ich przechowywania,
5) szczególne warunki przywozu z państw trzecich
środków spożywczych poddanych napromienianiu promieniowaniem jonizującym
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić w rozporządzeniu,
o którym mowa w ust. 1:
1) dodatkowe warunki wydania zgody na dokonywanie
napromieniania żywności promieniowaniem jonizującym,
2) metody analityczne, stosowane do celów
urzędowej kontroli żywności i monitoringu, pobieranych próbek żywności
napromienianej promieniowaniem jonizującym
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania obowiązujące w Unii Europejskiej w tym
zakresie, jeżeli są ustalone.
Art. 23. 1. Przepisów art. 18-22 nie stosuje się
do środków spożywczych wystawionych na działanie promieniowania jonizującego
powstałego na skutek zastosowania urządzeń pomiarowych lub kontrolnych
pod warunkiem, że wchłonięta dawka nie przekracza poziomu 0,01 Gy dla urządzeń
kontrolnych, w których wykorzystuje się neutrony, oraz 0,5 Gy w pozostałych
przypadkach, przy maksymalnym poziomie energii promieniowania wynoszącym
10 MeV w przypadku promieni rentgenowskich, 14 MeV w przypadku neutronów
i 5 MeV w innych przypadkach.
2. Przepisów art. 19 pkt 3 i pkt 4 lit. b, art. 20-22 nie
stosuje się do napromieniania żywności przygotowywanej pod nadzorem lekarza
dla pacjentów wymagających diety o sterylnej czystości.
Rozdział 6
Środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego
Art. 24. 1. Środki spożywcze specjalnego przeznaczenia
żywieniowego muszą spełniać:
1) wymagania określone dla środków spożywczych
powszechnie spożywanych oraz
2) szczególne wymagania w zakresie składu
oraz sposobu produkcji, zapewniające, że środki te będą zaspokajały specjalne
potrzeby żywieniowe konsumentów finalnych zgodnie ze swoim przeznaczeniem.
2. Środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego,
ze względu na swoje przeznaczenie, obejmują następujące grupy:
1) preparaty do początkowego żywienia niemowląt,
w tym mleko początkowe, oraz preparaty do dalszego żywienia niemowląt,
w tym mleko następne;
2) środki spożywcze uzupełniające, obejmujące
produkty zbożowe przetworzone i inne środki spożywcze dla niemowląt i małych
dzieci w wieku od roku do 3 lat;
3) środki spożywcze stosowane w dietach o
ograniczonej zawartości energii w celu redukcji masy ciała;
4) dietetyczne środki spożywcze specjalnego
przeznaczenia medycznego;
5) środki spożywcze zaspokajające zapotrzebowanie
organizmu przy intensywnym wysiłku fizycznym, zwłaszcza sportowców;
6) środki spożywcze dla osób z zaburzeniami
metabolizmu węglowodanów (cukrzyca);
7) środki spożywcze niskosodowe, w tym sole
dietetyczne o niskiej zawartości sodu lub bezsodowe;
8) środki spożywcze bezglutenowe.
3. Środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego
przeznaczone bezpośrednio dla konsumenta finalnego mogą być wprowadzane
do obrotu wyłącznie w opakowaniach obejmujących w całości te środki, z
zastrzeżeniem przepisów, o których mowa w art. 26 ust. 2 pkt 3.
4. Dopuszcza się upowszechnianie wszelkich użytecznych
informacji i zaleceń dotyczących środków spożywczych specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, kierowanych wyłącznie do osób posiadających kwalifikacje
w zakresie medycyny, farmacji lub żywienia.
Art. 25. 1. Reklama preparatów do początkowego żywienia
niemowląt może być prowadzona wyłącznie w publikacjach popularnonaukowych
specjalizujących się w upowszechnianiu wiedzy z zakresu opieki nad dzieckiem
lub w publikacjach naukowych i musi być ograniczona do informacji potwierdzonych
badaniami naukowymi. Informacje zawarte w reklamie nie mogą sugerować,
że karmienie sztuczne jest równoważne lub korzystniejsze od karmienia piersią.
2. Zabrania się:
1) reklamy preparatów do początkowego żywienia
niemowląt w miejscach ich sprzedaży;
2) prowadzenia działalności promocyjnej zachęcającej
do nabycia preparatów do początkowego żywienia niemowląt i przedmiotów
służących do karmienia niemowląt, takiej jak rozdawanie próbek, specjalne
wystawy, kupony rabatowe, premie, specjalne wyprzedaże i sprzedaż wiązana;
3) oferowania lub dostarczania przez producentów
lub dystrybutorów preparatów do początkowego żywienia niemowląt oraz przedmiotów
służących do karmienia niemowląt, ich próbek lub innych przedmiotów tego
typu o charakterze promocyjnym - konsumentom, w tym przede wszystkim kobietom
ciężarnym, rodzicom niemowląt lub członkom ich rodzin, bezpośrednio lub
za pośrednictwem podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, bezpłatnie
lub po obniżonej cenie.
3. Preparaty do początkowego żywienia niemowląt oraz przedmioty
służące do karmienia niemowląt, dostarczone bezpłatnie lub po obniżonej
cenie, instytucjom sprawującym opiekę nad niemowlętami lub organizacjom
społecznym, których cele statutowe obejmują pomoc dzieciom lub rodzinie,
mogą być wykorzystywane lub przekazywane do wykorzystania wyłącznie w żywieniu
tych niemowląt, które muszą być karmione sztucznie, przez okres uzasadniony
potrzebami żywieniowymi tych niemowląt.
Art. 26. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia:
1) przeznaczenie środków spożywczych specjalnego
przeznaczenia żywieniowego należących do grup wymienionych w art. 24 ust.
2 pkt 1-4,
2) szczegółowe wymagania, jakie powinny spełniać
środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego wymienione w art.
24 ust. 2 pkt 1-4, w szczególności w zakresie ich składu,
3) wykaz substancji chemicznych należących
do kategorii substancji dodawanych w szczególnych celach żywieniowych do
środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, które mogą
być wykorzystane w produkcji tych środków spożywczych, oraz warunki ich
stosowania,
4) szczególne wymagania i warunki dotyczące
oznakowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych specjalnego przeznaczenia
żywieniowego i przedmiotów służących do karmienia niemowląt,
5) wymagania w zakresie treści materiałów
informacyjnych i edukacyjnych dotyczących żywienia niemowląt oraz warunki
przekazywania takich materiałów przez producentów i dystrybutorów środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i przedmiotów służących
do karmienia niemowląt
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić w rozporządzeniu,
o którym mowa w ust. 1:
1) szczegółowe przeznaczenie i wymagania,
jakie powinny spełniać środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego
nienależące do grup wymienionych w art. 24 ust. 2 pkt 1-4,
2) metody pobierania próbek oraz metody analizy
stosowane w ramach urzędowej kontroli środków spożywczych specjalnego przeznaczenia
żywieniowego,
3) warunki wprowadzania do obrotu środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego przeznaczonych bezpośrednio
dla konsumenta finalnego bez opakowania obejmującego w całości środek spożywczy
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej,
jeżeli są ustalone.
Rozdział 7
Suplementy diety oraz wzbogacanie żywności
Art. 27. 1. Suplementy diety mogą zawierać w swoim
składzie witaminy i składniki mineralne, które naturalnie występują w żywności
i spożywane są jako jej część, oraz inne substancje wykazujące efekt odżywczy
lub inny efekt fizjologiczny.
2. Maksymalny dopuszczalny poziom zawartości witamin i
składników mineralnych oraz innych substancji, o których mowa w ust. 1,
w suplementach diety zapewnia, że zwykłe stosowanie suplementu diety zgodnie
z informacją zamieszczoną w oznakowaniu będzie bezpieczne dla zdrowia i
życia człowieka.
3. Suplementy diety przeznaczone bezpośrednio dla konsumenta
finalnego są wprowadzane do obrotu w opakowaniu.
4. Suplementy diety są wprowadzane do obrotu, prezentowane
i reklamowane pod nazwą "suplement diety", która nie może być zastąpiona
nazwą handlową (wymyśloną) tego środka spożywczego. Jeżeli suplement diety
jest oznakowany dodatkowo nazwą handlową (wymyśloną), określenie "suplement
diety" jest zamieszczane w bezpośrednim sąsiedztwie tej nazwy.
5. Oznakowanie, prezentacja i reklama suplementów diety
nie mogą zawierać informacji stwierdzających lub sugerujących, że zbilansowana
i zróżnicowana dieta nie może dostarczyć wystarczających dla organizmu
ilości składników odżywczych.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wykaz witamin i składników mineralnych
oraz ich formy chemiczne, które mogą być stosowane w produkcji suplementów
diety,
2) szczególne wymagania w zakresie oznakowania
suplementów diety
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić w rozporządzeniu,
o którym mowa w ust. 6:
1) dodatkowe wymagania dotyczące zawartości
w suplementach diety witamin i składników mineralnych, w tym kryteria czystości
oraz maksymalny i minimalny poziom witamin i składników mineralnych w suplemencie
diety,
2) wymagania dotyczące zawartości w suplementach
diety substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny efekt fizjologiczny,
innych niż witaminy i składniki mineralne, w tym maksymalne i minimalne
poziomy tych substancji
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej,
jeżeli są ustalone.
Art. 28. 1. Mając na względzie zapobieganie niedoborom
lub korygowanie niedoborów jednego lub kilku składników odżywczych w żywności,
dopuszcza się wzbogacanie żywności witaminami lub składnikami mineralnymi.
2. Związki chemiczne dodawane do żywności jako źródło witamin
i składników mineralnych muszą być bioprzyswajalne i nie mogą powodować
zagrożenia życia lub zdrowia człowieka.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w
drodze rozporządzenia:
1) warunki stosowania substancji wzbogacających
dodawanych do żywności,
2) szczególne wymagania dotyczące znakowania
żywności wzbogacanej,
3) wykazy:
a) środków spożywczych, które mogą być
wzbogacane,
b) witamin i składników mineralnych oraz
ich form chemicznych, które mogą być stosowane do wzbogacania żywności
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić w rozporządzeniu,
o którym mowa w ust. 3:
1) maksymalne poziomy witamin i składników
mineralnych ustalone na podstawie naukowej oceny ryzyka, w oparciu o ogólnie
akceptowane dane naukowe, w tym zmienne zapotrzebowanie różnych grup konsumentów,
2) dodatkowe wymagania dotyczące składu żywności
wzbogacanej witaminami lub składnikami mineralnymi
- mając na względzie spożycie witamin i składników mineralnych
wynikające z innych źródeł diety oraz zalecane spożycie witamin i składników
mineralnych dla populacji.
Rozdział 8
Żywność wprowadzana po raz pierwszy do obrotu
Art. 29. 1. W celu monitorowania produktów wprowadzanych
do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podmiot działający na
rynku spożywczym wprowadzający po raz pierwszy do obrotu:
1) środki spożywcze specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, które nie należą do grup określonych w art. 24 ust. 2 pkt
1-3,
2) suplementy diety,
3) środki spożywcze wzbogacane witaminami
lub składnikami mineralnymi
- jest obowiązany powiadomić Głównego Inspektora Sanitarnego
o wprowadzaniu do obrotu określonych środków spożywczych, wskazując równocześnie
nazwę środka spożywczego i jego producenta oraz przedkładając wzór ich
oznakowania w języku polskim.
2. Jeżeli środek spożywczy, o którym mowa w ust. 1, znajduje
się w obrocie w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w powiadomieniu
należy ponadto wskazać właściwy organ tego państwa, który został powiadomiony
o wprowadzeniu środka spożywczego do obrotu lub zezwolił na wprowadzenie
środka spożywczego do obrotu w tym państwie, załączając równocześnie kopię
uprzedniego powiadomienia lub zezwolenia.
Art. 30. 1. Po otrzymaniu powiadomienia, o którym
mowa w art. 29 ust. 1, Główny Inspektor Sanitarny może przeprowadzić postępowanie
mające na celu wyjaśnienie, czy wymienione w powiadomieniu:
1) środki spożywcze specjalnego przeznaczenia
żywieniowego wyraźnie różnią się od żywności przeznaczonej do powszechnego
spożycia oraz czy odpowiadają one szczególnym potrzebom żywieniowym, zgodnie
z ich przeznaczeniem, o którym mowa w art. 3 ust. 3 pkt 43, i spełniają
wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 26 ust. 1;
2) suplementy diety oraz środki spożywcze
wzbogacane substancjami dodawanymi do żywności spełniają warunki określone
w przepisach wydanych - odpowiednio - na podstawie art. 27 ust. 6 i 7 i
art. 28 ust. 3 i 4;
3) produkty, jako środki spożywcze, nie posiadają
właściwości produktu leczniczego określonego przepisami prawa farmaceutycznego.
2. Główny Inspektor Sanitarny powiadamia niezwłocznie podmiot,
o którym mowa w art. 29 ust. 1, o rozpoczęciu postępowania wyjaśniającego,
o którym mowa w ust. 1.
3. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać
dłużej niż 60 dni roboczych, z wyłączeniem czasu niezbędnego do udokumentowania
spełnienia wymagań, o których mowa w ust. 1.
4. Podmiot, o którym mowa w art. 29 ust. 1, jest powiadamiany
pisemnie o wynikach przeprowadzonego postępowania, z zastrzeżeniem art.
31 ust. 1.
5. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi rejestr produktów
objętych powiadomieniem o pierwszym wprowadzeniu do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej środków spożywczych, o których mowa w art. 29
ust. 1. Rejestr produktów zawiera dane określone na podstawie art. 31 ust.
4 pkt 2. Dane z rejestru są publikowane na stronie internetowej Głównego
Inspektoratu Sanitarnego, z wyłączeniem danych stanowiących tajemnicę przedsiębiorcy.
Art. 31. 1. W przypadku przeprowadzania postępowania,
o którym mowa w art. 30 ust. 1, Główny Inspektor Sanitarny może zobowiązać
podmiot, o którym mowa w art. 29 ust. 1, do udokumentowania, że środek
spożywczy spełnia wymagania, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 1-3, w
szczególności do przedłożenia opinii:
1) jednostki naukowej lub
2) Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, że środek spożywczy objęty
powiadomieniem nie spełnia wymagań produktu leczniczego, określonego przepisami
prawa farmaceutycznego.
2. Podmiot obowiązany do przedłożenia opinii jednostki
naukowej może dostarczyć opinię właściwej krajowej jednostki naukowej lub
właściwej jednostki naukowej innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
3. Koszty wydania opinii, o których mowa w ust. 1, ponosi
podmiot, o którym mowa w art. 29 ust. 1.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) wzór powiadomienia, o którym mowa w art.
29,
2) dane zawarte w rejestrze produktów objętych
powiadomieniem umożliwiające ich identyfikację oraz wzór rejestru,
3) wykaz krajowych jednostek naukowych właściwych
do wydawania opinii, o której mowa w ust. 1 pkt 1,
4) metody obliczania kosztów ponoszonych przez
krajową jednostkę naukową w związku z wydaniem opinii, w tym w szczególności
rodzaje kosztów i średni wymiar czasu pracy niezbędnego do przygotowania
opinii,
5) wysokość opłaty pobieranej przy wydawaniu
opinii przez Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
- mając na względzie zapewnienie sprawnego przebiegu postępowań,
o których mowa w art. 30, kompetencje jednostek zgodnie z zakresem zadań
określonych statutami oraz kwalifikacje personelu i kalkulację kosztów
za przygotowywanie opinii.
Art. 32. 1. W przypadku stwierdzenia, że środek
spożywczy, o którym mowa w art. 29 ust. 1, niespełniający wymagań określonych
dla tego środka, znajduje się w obrocie, właściwy państwowy powiatowy inspektor
sanitarny podejmuje decyzję o czasowym wstrzymaniu wprowadzania tego środka
spożywczego do obrotu lub wycofaniu z obrotu do czasu zakończenia postępowania,
o którym mowa w art. 30 ust. 1.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, jest podejmowana również
w przypadku stwierdzenia, że produkt objęty powiadomieniem posiada właściwości
produktu leczniczego określonego przepisami prawa farmaceutycznego i powinien
zostać zakwalifikowany jako produkt leczniczy.
3. W przypadku wydania decyzji, o której mowa w ust. 2,
państwowy powiatowy inspektor sanitarny, za pośrednictwem państwowego wojewódzkiego
inspektora sanitarnego, powiadamia właściwego wojewódzkiego inspektora
farmaceutycznego przesyłając kopię wydanej decyzji.
Rozdział 9
Naturalne wody mineralne, naturalne wody źródlane i wody stołowe
Art. 33. 1. Ujęcia naturalnych wód mineralnych oraz
instalacje i urządzenia służące do wydobywania, transportu i rozlewu tych
wód, a także opakowania, muszą zabezpieczać te wody przed zanieczyszczeniem
lub zmianą ich charakterystycznego składu mineralnego.
2. Naturalne wody mineralne mogą być wprowadzane do obrotu
w opakowaniach zamkniętych w sposób zabezpieczający je przed zanieczyszczeniem
oraz zmianą właściwości i zafałszowaniem naturalnej wody mineralnej.
3. Oznakowanie wód przeznaczonych do spożycia przez ludzi,
niebędących naturalnymi wodami mineralnymi, nie może wprowadzać konsumenta
w błąd informacjami, które sugerowałyby, że woda ta jest naturalną wodą
mineralną, w szczególności nie może zawierać oznaczenia "naturalna woda
mineralna".
4. Dopuszcza się znakowanie naturalnych wód mineralnych
informacjami: "pobudzające trawienie", "może polepszyć funkcje wątrobowo-żółciowe"
lub oznaczeniami podobnymi, pod warunkiem że wody te spełniają szczególne
wymagania określone w tym zakresie na podstawie art. 39 pkt 1.
Art. 34. 1. Naturalne wody mineralne wprowadzane
do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej muszą być uznane jako
naturalne wody mineralne przez:
1) Głównego Inspektora Sanitarnego, jeżeli
woda wydobywana jest z otworu znajdującego się na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) właściwy organ innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej, jeżeli woda wydobywana jest z otworu znajdującego się
na terytorium tego państwa, albo
3) Głównego Inspektora Sanitarnego albo właściwy
organ innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli woda wydobywana
jest z otworu znajdującego się na terytorium państwa trzeciego.
2. Główny Inspektor Sanitarny może uznać, w drodze decyzji,
wodę pochodzącą z otworu znajdującego się na terytorium państwa trzeciego
jako naturalną wodę mineralną, jeżeli właściwy organ tego państwa poświadczy
spełnianie przez tę wodę wymagań określonych w niniejszej ustawie i w przepisach
wydanych na jej podstawie oraz zobowiąże się do przeprowadzania regularnych
kontroli warunków wydobywania, transportu i rozlewu tej wody. Zaświadczenie
jest ważne przez okres nieprzekraczający 5 lat od daty jego wydania.
Art. 35. 1. Główny Inspektor Sanitarny dokonuje,
w drodze decyzji, uznania wody jako naturalnej wody mineralnej na podstawie
wniosku zainteresowanego podmiotu.
2. Wniosek o uznanie wody jako naturalnej wody mineralnej
zawiera:
1) firmę producenta wody, jego siedzibę oraz
adres zakładu, w którym będzie produkowana naturalna woda mineralna;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), jeżeli
podmiot, o którym mowa w ust. 1, taki numer posiada;
3) informacje o nazwie i miejscu położenia
otworu lub otworów, z których wydobywana jest woda;
4) określenie warunków wydobywania, transportu
i rozlewu wody, w tym opis stosowanych urządzeń i instalacji;
5) informacje o właściwościach wody wynikające
z przeprowadzonej oceny i kwalifikacji rodzajowej tej wody;
6) nazwę handlową (wymyśloną), pod którą woda
będzie wprowadzana do obrotu;
7) wzór etykiety z proponowanym oznakowaniem.
3. Do wniosku dołącza się:
1) aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego
albo zaświadczenie z Ewidencji Działalności Gospodarczej;
2) ocenę i kwalifikację rodzajową naturalnej
wody mineralnej objętej wnioskiem o uznanie, przeprowadzone przez jednostkę
naukową lub inny podmiot upoważnione przez Głównego Inspektora Sanitarnego
albo przez jednostkę naukową lub inny podmiot innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej właściwe do przeprowadzania ocen i kwalifikacji rodzajowych
naturalnych wód mineralnych w tych państwach;
3) zaświadczenie właściwego organu państwa
trzeciego, o którym mowa w art. 34 ust. 2, jeżeli woda pochodzi z otworu
znajdującego się na terytorium tego państwa.
Art. 36. 1. Główny Inspektor Sanitarny w decyzji
o uznaniu wody jako naturalnej wody mineralnej określa:
1) firmę producenta wody, jego siedzibę oraz
adres zakładu, w którym będzie produkowana naturalna woda mineralna;
2) nazwę handlową (wymyśloną) naturalnej wody
mineralnej;
3) nazwę otworu lub otworów, z których czerpana
jest ta woda;
4) zawartość charakterystycznych składników
mineralnych w litrze wody;
5) stopień nasycenia dwutlenkiem węgla i jego
pochodzenie;
6) informacje dodatkowe zalecane w ocenie
i kwalifikacji rodzajowej wody, świadczące o szczególnych właściwościach
lub przeznaczeniu wody, określone w przepisach wydanych na podstawie art.
39 pkt 2.
2. Główny Inspektor Sanitarny nie rzadziej niż raz w roku
podaje do wiadomości, w formie obwieszczenia, w dzienniku urzędowym ministra
właściwego do spraw zdrowia, wykaz wód uznanych jako naturalne wody mineralne.
3. Główny Inspektor Sanitarny uchyla, w drodze decyzji,
dokonane przez siebie uznanie i zakazuje produkcji i wprowadzania do obrotu
naturalnej wody mineralnej, jeżeli:
1) naturalna woda mineralna lub warunki jej
wydobywania, transportu i rozlewu nie odpowiadają wymaganiom określonym
w ustawie oraz w uznaniu, o którym mowa w art. 35 ust. 1;
2) podmiot, o którym mowa w art. 35 ust. 1,
nie złożył nowego zaświadczenia przed upływem okresu ważności zaświadczenia,
o którym mowa w art. 34 ust. 2.
4. Główny Inspektor Sanitarny przekazuje każdorazowo Komisji
Europejskiej informacje o uznaniu i o uchyleniu uznania wody jako naturalnej
wody mineralnej.
Art. 37. 1. Do naturalnych wód źródlanych i wód
stołowych stosuje się przepisy art. 33 ust. 1-3.
2. Naturalne wody źródlane i wody stołowe podlegają ocenie
i kwalifikacji rodzajowej.
Art. 38. 1. Oceny i kwalifikacje rodzajowe naturalnych
wód mineralnych, naturalnych wód źródlanych i wód stołowych mogą być przeprowadzane
przez jednostkę naukową lub inny podmiot, upoważnione, w drodze decyzji,
przez Głównego Inspektora Sanitarnego albo przez jednostki naukowe lub
inne podmioty innych państw członkowskich Unii Europejskiej właściwe do
przeprowadzania ocen i kwalifikacji rodzajowych naturalnych wód mineralnych
w tych państwach.
2. Jednostka naukowa lub inny podmiot, o których mowa w
ust. 1, działające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą ubiegać
się o uzyskanie upoważnienia Głównego Inspektora Sanitarnego, jeżeli:
1) zgodnie ze statutem lub umową określającymi
przedmiot działalności są właściwe w zakresie spraw związanych z przeprowadzaniem
ocen i kwalifikacji rodzajowych naturalnych wód mineralnych, naturalnych
wód źródlanych i wód stołowych;
2) zatrudniają personel posiadający odpowiednie
kwalifikacje dla przeprowadzania ocen i kwalifikacji rodzajowych wód;
3) posiadają co najmniej trzyletnie doświadczenie
w zakresie zagadnień objętych przeprowadzaniem ocen i kwalifikacji rodzajowych
naturalnych wód mineralnych, naturalnych wód źródlanych i wód stołowych.
3. Główny Inspektor Sanitarny może cofnąć upoważnienie,
jeżeli jednostka naukowa lub inny podmiot, o których mowa w ust. 1, nie
będą spełniać kryteriów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2.
Art. 39. Minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe wymagania, jakie powinny spełniać
naturalne wody mineralne, naturalne wody źródlane i wody stołowe, w tym
wymagania mikrobiologiczne, maksymalne dopuszczalne poziomy naturalnych
składników mineralnych tych wód, warunki poddawania tych wód procesom usuwania
składników lub nasycania dwutlenkiem węgla,
2) wzorcowy zakres badań, sposób przeprowadzania
oceny i kwalifikacji rodzajowej wód, o których mowa w pkt 1,
3) szczególne wymagania dotyczące oznakowania,
prezentacji i reklamy wód, o których mowa w pkt 1,
4) szczegółowe wymagania higieniczne dotyczące
wydobywania, transportu i rozlewu tych wód
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
Art. 40. Przepisy art. 33-39 nie mają zastosowania
do wód leczniczych wykorzystywanych w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego
w celach leczniczych określonych w przepisach ustawy z dnia 28 lipca 2005
r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399) oraz tych wód
wprowadzanych do obrotu w opakowaniach na zasadach określonych przepisami
prawa farmaceutycznego.
Rozdział 10
Grzyby i przetwory grzybowe
Art. 41. 1. Grzyby uprawne oraz grzyby rosnące w
warunkach naturalnych, świeże lub suszone, objęte wykazem określonym na
podstawie art. 44 pkt 1, mogą być wprowadzane do obrotu lub stosowane do
produkcji przetworów grzybowych oraz środków spożywczych zawierających
grzyby.
2. Grzyby oraz ich przetwory, o których mowa w ust. 1,
muszą spełniać wymagania określone dla środków spożywczych.
3. Grzyby świeże i suszone są dopuszczane do obrotu przez
klasyfikatorów grzybów lub grzyboznawców, których uprawnienia określają
przepisy wydane na podstawie art. 44 pkt 4.
Art. 42. 1. Grzyby świeże dopuszcza się do obrotu
lub produkcji przetworów grzybowych oraz środków spożywczych zawierających
grzyby, jeżeli:
1) są jednego gatunku, z wyjątkiem grzybów,
które mogą być użyte do produkcji środków spożywczych;
2) nie są rozdrobnione, z wyjątkiem podzielonych
jeden raz wzdłuż osi ich trzonów, a także nie mogą to być wyłącznie trzony
lub trzony oddzielone od kapeluszy w ilości przekraczającej liczbę kapeluszy;
3) nie wykazują zapleśnienia;
4) nie występują w nich żywe larwy lub kanaliki
po larwach muchówek, a ilość grzybów zaczerwionych pierwotnie nie przekracza
5 % masy całkowitej grzybów;
5) zawartość substancji zanieczyszczających
organicznych, w szczególności ściółki, mchu, igliwia, nie przekracza 0,3
% masy całkowitej grzybów;
6) zawartość substancji zanieczyszczających
mineralnych nie przekracza 1 % masy całkowitej grzybów.
2. Pieczarki uprawne (hodowlane) przeznaczone bezpośrednio
dla konsumenta w postaci świeżej muszą spełniać wymagania szczegółowe określone
w przepisach rozporządzenia Komisji (WE) nr 1863/2004 z dnia 26 października
2004 r. ustanawiającego normę handlową dla pieczarek hodowlanych (Dz. Urz.
UE L 325 z 28.10.2004, str. 23).
3. Grzyby suszone dopuszcza się do obrotu lub produkcji
przetworów grzybowych oraz środków spożywczych zawierających grzyby, jeżeli:
1) są jednego gatunku, w postaci całych owocników,
kapeluszy lub krajanki;
2) zaczerwienie pierwotne nie przekracza 5
% masy całkowitej grzybów;
3) nie wykazują zapleśnienia oraz obecności
szkodników;
4) zawilgocenie nie przekracza 12 % masy całkowitej
grzybów.
4. Dopuszczenie do obrotu grzybów świeżych rosnących w
warunkach naturalnych potwierdzane jest atestem na grzyby świeże, wydanym
przez klasyfikatora grzybów lub grzyboznawcę, według wzoru określonego
na podstawie art. 44 pkt 3.
5. Dopuszczenie do obrotu grzybów suszonych pozyskiwanych
z grzybów rosnących w warunkach naturalnych potwierdzane jest atestem na
grzyby suszone, wydanym przez grzyboznawcę, według wzoru określonego na
podstawie art. 44 pkt 3.
Art. 43. 1. Uprawnienia klasyfikatora grzybów może
uzyskać osoba, która:
1) jest pełnoletnia;
2) ukończyła:
a) co najmniej gimnazjum oraz
b) kurs specjalistyczny dla kandydatów
na klasyfikatorów grzybów;
3) zdała egzamin przed komisją egzaminacyjną
powołaną przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
2. Uprawnienia grzyboznawcy może uzyskać osoba, która:
1) jest pełnoletnia;
2) posiada co najmniej wykształcenie średnie;
3) ukończyła kurs specjalistyczny dla kandydatów
na grzyboznawców;
4) zdała egzamin przed komisją egzaminacyjną
powołaną przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego działającego
z upoważnienia Głównego Inspektora Sanitarnego.
3. Organem właściwym w sprawach nadawania uprawnień klasyfikatora
grzybów i grzyboznawcy, potwierdzonych świadectwami, oraz pozbawiania tych
uprawnień jest państwowy wojewódzki inspektor sanitarny wskazany w przepisach
wydanych na podstawie art. 44.
Art. 44. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz grzybów dopuszczonych do obrotu lub
produkcji przetworów grzybowych oraz środków spożywczych zawierających
grzyby, wykaz przetworów grzybowych dopuszczonych do obrotu oraz cechy
dyskwalifikujące,
2) warunki skupu, przechowywania i sprzedaży
grzybów oraz wymagania technologiczne i warunki przetwarzania,
3) wzory atestów na grzyby świeże i grzyby
suszone,
4) warunki i tryb uzyskiwania uprawnień klasyfikatora
grzybów i grzyboznawcy, w tym ramowe programy kursów specjalistycznych,
5) państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego
właściwego do nadawania i pozbawiania uprawnień, o których mowa w pkt 4,
6) wzory świadectw klasyfikatora grzybów i
grzyboznawcy
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz racjonalne gospodarowanie zasobami grzybów rosnących w warunkach naturalnych,
w tym ograniczenia wynikające z przepisów o ochronie przyrody.
Rozdział 11
Znakowanie żywności
Art. 45. 1. Środki spożywcze wprowadzane do obrotu
są oznakowane.
2. Oznakowanie środka spożywczego obejmuje wszelkie informacje
w postaci napisów i innych oznaczeń, w tym znaki towarowe, nazwy handlowe,
elementy graficzne i symbole, dotyczące środka spożywczego i umieszczone
na opakowaniu, etykiecie, obwolucie, ulotce, zawieszce oraz w dokumentach,
które są dołączone do tego środka spożywczego lub odnoszą się do niego.
3. Oznakowanie środka spożywczego powszechnie spożywanego
nie może zawierać określenia "dietetyczny" lub w inny sposób sugerować,
że jest to środek spożywczy specjalnego przeznaczenia żywieniowego.
4. Środki spożywcze niebędące preparatami do początkowego
żywienia niemowląt nie mogą być oznakowane, prezentowane, reklamowane i
wprowadzane do obrotu w sposób wskazujący lub mogący sugerować, że są wystarczające
do zaspokajania potrzeb żywieniowych zdrowych niemowląt przez pierwsze
6 miesięcy życia.
Art. 46. 1. Oznakowanie środka spożywczego nie może:
1) wprowadzać konsumenta w błąd, w szczególności:
a) co do charakterystyki środka spożywczego,
w tym jego nazwy, rodzaju, właściwości, składu, ilości, trwałości, źródła
lub miejsca pochodzenia, metod wytwarzania lub produkcji,
b) przez przypisywanie środkowi spożywczemu
działania lub właściwości, których nie posiada,
c) przez sugerowanie, że środek spożywczy
posiada szczególne właściwości, jeżeli wszystkie podobne środki spożywcze
posiadają takie właściwości;
2) przypisywać środkowi spożywczemu właściwości
zapobiegania chorobom lub ich leczenia albo odwoływać się do takich właściwości,
z zastrzeżeniem art. 24 ust. 4 i art. 33 ust. 4.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również do reklamy oraz do
prezentacji środków spożywczych, w tym w szczególności w odniesieniu do
ich kształtu, wyglądu lub opakowania, zastosowanych materiałów opakowaniowych,
sposobu prezentacji oraz otoczenia, w jakim są prezentowane.
Art. 47. 1. Nazwa środka spożywczego powinna odpowiadać
nazwie ustalonej dla danego rodzaju środków spożywczych w przepisach prawa
żywnościowego, a w przypadku braku takich przepisów powinna być nazwą zwyczajową
środka spożywczego lub składać się z opisu tego środka spożywczego lub
sposobu jego użycia, tak aby umożliwić konsumentowi rozpoznanie rodzaju
i właściwości środka spożywczego oraz odróżnienie go od innych produktów.
2. Nazwa środka spożywczego wyprodukowanego w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej, pod którą środek spożywczy jest wprowadzany
do obrotu w tym państwie zgodnie z obowiązującymi w nim przepisami, może
być stosowana w oznakowaniu tego środka spożywczego wprowadzanego do obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli sama lub w połączeniu z
dodatkowym opisem zamieszczonym w jej bezpośrednim sąsiedztwie umożliwia
konsumentowi rozpoznanie rodzaju i właściwości tego środka spożywczego
oraz odróżnienie go od innych produktów.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli nazwa środka
spożywczego wyprodukowanego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej
jest stosowana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do oznaczania innych
środków spożywczych, biorąc pod uwagę ich skład i sposób wytwarzania.
4. Nazwie powinny towarzyszyć informacje dotyczące postaci
środka spożywczego lub procesów technologicznych stosowanych w produkcji,
w szczególności określające, czy jest to środek spożywczy sproszkowany,
liofilizowany, głęboko mrożony, zagęszczony, wędzony - w przypadku gdy
brak tej informacji może wprowadzać nabywcę w błąd.
5. Nazwa, pod którą środek spożywczy jest wprowadzany do
obrotu, nie może być zastąpiona znakiem towarowym, nazwą marki lub nazwą
handlową (wymyśloną).
Art. 48. 1. Środki spożywcze muszą być oznakowane
w sposób zrozumiały dla konsumenta, napisy muszą być wyraźne, czytelne
i nieusuwalne, umieszczone w widocznym miejscu, a także nie mogą być w
żaden sposób ukryte, zasłonięte lub przesłonięte innymi nadrukami lub obrazkami.
2. Środki spożywcze wprowadzane do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej muszą być oznakowane w języku polskim. Środki
spożywcze mogą być ponadto oznakowane w innych językach.
Art. 49. 1. Oznakowanie środka spożywczego zawiera
informacje istotne dla ochrony zdrowia i życia człowieka, w szczególności:
1) nazwę, pod którą środek spożywczy jest
wprowadzany do obrotu, oraz
2) inne dane umożliwiające identyfikację oraz
odróżnienie środka spożywczego od innych środków spożywczych.
2. Informacje dotyczące wartości odżywczej podawane są
w oznakowaniu środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego,
a w odniesieniu do środków spożywczych powszechnie spożywanych, jeżeli
w oznakowaniu, prezentacji albo reklamie tego środka jest podawane oświadczenie
żywieniowe.
Art. 50. 1. Minister właściwy do spraw rynków rolnych
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, szczegółowy zakres informacji podawanych w oznakowaniu
opakowanych środków spożywczych i środków spożywczych bez opakowań przeznaczonych
bezpośrednio dla konsumenta finalnego lub do zakładów żywienia zbiorowego
oraz sposób znakowania tych środków spożywczych, z wyłączeniem znakowania
wartością odżywczą, mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
2. Szczegółowe wymagania dotyczące oznakowania:
1) substancji dodatkowych przeznaczonych i
nieprzeznaczonych bezpośrednio dla konsumenta finalnego,
2) aromatów przeznaczonych i nieprzeznaczonych
bezpośrednio dla konsumenta finalnego,
3) rozpuszczalników ekstrakcyjnych,
4) środków spożywczych poddanych napromienianiu
promieniowaniem jonizującym,
5) środków spożywczych specjalnego przeznaczenia
żywieniowego,
6) suplementów diety,
7) żywności wzbogacanej,
8) naturalnych wód mineralnych, naturalnych
wód źródlanych i wód stołowych
- określają przepisy wydane na podstawie - odpowiednio
- art. 10 pkt 4, art. 13 ust. 2 pkt 2, art. 14 ust. 2 pkt 3, art. 22 ust.
1 pkt 3, art. 26 ust. 1 pkt 4, art. 27 ust. 6 pkt 2, art. 28 ust. 3 pkt
2 i art. 39 pkt 3.
3. Szczegółowe wymagania dotyczące oznakowania żywności
genetycznie zmodyfikowanej określają przepisy art. 12-14 rozporządzenia
nr 1829/2003 oraz art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r. dotyczącego możliwości śledzenia i etykietowania
organizmów zmodyfikowanych genetycznie oraz możliwości śledzenia żywności
i produktów paszowych wyprodukowanych z organizmów zmodyfikowanych genetycznie
i zmieniającego dyrektywę 2001/18/WE (Dz. Urz. UE L 268 z 18.10.2003, str.
24; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 32, str. 455),
zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1830/2003".
4. Żywność ekologiczną, określoną przepisami rozporządzenia
Rady (EWG) nr 2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej
produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych
(Dz. Urz. WE L 198 z 22.07.1991, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 39) i rozporządzenia Komisji (EWG)
nr 94/92 z dnia 14 stycznia 1992 r. ustanawiającego szczegółowe zasady
wprowadzenia w życie uzgodnień dotyczących przywozu z państw trzecich przewidzianych
w rozporządzeniu (EWG) nr 2092/91 w sprawie produkcji ekologicznej produktów
rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (Dz. Urz.
WE L 011 z 17.01.1992, str. 14, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 87), można znakować dodatkowo zgodnie
z wymogami określonymi w tych rozporządzeniach.
Art. 51. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw rynków rolnych może określić, w drodze rozporządzenia,
sposób znakowania żywności wartością odżywczą, mając na względzie jednolite
wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
Art. 52. Środki spożywcze oznakowane datą minimalnej
trwałości lub terminem przydatności do spożycia mogą znajdować się w obrocie
do tej daty lub terminu.
DZIAŁ III
Materiały i wyroby przeznaczone do kontaktu z żywnością
Art. 53. Podmioty działające na rynku w zakresie
produkcji lub obrotu materiałami i wyrobami przeznaczonymi do kontaktu
z żywnością są obowiązane przestrzegać w zakładach zasad dobrej praktyki
produkcyjnej oraz dobrej praktyki higienicznej.
Art. 54. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw
środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) wykaz substancji, których stosowanie jest
dozwolone w procesie wytwarzania lub przetwarzania materiałów i wyrobów
z tworzyw sztucznych, z uwzględnieniem dopuszczalnych limitów migracji
lub zawartości tych substancji oraz innych ograniczeń i specyfikacji dla
substancji lub materiałów i wyrobów, a także sposób sprawdzania zgodności
tych materiałów i wyrobów z ustalonymi limitami,
2) wykaz substancji, których stosowanie jest
dozwolone w procesie wytwarzania lub przetwarzania materiałów i wyrobów
z innych tworzyw niż określone w pkt 1, z uwzględnieniem dopuszczalnych
limitów migracji lub zawartości tych substancji oraz innych ograniczeń
i specyfikacji dla substancji lub materiałów i wyrobów, a także sposób
sprawdzania zgodności tych materiałów i wyrobów z ustalonymi limitami
- uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
zdrowia lub życia człowieka, ochronę środowiska oraz jednolite wymagania
obowiązujące w tym zakresie w Unii Europejskiej.
Art. 55. Materiały i wyroby przeznaczone do kontaktu
z żywnością wprowadzane do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
są znakowane w języku polskim. Materiały i wyroby mogą być ponadto znakowane
w innych językach.
Art. 56. Główny Inspektor Sanitarny jest organem
właściwym, w rozumieniu art. 13 rozporządzenia nr 1935/2004, do przyjmowania
wniosków podmiotów, o których mowa w art. 53, o udzielenie zezwolenia na
stosowanie substancji nieobjętych wykazami, o których mowa w art. 54, oraz
do przekazywania tych wniosków do Europejskiego Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa
Żywności.
Art. 57. Główny Inspektor Sanitarny prowadzi rejestr
wniosków, o których mowa w art. 56.
Art. 58. 1. W przypadkach określonych w art. 18
ust. 1 rozporządzenia nr 1935/2004 minister właściwy do spraw zdrowia może,
w drodze rozporządzenia, zawiesić lub ograniczyć obrót, w tym również nakazać
wycofanie z obrotu materiałów lub wyrobów przeznaczonych do kontaktu z
żywnością, albo ustanowić szczególne wymagania dla materiałów lub wyrobów
spełniających wymagania określone w niniejszym dziale lub w przepisach
wydanych na podstawie art. 54, uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa
żywności oraz fakt, że rozporządzenie obowiązuje do dnia wejścia w życie
odpowiednich przepisów Unii Europejskiej lub do dnia odmowy przyjęcia przez
Komisję Europejską lub Radę Unii Europejskiej takich przepisów.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia przekazuje niezwłocznie,
wraz z uzasadnieniem, rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, innym państwom
członkowskim Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej.
DZIAŁ IV
Wymagania higieniczne
Rozdział 1
Przepisy ogólne dotyczące wymagań higienicznych
Art. 59. 1. Podmioty działające na rynku spożywczym
są obowiązane przestrzegać w zakładach wymagań higienicznych określonych
w rozporządzeniu nr 852/2004.
2. Osoba pracująca w styczności z żywnością powinna uzyskać
określone przepisami o chorobach zakaźnych i zakażeniach orzeczenie lekarskie
dla celów sanitarno-epidemiologicznych o braku przeciwwskazań do wykonywania
prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia
na inne osoby.
3. Spełnienie wymagań określonych w rozdziale XII załącznika
II do rozporządzenia nr 852/2004 jest potwierdzane dokumentacją o przeprowadzonych
szkoleniach lub udzielonym instruktażu osobom wykonującym prace przy produkcji
lub w obrocie żywnością oraz osobom odpowiedzialnym za wdrożenie i stosowanie
zasad systemu HACCP w zakładzie.
4. Podmiot działający na rynku spożywczym jest obowiązany
przechowywać w aktach osobowych orzeczenia lekarskie i dokumentację, o
których mowa w ust. 2 i 3, oraz udostępniać je na żądanie organów urzędowej
kontroli żywności.
Art. 60. Główny Inspektor Sanitarny i Główny Lekarz
Weterynarii, stosownie do kompetencji określonych w art. 73 ust. 1 pkt
1
i 2, są organami właściwymi w zakresie zadań, o których mowa w art. 7 i
8 rozporządzenia nr 852/2004, dotyczących krajowych poradników dobrej praktyki
higienicznej oraz wdrażania i stosowania zasad systemu HACCP.
Rozdział 2
Rejestracja i zatwierdzanie zakładów
Art. 61. Państwowy powiatowy inspektor sanitarny
jest organem właściwym w sprawach rejestracji oraz zatwierdzania, warunkowego
zatwierdzania, przedłużania warunkowego zatwierdzenia, zawieszania oraz
cofania zatwierdzenia zakładów, które:
1) produkują lub wprowadzają do obrotu żywność
pochodzenia niezwierzęcego,
2) wprowadzają do obrotu produkty pochodzenia
zwierzęcego, nieobjętych urzędową kontrolą organów Inspekcji Weterynaryjnej
- w trybie i na zasadach określonych w rozporządzeniu nr
852/2004 i rozporządzeniu nr 882/2004.
Art. 62. 1. Właściwy ze względu na siedzibę zakładu
państwowy powiatowy inspektor sanitarny:
1) prowadzi rejestr zakładów, o których mowa
w art. 61, podlegających urzędowej kontroli organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej, zwany dalej "rejestrem zakładów", oraz uaktualnia na bieżąco
dane zawarte w rejestrze;
2) wydaje decyzje w sprawie zatwierdzenia,
warunkowego zatwierdzenia, przedłużenia warunkowego zatwierdzenia, zawieszenia
lub cofania zatwierdzenia zakładów określonych w art. 61 oraz odmowy wpisu
do rejestru zakładów, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 31 ust.
2 rozporządzenia nr 882/2004;
3) wydaje decyzje o wykreśleniu z rejestru
zakładów;
4) wydaje zaświadczenie o wpisie do rejestru
zakładów według wzoru określonego na podstawie art. 67 ust. 3 pkt 6.
2. Właściwym w sprawach rejestracji oraz zatwierdzania
obiektów lub urządzeń ruchomych lub tymczasowych jest państwowy powiatowy
inspektor sanitarny właściwy ze względu na miejsce prowadzonej działalności
przez zakład, który produkuje lub wprowadza do obrotu żywność z tych obiektów
lub urządzeń.
Art. 63. 1. Zakłady, o których mowa w art. 61, podlegają
obowiązkowi zatwierdzenia.
2. Zatwierdzenie nie jest wymagane w odniesieniu do:
1) działalności w zakresie dostaw bezpośrednich;
2) urządzeń dystrybucyjnych do sprzedaży żywności
w opakowaniach;
3) obiektów lub urządzeń ruchomych lub tymczasowych,
uprzednio dopuszczonych do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie
produkcji lub obrotu żywnością w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej;
4) zakładów prowadzących działalność gospodarczą
w zakresie pośrednictwa w sprzedaży żywności "na odległość" (sprzedaży
wysyłkowej), w tym sprzedaży przez internet.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, podmiot działający
na rynku spożywczym jest obowiązany złożyć wniosek o wpis do rejestru zakładów.
4. Urządzenia dystrybucyjne, o których mowa w ust. 2 pkt
2, muszą być oznakowane w sposób umożliwiający identyfikację zakładu, w
tym w szczególności informacjami obejmującymi imię, nazwisko, adres i numer
telefonu albo nazwę, siedzibę, adres zakładu i numer telefonu.
Art. 64. 1. Podmioty działające na rynku spożywczym
składają wniosek o wpis do rejestru zakładów, o zatwierdzenie zakładu i
o wpis do rejestru zakładów lub o dokonanie zmian w rejestrze zakładów
w formie pisemnej według wzorów określonych - odpowiednio - na podstawie
art. 67 ust. 3 pkt 2-4. Wniosek o wpis do rejestru zakładów oraz wniosek
o zatwierdzenie zakładu i o wpis do rejestru zakładów składa się w terminie
co najmniej 30 dni przed dniem rozpoczęcia planowanej działalności.
2. Wniosek zawiera:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i
adres albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy oraz numer identyfikacji
podatkowej (NIP), jeżeli podmiot taki numer posiada;
2) określenie rodzaju i zakresu działalności,
która ma być prowadzona w zakładzie, w tym rodzaju żywności, która ma być
przedmiotem produkcji lub obrotu;
3) określenie lokalizacji zakładu lub miejsca
prowadzenia działalności gospodarczej.
3. Do wniosku dołącza się:
1) aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego
albo zaświadczenie o wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej, jeżeli
wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą;
2) kopię zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego
WE udzielonego przez inne państwo członkowskie Unii Europejskiej, w przypadku
gdy wnioskodawca będący cudzoziemcem, w rozumieniu przepisów o cudzoziemcach,
zamierza prowadzić działalność gospodarczą na podstawie przepisów obowiązujących
w tym zakresie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albo
3) zaświadczenie o wpisie do ewidencji gospodarstw
rolnych, w rozumieniu przepisów o krajowym systemie ewidencji producentów,
ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności,
zawierające numer identyfikacyjny - w odniesieniu do podmiotów działających
na rynku spożywczym prowadzących działalność w zakresie dostaw bezpośrednich;
4) w przypadku zgłoszenia urządzeń dystrybucyjnych,
o których mowa w art. 63 ust. 2 pkt 2 - wykaz tych urządzeń zawierający
typ urządzenia, nazwę producenta i rok jego produkcji oraz datę uruchomienia.
Art. 65. 1. Wpis do rejestru zakładów następuje
na podstawie:
1) wniosku podmiotu działającego na rynku
spożywczym w przypadkach określonych w art. 63 ust. 2;
2) decyzji o zatwierdzeniu lub warunkowym
zatwierdzeniu zakładów, jeżeli są spełnione wymagania określone w art.
31 ust. 2 lit. b-d rozporządzenia nr 882/2004.
2. Podmiot działający na rynku spożywczym jest obowiązany
do aktualizowania wykazu urządzeń, o którym mowa w art. 64 ust. 3 pkt 4,
przynajmniej dwa razy w roku oraz na żądanie właściwego państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego.
3. Wykreślenie z rejestru zakładów następuje na podstawie:
1) wniosku podmiotu działającego na rynku
spożywczym;
2) decyzji właściwego państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego, o której mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1;
3) decyzji właściwego państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego, jeżeli zakład zaprzestał działalności w zakresie
produkcji lub obrotu żywnością, a podmiot działający na rynku spożywczym
nie złożył wniosku, o którym mowa w pkt 1;
4) braku aktualizacji, o której mowa w ust.
2.
Art. 66. 1. W przypadkach określonych w art. 31
ust. 2 lit. e rozporządzenia nr 882/2004 właściwy państwowy powiatowy inspektor
sanitarny wydaje decyzję w sprawie:
1) cofnięcia zatwierdzenia zakładu;
2) zawieszenia zatwierdzenia zakładu.
2. Decyzjom, o których mowa w ust. 1, nadaje się rygor
natychmiastowej wykonalności.
Art. 67. 1. Rejestr zakładów zawiera następujące
dane:
1) imię, nazwisko, miejsce zamieszkania i
adres albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy;
2) w przypadku osoby fizycznej - numer ewidencyjny
powszechnego
elektronicznego systemu ewidencji ludności (PESEL), jeżeli numer taki został
nadany;
3) numer identyfikacji podatkowej (NIP), jeżeli
taki numer posiada;
4) numer zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego
WE, o którym mowa w art. 64 ust. 3 pkt 2;
5) numer wpisu do ewidencji gospodarstw rolnych,
o którym mowa w art. 64 ust. 3 pkt 3;
6) określenie rodzaju i zakresu działalności,
która ma być prowadzona w zakładzie, w tym rodzaju żywności, która ma być
przedmiotem produkcji lub obrotu;
7) termin rozpoczęcia działalności objętej
wpisem do rejestru;
8) informacje o przeprowadzonych urzędowych
kontrolach zakładu;
9) decyzje w sprawie wykreślenia z rejestru.
2. Wykazy, o których mowa w art. 64 ust. 3 pkt 4, przechowywane
są w aktach rejestrowych dotyczących zakładu posiadającego urządzenia dystrybucyjne.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, wzory:
1) rejestru zakładów,
2) wniosku o wpis zakładu do rejestru zakładów,
3) wniosku o zatwierdzenie zakładu i o wpis
do rejestru zakładów,
4) wniosku o dokonanie zmian w rejestrze zakładów,
5) wniosku o wykreślenie z rejestru zakładów,
6) zaświadczenia o wpisie do rejestru zakładów
- mając na względzie jednolite wymagania w tym zakresie
obowiązujące w Unii Europejskiej.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w
rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 3, sposób prowadzenia rejestru zakładów
w systemie informatycznym, z wyłączeniem danych objętych tajemnicą przedsiębiorcy,
mając na względzie powszechny dostęp do danych zawartych w rejestrach oraz
jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej, jeżeli
zostaną ustalone.
Rozdział 3
Wymagania szczególne w zakresie higieny
Art. 68. 1. Podmioty działające na rynku spożywczym
prowadzące działalność w ramach dostaw bezpośrednich są obowiązane przestrzegać
zasad dobrej praktyki higienicznej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres działalności prowadzonej w ramach
dostaw bezpośrednich, w tym wielkość i obszar dostaw bezpośrednich,
2) szczegółowe wymagania higieniczne dla działalności
prowadzonej w ramach dostaw bezpośrednich
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz realizację celów rozporządzenia nr 852/2004.
Art. 69. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa może określić, w
drodze rozporządzenia, wymagania higieniczne w:
1) zakładach stosujących tradycyjne metody
produkcji lub obrotu żywnością, w celu umożliwienia stosowania tych metod,
2) zakładach zlokalizowanych w regionach szczególnych
ze względu na położenie geograficzne, w celu uwzględnienia potrzeb tych
zakładów,
3) innych zakładach - wyłącznie w zakresie
ich konstrukcji, organizacji i wyposażenia
- dostosowując te wymagania do wymogów określonych w załączniku
II do rozporządzenia nr 852/2004 oraz mając na względzie wielkość zakładu,
a także zapewnienie bezpieczeństwa żywności i realizację celów rozporządzenia
nr 852/2004.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, należy
uwzględnić tryb i warunki określone w art. 13 ust. 5-7 rozporządzenia nr
852/2004.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia oraz minister właściwy
do spraw rolnictwa, każdy w zakresie swojego działania, działając w porozumieniu,
mogą określić, w drodze rozporządzenia, ogólne odstępstwa od wymagań higienicznych
określonych w rozdziale II pkt 1 i rozdziale V pkt 1 załącznika II do rozporządzenia
nr 852/2004 w zakładach produkujących żywność tradycyjną w zakresie określonym
w art. 7 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2074/2005 z dnia 5 grudnia
2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze w odniesieniu do niektórych produktów
objętych rozporządzeniem (WE) nr 853/2004 i do organizacji urzędowych kontroli
na mocy rozporządzeń (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004, ustanawiającego
odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 852/2004 i zmieniającego rozporządzenie
(WE) nr 853/2004 oraz (WE) nr 854/2004 (Dz. Urz. WE L 338 z 22.12.2005,
str. 27), zwanego dalej "rozporządzeniem nr 2074/2005", mając na względzie
umożliwienie zakładom stosowania tradycyjnych metod produkcji oraz zapewnienie
bezpieczeństwa żywności.
4. Właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny oraz
właściwy powiatowy lekarz weterynarii, zgodnie z kompetencjami określonymi
w art. 73, są organami właściwymi do wydawania decyzji przyznających indywidualne
odstępstwa od wymagań higienicznych określonych w rozdziale II pkt 1 i
rozdziale V pkt 1 załącznika II do rozporządzenia nr 852/2004 zakładom
produkującym żywność tradycyjną, jeżeli są spełniane przez zakład wymagania
określone na podstawie ust. 3.
5. O przyznanych indywidualnych odstępstwach są powiadamiani,
odpowiednio, Główny Inspektor Sanitarny albo Główny Lekarz Weterynarii.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia oraz minister właściwy
do spraw rolnictwa, każdy w zakresie swoich kompetencji, powiadamiają Komisję
Europejską oraz pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej o przyznanych
odstępstwach określonych na podstawie ust. 3, na zasadach określonych w
art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 2074/2005.
7. Główny Inspektor Sanitarny oraz Główny Lekarz Weterynarii,
każdy w zakresie swoich kompetencji, powiadamiają Komisję Europejską oraz
pozostałe państwa członkowskie Unii Europejskiej o przyznanych odstępstwach
określonych na podstawie ust. 4, na zasadach określonych w art. 7 ust.
3 rozporządzenia nr 2074/2005.
Art. 70. Minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia, szczególne wymagania higieniczne w zakresie transportu
morskiego:
1) cukru luzem,
2) olejów płynnych i tłuszczów luzem
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
oraz jednolite wymagania w tym zakresie obowiązujące w Unii Europejskiej.
Art. 71. Zakłady prowadzące działalność gospodarczą
w zakresie skupu, przechowywania lub sprzedaży grzybów oraz produkcji przetworów
grzybowych spełniają obowiązujące wymagania higieniczne oraz muszą zatrudniać
klasyfikatorów grzybów lub grzyboznawców.
Art. 72. 1. Zakład żywienia zbiorowego typu zamkniętego
ma obowiązek przechowywać próbki wszystkich potraw wchodzących w skład
każdego posiłku.
2. Zakład, o którym mowa w ust. 1, w przypadku wprowadzania
do obrotu środków spożywczych pochodzących z innych zakładów ma obowiązek
pobierania próbek poszczególnych środków spożywczych bezpośrednio przy
przyjęciu danej partii środka spożywczego oraz przechowywania tych próbek.
3. Zakład, o którym mowa w ust. 1, ma obowiązek przechowywania
próbki każdej wprowadzonej do obrotu partii środków spożywczych o krótkim
okresie przydatności do spożycia.
4. Zakład, o którym mowa w ust. 1, ma obowiązek udostępniać
pobrane próbki organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, sposób, miejsce, czas i warunki pobierania i przechowywania
próbek, mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności oraz rodzaj
środków spożywczych.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w
drodze rozporządzenia, wymagania obowiązujące przy prowadzeniu żywienia
zbiorowego typu zamkniętego, mając na względzie normy żywienia oraz wymagania
zdrowotne.
DZIAŁ V
Urzędowe kontrole żywności
Rozdział 1
Przeprowadzanie urzędowych kontroli żywności
Art. 73. 1. Organami urzędowej kontroli żywności,
o których mowa w art. 4 rozporządzenia nr 882/2004 w zakresie bezpieczeństwa
żywności, są:
1) organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
zgodnie z właściwością określoną przepisami ustawy z dnia 14 marca 1985
r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851,
Nr 104, poz. 708, Nr 143, poz. 1032 i Nr 170, poz. 1217), w odniesieniu
do:
a) żywności pochodzenia niezwierzęcego
produkowanej i wprowadzanej do obrotu, przywożonej z państw niebędących
członkami Unii Europejskiej oraz Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) - stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz wywożonej
i powrotnie wywożonej do tych państw,
b) produktów pochodzenia zwierzęcego
znajdujących się w handlu detalicznym,
c) prawidłowości stosowania zasad systemu
HACCP w zakładach objętych nadzorem Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
2) organy Inspekcji Weterynaryjnej, zgodnie
z właściwością określoną przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o
Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. Nr 33, poz. 287, z późn. zm.6)),
w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego, w tym wprowadzania
do obrotu tych produktów w ramach sprzedaży bezpośredniej oraz handlu detalicznego
na zasadach i w zakresie określonym w art. 1 ust. 3 lit. c-e oraz ust.
5 lit. b rozporządzenia nr 853/2004;
3) inne organy w zakresie posiadanych kompetencji.
2. W sprawach przeprowadzania urzędowych kontroli żywności
w odniesieniu do żywności produkowanej lub wprowadzonej do obrotu z obiektów
lub urządzeń ruchomych lub tymczasowych właściwość organów jest określana
każdorazowo według miejsca prowadzenia tej działalności.
3. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz organy,
o których mowa w ust. 1 pkt 3, są właściwe w sprawach przeprowadzania urzędowych
kontroli materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością w
zakresie określonym w rozporządzeniu nr 1935/2004.
4. Urzędowe kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują
żywność genetycznie zmodyfikowaną oraz organizmy genetycznie zmodyfikowane
przeznaczone do wykorzystania jako żywność w zakresie uregulowanym w rozporządzeniach
nr 1829/2003, 1830/2003 oraz rozporządzeniu (WE) nr 1946/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie transgranicznego
przemieszczania organizmów genetycznie zmodyfikowanych (Dz. Urz. UE L 287
z 05.11.2003, str. 1), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1946/2003".
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, minister właściwy
do spraw rolnictwa oraz Minister Obrony Narodowej określą, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe warunki i sposób współdziałania w zakresie sprawowania nadzoru
organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej z organami Inspekcji Weterynaryjnej,
Wojskowej Inspekcji Sanitarnej oraz Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej,
mając na względzie potrzebę zapewnienia sprawnego nadzoru nad przestrzeganiem
bezpieczeństwa żywności i żywienia, w tym zapewnienie organom Wojskowej
Inspekcji Sanitarnej oraz Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej wykonywania
urzędowych kontroli w zakładach zaopatrujących lub ubiegających się o zaopatrywanie
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz jednostek wojsk obcych przebywających
na terenach podległych Ministrowi Obrony Narodowej, w żywność.
6. Jeżeli środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego są produkowane
lub przechowywane w zakładzie produkującym inne środki spożywcze, szczegółowe
warunki i sposób współdziałania w zakresie sprawowania nadzoru oraz przeprowadzania
urzędowych kontroli żywności określa porozumienie zawarte między Głównym
Inspektorem Sanitarnym a Głównym Lekarzem Weterynarii.
Art. 74. Minister właściwy do spraw zdrowia, a w
odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego podlegających urzędowym
kontrolom organów Inspekcji Weterynaryjnej - minister właściwy do spraw
rolnictwa, określą, w drodze rozporządzenia:
1) procedury urzędowych kontroli żywności
uwzględniające szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania urzędowych kontroli
w produkcji i w obrocie, w tym zakres czynności kontrolnych, obejmujących
kontrolę:
a) dokumentacji,
b) obowiązujących w zakładzie wewnętrznych
systemów kontroli jakości żywności i przestrzegania zasad higieny, w tym
systemu HACCP,
c) higieny personelu,
2) procedury pobierania i analizy próbek,
3) wzór świadectwa potwierdzającego wyniki
badanych próbek
- mając na względzie bezpieczeństwo żywności oraz obowiązki
określone w art. 8 i 10 rozporządzenia nr 882/2004.
Art. 75. 1. Podmioty działające na rynku spożywczym
podlegające urzędowym kontrolom organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
są obowiązane do pokrywania opłat uwzględniających koszty związane z czynnościami
wykonywanymi w ramach urzędowych kontroli żywności:
1) jeżeli w wyniku tych czynności zostaną
stwierdzone przez kontrolujących niezgodności z przepisami prawa żywnościowego,
w tym jeżeli zachodzi konieczność pobrania próbek żywności albo materiałów
lub wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością do badań i wykonania
badań laboratoryjnych w celu potwierdzenia niezgodności;
2) związanych z przeprowadzeniem ponownych
czynności kontrolnych w celu sprawdzenia, czy niezgodności, o których mowa
w pkt 1, zostały usunięte;
3) związanych z przeprowadzaniem granicznych
kontroli sanitarnych.
2. Opłatami, o których mowa w ust. 1, jest obciążany producent
środka spożywczego.
3. Jeżeli w trakcie wykonywania czynności kontrolnych stwierdzono
niezgodności, o których mowa w ust. 1, wskazujące, że mogły one powstać
na etapie, gdy zakwestionowany środek spożywczy znajdował się w obrocie
i producent nie ponosi odpowiedzialności za powstałe niezgodności, wówczas
opłatami jest obciążany kontrolowany.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, wysokość opłat mających na celu pokrycie kosztów ponoszonych
przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej za czynności wykonywane w
ramach urzędowych kontroli żywności, w tym metody obliczania niektórych
opłat, stawki opłat oraz sposób wnoszenia opłat, mając na względzie zasady
ustalania opłat określone w art. 27-29 rozporządzenia nr 882/2004.
Art. 76. 1. Organom urzędowej kontroli żywności,
o których mowa w art. 73 ust. 1, w związku z przeprowadzaniem urzędowych
kontroli, przysługuje prawo:
1) wstępu do pomieszczeń zakładu o każdej
porze;
2) badania procesów technologicznych i receptur
w zakresie niezbędnym do zrealizowania celu kontroli;
3) przeglądania ksiąg i innych dokumentów
kontrolowanego zakładu, jeżeli jest to niezbędne ze względu na cel przeprowadzanej
kontroli;
4) podejmowania innych czynności niezbędnych
do wyjaśnienia sprawy, zgodnie z zakresem uprawnień w ramach urzędowych
kontroli żywności.
2. Uzyskane przez organy urzędowej kontroli żywności w
trakcie kontroli informacje, dokumenty i inne dane stanowiące tajemnicę
przedsiębiorcy są objęte tajemnicą służbową i nie mogą być przekazywane
innym organom ani ujawniane, jeżeli nie jest to konieczne ze względu na
ochronę życia lub zdrowia człowieka, z wyłączeniem żądania sądu lub prokuratury
w związku z toczącym się postępowaniem.
Art. 77. Decyzjom organów urzędowej kontroli żywności,
o których mowa w art. 54 rozporządzenia nr 882/2004, w przypadku stwierdzenia
uchybień zagrażających zdrowiu lub życiu człowieka, jest nadawany rygor
natychmiastowej wykonalności.
Art. 78. 1. Badania laboratoryjne dla celów urzędowych
kontroli żywności i żywienia w zakresie bezpieczeństwa żywności wykonują
akredytowane:
1) laboratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
funkcjonujące w zintegrowanym systemie badań laboratoryjnych żywności określonym
w
art. 15a ustawy z
dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
2) laboratoria Inspekcji Weterynaryjnej określone
w art. 23 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej;
3) laboratoria organów, o których mowa w art.
73 ust. 1 pkt 3;
4) laboratoria referencyjne realizujące zadania
określone w art. 33 rozporządzenia nr 882/2004.
2. Laboratoria, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, wykonują
badania laboratoryjne dla celów urzędowych kontroli materiałów i wyrobów
przeznaczonych do kontaktu z żywnością.
3. Zadania realizowane przez laboratoria referencyjne są
finansowane z budżetu państwa, z części, której dysponentem są minister
właściwy do spraw zdrowia oraz minister właściwy do spraw rolnictwa, każdy
w zakresie swoich kompetencji.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia wyznacza, w drodze
rozporządzenia, laboratoria referencyjne wykonujące badania środków spożywczych
podlegających urzędowym kontrolom organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
oraz materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością dla celów
urzędowych kontroli żywności i żywienia, mając na względzie zapewnienie
bezpieczeństwa żywności oraz realizację zadań określonych w art. 33 rozporządzenia
nr 882/2004.
Rozdział 2
Graniczne kontrole sanitarne
Art. 79. 1. Graniczne kontrole sanitarne obejmują
żywność pochodzenia niezwierzęcego oraz materiały lub wyroby przeznaczone
do kontaktu z żywnością, przywożone z państw niebędących członkami Unii
Europejskiej oraz z państw niebędących członkami Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) - stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
2. Graniczne kontrole sanitarne, o których mowa w ust.
1, obejmują również żywność pochodzenia niezwierzęcego oraz materiały lub
wyroby przeznaczone do kontaktu z żywnością, wprowadzone na terytorium
Wspólnoty Europejskiej przez przejście graniczne leżące na terytorium innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa będącego członkiem
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stroną umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym i niepoddane w tym państwie granicznej kontroli sanitarnej,
obejmowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej procedurą celną, z którą
wiąże się dopuszczenie do obrotu.
3. Graniczne kontrole sanitarne są przeprowadzane na zasadach
określonych w art. 15-24 rozporządzenia nr 882/2004.
Art. 80. Graniczne kontrole sanitarne są przeprowadzane:
1) przez państwowych granicznych inspektorów
sanitarnych - na przejściach granicznych określonych na podstawie art.
83 ust. 2 pkt 1;
2) przez państwowych powiatowych inspektorów
sanitarnych właściwych ze względu na miejsce przeznaczenia towarów, siedzibę
importera albo odbiorcy towarów, zgodnie z danymi wskazanymi we wniosku
o dokonanie granicznej kontroli sanitarnej lub określonymi w dokumentach
przewozowych towarzyszących towarom:
a) w innych właściwych miejscach, o których
mowa w art. 15 ust. 2 rozporządzenia nr 882/2004, w przypadku konieczności
przeprowadzenia kontroli bezpośrednich lub podejrzenia niezgodności, albo
gdy istnieją wątpliwości odnośnie identyfikacji towaru, o których mowa
w art. 18 rozporządzenia nr 882/2004,
b) w przypadkach, o których mowa w art.
79 ust. 2.
Art. 81. 1. Osoba odpowiedzialna za przywóz lub
wywóz towarów, o których mowa w art. 79 ust. 1, jest obowiązana powiadomić
właściwego państwowego granicznego inspektora sanitarnego nie później niż
na 48 godzin przed planowanym przywozem lub wywozem towarów, a w przypadku
środków spożywczych nietrwałych mikrobiologicznie nie później niż na 24
godziny, składając wniosek określony na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1.
2. Niezbędna do dokonania granicznej kontroli sanitarnej
dokumentacja jest przedkładana w języku polskim lub w innym języku urzędowym
Unii Europejskiej. Jeżeli ze względu na bezpieczeństwo żywności okaże się
to niezbędne, właściwy państwowy graniczny lub powiatowy inspektor sanitarny
może zażądać uwierzytelnionego tłumaczenia dokumentacji przedłożonej w
innym języku Unii Europejskiej.
Art. 82. 1. W wyniku przeprowadzonej kontroli właściwy
organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej wydaje świadectwo stwierdzające spełnianie
przez towary objęte graniczną kontrolą sanitarną wymagań zdrowotnych.
2. W przypadku stwierdzenia, że towary objęte graniczną
kontrolą sanitarną nie spełniają obowiązujących wymagań zdrowotnych, organ,
o którym mowa w ust. 1, podejmuje działania określone w art. 18-21 rozporządzenia
nr 882/2004.
3. Organy celne nadają dopuszczalne przeznaczenie celne,
zgodnie z warunkami określonymi w świadectwie stwierdzającym spełnianie
przez towary objęte graniczną kontrolą sanitarną wymagań zdrowotnych albo
zgodnie z działaniami, o których mowa w ust. 2.
Art. 83. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia, wzory:
1) wniosku o dokonanie granicznej kontroli
sanitarnej,
2) świadectwa spełniania wymagań zdrowotnych
towaru objętego graniczną kontrolą sanitarną
- mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia:
1) w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw rynków rolnych, ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, ministrem
właściwym do spraw gospodarki morskiej, ministrem właściwym do spraw transportu
oraz ministrem właściwym do spraw finansów publicznych - wykaz przejść
granicznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez które środki
spożywcze oraz materiały lub wyroby przeznaczone do kontaktu z żywnością
mogą być wprowadzane na terytorium Wspólnoty Europejskiej,
2) w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych - sposób współpracy organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej z organami celnymi w zakresie granicznych kontroli sanitarnych,
w tym w zakresie trybu postępowania tych organów w podejmowaniu działań
określonych w art. 2-6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 339/93 z dnia 8 lutego
1993 r. w sprawie kontroli zgodności z przepisami w sprawie bezpieczeństwa
produktów przywożonych z państw trzecich (Dz. Urz. WE L 40 z 17.02.1993,
str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 12, str. 3)
- mając na względzie konieczność sanitarnego zabezpieczenia
granic Unii Europejskiej i zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, wykaz towarów, które podlegają granicznej kontroli sanitarnej,
z uwzględnieniem klasyfikacji towarów według kodów taryfy celnej (CN),
mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności.
Art. 84. Tranzyt żywności może odbywać się tylko
w szczelnych środkach transportu spełniających wymagania sanitarne, zabezpieczonych
przed ich niekontrolowanym otwarciem zgodnie z przepisami prawa celnego.
Rozdział 3
System RASFF
Art. 85. 1. Urzędowe kontrole przeprowadzane przez
organy, o których mowa w art. 73 ust. 1, obejmują zadania dotyczące powiadamiania
o niebezpiecznej żywności, w tym żywności pochodzenia zwierzęcego oraz
paszach określonych w przepisach o paszach oraz o materiałach i wyrobach
przeznaczonych do kontaktu z żywnością, w ramach sieci systemu RASFF.
2. Główny Inspektor Sanitarny kieruje siecią systemu RASFF
oraz:
1) prowadzi krajowy punkt kontaktowy systemu
RASFF;
2) jest odpowiedzialny za funkcjonowanie krajowego
punktu kontaktowego;
3) powiadamia Komisję Europejską o stwierdzonych
przypadkach niebezpiecznej żywności oraz pasz.
3. W ramach systemu RASFF funkcjonuje podpunkt krajowego
punktu kontaktowego, o którym mowa w art. 13 ust. 1a ustawy z dnia 29 stycznia
2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej.
Rozdział 4
Monitoring żywności i żywienia
Art. 86. 1. Jednostki badawczo-rozwojowe podlegające
nadzorowi ministra właściwego do spraw zdrowia oraz ministra właściwego
do spraw rolnictwa opracowują wytyczne do przeprowadzania badań i koordynują
te badania w ramach programu monitoringu żywności i żywienia oraz pasz
realizowane przez organy urzędowej kontroli żywności oraz opracowują opinie
naukowe niezbędne dla oceny ryzyka.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
wykaz jednostek badawczo-rozwojowych, o których mowa w ust. 1, nadzorowanych
przez tych ministrów, mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa żywności
i żywienia, kompetencje jednostki i kwalifikacje personelu.
3. Zadania, o których mowa w ust. 1, realizowane przez
jednostki badawczo-rozwojowe są finansowane z budżetu państwa, z części,
której dysponentem są minister właściwy do spraw zdrowia oraz minister
właściwy do spraw rolnictwa, każdy w zakresie swoich kompetencji.
Art. 87. 1. Zadania związane z funkcjonowaniem programu
monitoringu na potrzeby oceny ryzyka realizuje Rada do Spraw Monitoringu
Żywności i Żywienia, zwana dalej "Radą", działająca przy ministrze właściwym
do spraw zdrowia.
2. W skład Rady wchodzi:
1) po jednym przedstawicielu każdej jednostki
badawczo-rozwojowej, o której mowa w art. 86 ust. 2;
2) dziewięciu przedstawicieli nauki reprezentujących
kierunki badań objęte zakresem monitoringu, z uczelni oraz jednostek badawczo-rozwojowych
niebędących wykonawcami tych badań;
3) po dwóch przedstawicieli ministra właściwego
do spraw zdrowia oraz ministra właściwego do spraw rolnictwa;
4) po jednym przedstawicielu ministra właściwego
do spraw środowiska oraz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
3. Przewodniczącym Rady jest przedstawiciel ministra właściwego
do spraw zdrowia, a zastępcą przewodniczącego - przedstawiciel ministra
właściwego do spraw rolnictwa wskazani przez właściwego ministra.
4. Członków Rady powołuje i odwołuje minister właściwy
do spraw zdrowia w uzgodnieniu lub na wniosek ministrów i władz uczelni,
których przedstawiciele wchodzą w skład Rady, oraz Prezesem Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
5. Do zadań Rady należy w szczególności:
1) przygotowywanie perspektywicznych kierunków
badań monitoringowych;
2) przygotowywanie okresowych planów badań
monitoringowych;
3) opiniowanie wykonanych badań monitoringowych
w odniesieniu do założonych celów i uzyskiwanych wyników oraz raportu z
badań monitoringowych przygotowywanego corocznie przez jednostki badawczo-rozwojowe
prowadzące badania monitoringowe;
4) współudział w upowszechnianiu wyników badań
monitoringowych, publikowanych w raporcie z badań monitoringowych w ramach
działalności zawodowej członków Rady;
5) współpraca z organami urzędowej kontroli
żywności;
6) doradztwo naukowe na rzecz organów urzędowej
kontroli żywności;
7) dokonywanie oceny ryzyka.
6. Dokumenty, o których mowa w ust. 5 pkt 1-3, są przedstawiane
przez Radę do akceptacji przez ministra właściwego do spraw zdrowia i ministra
właściwego do spraw rolnictwa.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia,
regulamin pracy Rady, biorąc pod uwagę zakres jej zadań.
8. Członkom Rady, z wyjątkiem członków Rady będących pracownikami
urzędów organów administracji rządowej, za udział w posiedzeniach przysługują
diety oraz zwrot kosztów podróży na obszarze kraju przewidziane w przepisach
wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.7)).
9. Obsługę sekretariatu Rady oraz publikację raportu zapewnia
minister właściwy do spraw zdrowia.
DZIAŁ VI
Właściwość organów oraz współpraca w zakresie bezpieczeństwa
żywności
Art. 88. 1. Nadzór nad przestrzeganiem przepisów
prawa żywnościowego oraz nad wykonywaniem urzędowych kontroli żywności
w zakresie określonym w ustawie sprawuje minister właściwy do spraw zdrowia,
który działa w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa oraz
ministrem właściwym do spraw rynków rolnych.
2. Nadzór nad przestrzeganiem przepisów prawa żywnościowego
oraz nad wykonywaniem urzędowych kontroli żywności w odniesieniu do produktów
pochodzenia zwierzęcego w zakresie określonym w art. 73 ust. 1 pkt 2 sprawuje
minister właściwy do spraw rolnictwa oraz minister właściwy do spraw rynków
rolnych, działając w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia.
3. Zadania ministrów właściwych do spraw zdrowia, rolnictwa
oraz rynków rolnych, o których mowa w ust. 1 i 2, obejmują zarządzanie
ryzykiem i informowanie o ryzyku w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa żywności,
przy udziale organów urzędowej kontroli żywności.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia oraz minister właściwy
do spraw rolnictwa, każdy w zakresie swoich kompetencji, opracowują plany
awaryjne, o których mowa w art. 13 rozporządzenia nr 882/2004.
Art. 89. Minister właściwy do spraw zdrowia jest
organem właściwym w zakresie koordynacji spraw z zakresu zapewnienia bezpieczeństwa
żywności, w tym działań dotyczących analizy ryzyka.
Art. 90. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia współpracuje
z Europejskim Urzędem do Spraw Bezpieczeństwa Żywności, zwanym dalej "Urzędem".
2. Współpraca, o której mowa w ust. 1, obejmuje w szczególności:
1) wyznaczanie przedstawiciela do Forum Doradczego
Urzędu;
2) składanie do Urzędu wniosków o wydanie
opinii naukowych w sprawach objętych zakresem działania Urzędu;
3) przekazywanie Urzędowi zgromadzonych danych
naukowych dotyczących bezpieczeństwa żywności;
4) przekazywanie, na żądanie Urzędu, dodatkowych
danych niezbędnych do oceny ryzyka;
5) wyznaczanie jednostek naukowych, które
mogą uczestniczyć w wypełnianiu zadań Urzędu, w szczególności przez wydawanie
opinii naukowych.
3. Współpraca, o której mowa w ust. 1, w odniesieniu do
żywności objętej nadzorem ministra właściwego do spraw rolnictwa lub ministra
właściwego do spraw rynków rolnych jest wykonywana w porozumieniu z właściwym
ministrem.
Art. 91. Minister właściwy do spraw zdrowia jest
organem właściwym w szczególności w zakresie realizacji zadań, o których
mowa:
1) w art. 38 rozporządzenia nr 396/2005;
2) w art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr
2065/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 listopada 2003 r. w
sprawie środków aromatyzujących dymu wędzarniczego używanych lub przeznaczonych
do użycia w środkach spożywczych lub na ich powierzchni (Dz. Urz. UE L
309 z 26.11.2003, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 32, str. 661).
Art. 92. 1. Główny Inspektor Sanitarny jest organem
właściwym do zapewnienia przeprowadzenia postępowania dotyczącego wstępnej
oceny naukowej oraz sporządzenia wstępnego sprawozdania odnośnie do nowej
żywności wprowadzanej do obrotu w zakresie określonym przepisami rozporządzenia
nr 258/97 oraz do przyjmowania od Komisji Europejskiej wstępnych sprawozdań
przygotowanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, a także
do zgłaszania uwag i uzasadnionych sprzeciwów do takich sprawozdań.
2. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadzają
krajowe jednostki naukowe upoważnione, w drodze decyzji, przez ministra
właściwego do spraw zdrowia, podejmowanej z uwzględnieniem w szczególności
zadań statutowych i kwalifikacji personelu oraz niezależności jednostki
od podmiotów działających na rynku spożywczym.
3. Koszty dokumentacji, badań lub dowodów naukowych niezbędnych
do przygotowania wstępnego sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, ponoszą
wnioskodawcy określeni w art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 258/97.
Art. 93. 1. Główny Inspektor Sanitarny jest organem
właściwym do wykonywania czynności dotyczących żywności genetycznie zmodyfikowanej
oraz organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do wykorzystania
jako żywność w zakresie określonym w rozporządzeniu nr 1829/2003, rozporządzeniu
nr 1830/2003 oraz rozporządzeniu nr 1946/2003.
2. Minister właściwy do spraw rolnictwa przekazuje Głównemu
Inspektorowi Sanitarnemu stanowisko wraz z uzasadnieniem w terminie 30
dni od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 27 rozporządzenia
nr 1829/2003.
Art. 94. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia koordynuje,
działając we współpracy z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem
właściwym do spraw rynków rolnych oraz Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów, opracowanie wieloletniego krajowego planu urzędowych kontroli
żywności, o którym mowa w art. 41 i 42 rozporządzenia nr 882/2004, oraz
współpracuje w tym zakresie z państwami członkowskimi Unii Europejskiej
oraz Komisją Europejską.
2. Główny Inspektor Sanitarny we współpracy z Głównym Lekarzem
Weterynarii będącym koordynatorem zadań inspekcji, o których mowa w ust.
3, oraz Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów są organami właściwymi
do zadań związanych z opracowaniem i realizacją wieloletniego krajowego
planu, o którym mowa w ust. 1.
3. Główny Lekarz Weterynarii, w ramach współpracy, o której
mowa w ust. 2, jest odpowiedzialny za koordynowanie:
1) opracowania planów urzędowych kontroli
w części dotyczącej kompetencji Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji
Ochrony Roślin i Nasiennictwa oraz Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów
Rolno-Spożywczych;
2) realizacji planów urzędowych kontroli w
zakresie, o którym mowa w pkt 1;
3) przygotowywania rocznych sprawozdań z realizacji
planów w zakresie, o którym mowa w pkt 1.
DZIAŁ VII
Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez środki spożywcze
Art. 95. W przypadku szkody wyrządzonej przez środki
spożywcze odpowiedzialność za tę szkodę ponosi podmiot działający na rynku
spożywczym na zasadach określonych w przepisach Kodeksu cywilnego dotyczących
odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny.
DZIAŁ VIII
Przepisy karne i kary pieniężne
Rozdział 1
Przepisy karne
Art. 96. 1. Kto produkuje lub wprowadza do obrotu
środek spożywczy powszechnie spożywany szkodliwy dla zdrowia lub życia
człowieka,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
2. Kto produkuje lub wprowadza do obrotu, szkodliwy dla
zdrowia lub życia człowieka, środek spożywczy specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, suplement diety lub nową żywność,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa
określonego w ust. 1 lub 2 stałe źródło dochodów albo dopuszcza się przestępstw
określonych w ust. 1 i 2 w stosunku do środków spożywczych o znacznej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat
5.
4. Jeżeli sprawca czynów określonych w ust. 1 lub 2 działa
nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku.
Art. 97. 1. Kto produkuje lub wprowadza do obrotu
środek spożywczy zepsuty lub zafałszowany,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się przestępstwa określonego
w ust. 1 w stosunku do środków spożywczych o znacznej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat
3.
Art. 98. 1. Kto prowadzi działalność gospodarczą
w zakresie sprzedaży żywności "na odległość" (sprzedaży wysyłkowej), w
tym sprzedaży przez internet, bez spełnienia obowiązku określonego w art.
63 ust. 3,
podlega karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku.
2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z przestępstwa określonego
w ust. 1 stałe źródło dochodów albo dopuszcza się przestępstw określonych
w ust. 1 w stosunku do żywności o znacznej wartości,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat
3.
Art. 99. 1. Kto:
1) znakuje żywność genetycznie zmodyfikowaną
niezgodnie z art. 12-14 rozporządzenia nr 1829/2003 oraz art. 4 rozporządzenia
nr 1830/2003,
2) wprowadza do obrotu żywność genetycznie
zmodyfikowaną bez uzyskania zezwolenia, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia
nr 1829/2003, albo dokonuje tej czynności niezgodnie z warunkami określonymi
w tym zezwoleniu,
3) nie wykonuje obowiązku monitoringu wprowadzonej
do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej w sposób określony w art.
9 rozporządzenia nr 1829/2003 albo dokonuje tych czynności niezgodnie z
tymi przepisami,
4) nie wycofuje z obrotu żywności genetycznie
zmodyfikowanej, która nie spełnia wymogów określonych w przepisach rozporządzenia
nr 1829/2003,
5) nie stosuje się do decyzji w sprawie przywozu
organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do bezpośredniego
wykorzystania jako żywność albo do ich przetwarzania, o których mowa w
art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1946/2003,
6) dokonuje transgranicznego przemieszczania
organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do bezpośredniego
wykorzystania jako żywność lub do ich przetwarzania w sposób niezgodny
z art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1946/2003,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
2. Takiej samej karze podlega, kto:
1) wprowadza do obrotu nową żywność bez uzyskania
zezwolenia, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia nr 258/97;
2) znakuje nową żywność niezgodnie z art.
8 rozporządzenia nr 258/97.
Art. 100. 1. Kto:
1) używa do produkcji lub wprowadza do obrotu
środek spożywczy po upływie terminu przydatności do spożycia lub daty minimalnej
trwałości,
2) dokonuje napromieniania żywności bez uzyskania
zgody, o której mowa w art. 20 ust. 1, lub niezgodnie z warunkami w niej
określonymi,
3) wprowadza po raz pierwszy do obrotu środek,
o którym mowa w art. 29 ust. 1, bez powiadomienia Głównego Inspektora Sanitarnego,
4) reklamuje lub prowadzi działalność promocyjną
preparatów do początkowego żywienia niemowląt wbrew zakazowi określonemu
w art. 25 ust. 2,
5) prowadzi działalność promocyjną przedmiotów
służących do karmienia niemowląt wbrew zakazowi określonemu w art. 25 ust.
2,
6) oferuje lub dostarcza preparaty do początkowego
żywienia niemowląt oraz przedmioty służące do karmienia niemowląt, ich
próbki lub inne przedmioty tego typu o charakterze promocyjnym, konsumentom
wbrew zakazowi określonemu w art. 25 ust. 2,
7) nie wykonuje czynności w zakresie identyfikacji
dostawców lub odbiorców żywności wbrew obowiązkowi określonemu w art. 18
rozporządzenia nr 178/2002,
8) nie wdraża w zakładzie produkcji lub obrotu
żywnością zasad systemu HACCP wbrew obowiązkowi określonemu w art. 5 rozporządzenia
nr 852/2004,
9) wprowadza do obrotu jako naturalną wodę
mineralną wodę, która nie została uznana w trybie określonym w art. 35
ust. 1,
10) wykonuje czynności klasyfikatora grzybów lub
grzyboznawcy bez posiadania uprawnień określonych w art. 43,
11) zatrudnia osoby, co do których stwierdzone zostały
przeciwwskazania do wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje
możliwość przeniesienia zakażenia na inne osoby, wbrew zakazowi, o którym
mowa w rozdziale VIII ust. 2 rozporządzenia nr 852/2004,
12) nie przechowuje próbek potraw lub nie udostępnia
pobranych próbek środków spożywczych organom urzędowych kontroli żywności
w trybie określonym w art. 72 ust. 1-4,
13) wprowadza do obrotu materiał lub wyrób przeznaczony
do kontaktu z żywnością niespełniający wymagań określonych w art. 3 rozporządzenia
nr 1935/2004 albo taki materiał lub wyrób zawierający w swoim składzie
substancje inne niż określone w trybie art. 54, albo taki materiał lub
wyrób nieprawidłowo oznakowany,
podlega karze grzywny.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu, o którym mowa w
ust. 1 pkt 1, w stosunku do środków spożywczych po upływie ich terminu
przydatności do spożycia, o znacznej wartości,
podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.
Art. 101. W sprawach o czyny, o których mowa w art.
100, orzekanie następuje w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach
o wykroczenia.
Art. 102. 1. W przypadku popełnienia wykroczenia,
o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 13, sąd może orzec przepadek przedmiotów,
które służyły lub były przeznaczone do popełnienia wykroczenia, chociażby
nie stanowiły one własności sprawcy, jeżeli stanowią one zagrożenie dla
zdrowia lub życia człowieka.
2. W przypadku orzeczenia środka karnego, o którym mowa
w ust. 1, koszty zniszczenia ponosi producent lub podmiot wprowadzający
do obrotu materiał lub wyrób przeznaczony do kontaktu z żywnością.
Rozdział 2
Kary pieniężne
Art. 103. 1. Kto:
1) nie przestrzega wymagań w zakresie znakowania
środków spożywczych określonych w art. 27 ust. 4, art. 33 ust. 3 i 4 oraz
art. 45-49, a także wymagań w tym zakresie określonych w przepisach wydanych
na podstawie art. 50 ust. 1 i art. 51 oraz na podstawie przepisów wymienionych
w art. 50 ust. 2,
2) wprowadza do obrotu jako żywność produkt
niebędący żywnością,
3) nie wycofuje z obrotu środka spożywczego
szkodliwego dla zdrowia lub życia człowieka, środka spożywczego zepsutego
oraz środka spożywczego zafałszowanego wbrew decyzji organu urzędowej kontroli
żywności,
4) rozpoczyna działalność gospodarczą w zakresie
produkcji lub obrotu żywnością bez złożenia wniosku o zarejestrowanie zakładu
lub uzyskania decyzji o zatwierdzeniu zakładu w trybie i na zasadach określonych
w rozporządzeniu nr 852/2004 oraz w art. 63,
5) produkuje lub wprowadza do obrotu żywność
w zakresie niezgodnym z decyzją o zatwierdzeniu zakładu, o której mowa
w art. 62 ust. 1 pkt 2,
6) prowadzi działalność w zakresie produkcji
lub obrotu żywnością wbrew decyzji o cofnięciu zatwierdzenia zakładu, o
której mowa w art. 66 ust. 1,
7) utrudnia lub uniemożliwia przeprowadzenie
urzędowej kontroli żywności,
podlega karze pieniężnej w wysokości do trzydziestokrotnego
przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający,
ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, na podstawie
przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1:
1) pkt 1 lub 3 - wysokość kary pieniężnej
może być wymierzona do pięciokrotnej wartości zakwestionowanej ilości środka
spożywczego;
2) pkt 4 - wysokość kary pieniężnej może być
wymierzona do pięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w
gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego.
Art. 104. 1. Kary pieniężne, o których mowa w art.
103, wymierza, w drodze decyzji, właściwy państwowy wojewódzki inspektor
sanitarny.
2. Ustalając wysokość kary pieniężnej, właściwy państwowy
wojewódzki inspektor sanitarny uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień
zawinienia i zakres naruszenia, dotychczasową działalność podmiotu działającego
na rynku spożywczym i wielkość produkcji zakładu.
3. Do kar pieniężnych, w zakresie nieuregulowanym w ustawie,
stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.8)),
z tym że organowi, o którym mowa w ust. 1, przysługują uprawnienia organu
podatkowego.
4. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa.
DZIAŁ IX
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Rozdział 1
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 105. W ustawie z dnia 26 października 1982
r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z
2002 r. Nr 147, poz. 1231, z późn. zm.9)) w art. 18 w ust. 6
pkt 4 otrzymuje brzmienie:
"4) decyzję właściwego państwowego inspektora
sanitarnego o zatwierdzeniu zakładu, o której mowa w art. 65 ust. 1 pkt
2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. Nr 171, poz. 1225).".
Art. 106. W ustawie z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej
Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851, Nr 104, poz. 708,
Nr 143, poz. 1032 i Nr 170, poz. 1217) w art. 15a w ust. 2 pkt 2 otrzymuje
brzmienie:
"2) jakości zdrowotnej żywności, w ramach
urzędowej kontroli żywności i monitoringu określonych w przepisach o bezpieczeństwie
żywności i żywienia.".
Art. 107. W ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o
jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 187,
poz. 1577 oraz z 2006 r. Nr 170, poz. 1217) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 7 w ust. 1:
a) wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje
brzmienie:
"W oznakowaniu opakowanych środków spożywczych przeznaczonych
bezpośrednio dla konsumenta finalnego lub do zakładów żywienia zbiorowego
podaje się:",
b) pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) dane
identyfikujące producenta albo producentów, w tym firmę lub nazwę ze wskazaniem
formy prawnej i ich adres, a przypadku osoby fizycznej imię i nazwisko
oraz nazwę, pod którą osoba ta wykonuje działalność, oraz jej adres,";
2) w art. 15 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw zdrowia określi szczegółowy zakres informacji podawanych w oznakowaniu
opakowanych środków spożywczych i środków spożywczych bez opakowań przeznaczonych
bezpośrednio dla konsumenta finalnego lub do zakładów żywienia zbiorowego
oraz sposób znakowania tych środków spożywczych, z wyłączeniem znakowania
wartością odżywczą,";
3) użyte w art. 7 ust. 3-5 oraz w art. 15
pkt 6 wyrazy "bezpośrednio dla konsumenta" zastępuje się wyrazami "bezpośrednio
dla konsumenta finalnego";
4) w art. 17 w ust. 1 w pkt 1 lit. d otrzymuje
brzmienie:
"d) powiadamianie podpunktu krajowego
punktu kontaktowego w ramach sieci systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej
żywności i paszach (systemu RASFF) o podjętych decyzjach dotyczących niebezpiecznych
artykułów rolno-spożywczych,".
Art. 108. W ustawie z dnia 11 stycznia 2001 r. o
substancjach i preparatach chemicznych (Dz. U. Nr 11, poz. 84, z późn.
zm.10)) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 w ust. 3 w pkt 3 lit. b otrzymuje
brzmienie:
"b) środkami spożywczymi, w rozumieniu
przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia,";
2) w art. 13 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
"3) substancje nowe stosowane wyłącznie
jako substancje dodatkowe do żywności, w rozumieniu przepisów o bezpieczeństwie
żywności i żywienia,".
Art. 109. W ustawie z dnia 22 czerwca 2001 r. o
organizmach genetycznie zmodyfikowanych (Dz. U. Nr 76, poz. 811, z późn.
zm.
11)) w
art.
2 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. W sprawach dotyczących żywności i
środków farmaceutycznych stosuje się przepisy o bezpieczeństwie żywności
i żywienia i przepisy o środkach farmaceutycznych, o ile nie są sprzeczne
z przepisami ustawy.".
Art. 110. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. -
Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533, z późn. zm.
12))
w
art. 72 w ust. 5
pkt 2a otrzymuje brzmienie:
"2a) suplementami diety,
w rozumieniu przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia,".
Art. 111. W ustawie z dnia 6 września 2001 r. o
transporcie drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088, z późn. zm.
13))
w
art. 92 w ust. 1
pkt 6 otrzymuje brzmienie:
"6) o bezpieczeństwie żywności i żywienia".
Art. 112. W ustawie z dnia 13 września 2002 r. o
napojach spirytusowych (Dz. U. Nr 166, poz. 1362, z 2004 r. Nr 29, poz.
257 i Nr 173, poz. 1808 oraz z 2006 r. Nr 133, poz. 935) wprowadza się
następujące zmiany:
1) w art. 2 pkt 2 i 3 otrzymują brzmienie:
"2) aromatyzowanie - użycie przy wyrobie
napojów spirytusowych co najmniej jednej substancji naturalnej lub preparatu
aromatycznego, ewentualnie substancji aromatycznej identycznej z naturalną,
dopuszczonej na podstawie przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia;
3) barwienie - użycie przy wyrobie
napojów spirytusowych co najmniej jednego barwnika, dozwolonego na podstawie
przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia;";
2) w art. 7 pkt 13 otrzymuje brzmienie:
"13) innych naturalnych substancji
węglowodanowych, dozwolonych na podstawie przepisów o bezpieczeństwie żywności
i żywienia.";
3) w art. 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
"1. Do aromatyzowania napojów spirytusowych
można stosować substancje dopuszczone na podstawie przepisów o bezpieczeństwie
żywności i żywienia, z zastrzeżeniem ust. 2.".
Art. 113. W ustawie z dnia 18 grudnia 2003 r. o
ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 94, z późn. zm.14))
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 38 w ust. 1 pkt 4 otrzymuje brzmienie:
"4) został ustalony najwyższy dopuszczalny
poziom pozostałości w środkach spożywczych, których dotyczy zastosowanie
tego środka, na podstawie przepisów rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych
poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego
i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniającego dyrektywę Rady 91/414/EWG
(Dz. Urz. UE L 70 z 16.03.2005, str. 1) lub przepisów o bezpieczeństwie
żywności i żywienia;";
2) w art. 54 w pkt 2 lit. f otrzymuje brzmienie:
"f) tymczasowe wartości najwyższego dopuszczalnego
poziomu pozostałości pestycydów, jeżeli nie zostały ustalone na podstawie
przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia, oraz wyniki badań, informacje
i dane, na podstawie których ustalono te wartości;";
3) art. 69 otrzymuje brzmienie:
"Art. 69. W przypadku podejrzenia
zastosowania środka ochrony roślin niedopuszczonego do obrotu lub zastosowania
środka w sposób stwarzający zagrożenie zdrowia człowieka lub zwierząt organy
Inspekcji stosują procedurę powiadamiania zgodnie z systemem wczesnego
ostrzegania o niebezpiecznej żywności i paszach w rozumieniu przepisów
o bezpieczeństwie żywności i żywienia.".
Art. 114. W ustawie z dnia 22 stycznia 2004 r. o
wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji
rynku wina (Dz. U. Nr 34, poz. 292, Nr 96, poz. 959 i Nr 173, poz. 1808)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
"3. Ustawa nie narusza przepisów o bezpieczeństwie
żywności i żywienia.";
2) w art. 2:
a) pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:
"1) aromatyzacja
- używanie przy wytwarzaniu fermentowanych napojów winiarskich jednego
lub więcej, dozwolonych na podstawie przepisów o bezpieczeństwie żywności
i żywienia, ziół aromatycznych, przypraw korzennych lub naturalnych i identycznych
z naturalnymi substancji aromatycznych;
2)
barwienie - używanie przy wytwarzaniu fermentowanych napojów winiarskich
jednego lub więcej, dozwolonych na podstawie przepisów o bezpieczeństwie
żywności i żywienia, barwników lub cukru palonego;",
b) pkt 11 otrzymuje brzmienie:
"11) dozwolona
substancja dodatkowa lub dozwolona substancja aromatyczna - substancje
określone na podstawie przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia;";
3) w art. 6 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Do słodzenia fermentowanych napojów
winiarskich mogą być również stosowane inne substancje słodzące dozwolone
na podstawie przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia.";
4) w art. 28 w pkt 3 wprowadzenie do wyliczenia
otrzymuje brzmienie:
"minister właściwy do spraw zdrowia realizuje zadania w
zakresie jakości zdrowotnej wyrobów winiarskich objętych wspólną organizacją
rynku wina na podstawie przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia,
a także przepisów Unii Europejskiej:".
Art. 115. W ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o
Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. Nr 33, poz. 287, z późn. zm.15))
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 3 w ust. 2 pkt 8 otrzymuje brzmienie:
"8) przyjmowanie informacji o niebezpiecznych
produktach żywnościowych oraz paszach od organów Państwowej Inspekcji Ochrony
Roślin i Nasiennictwa, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,
w zakresie kompetencji tych inspekcji, oraz od organów Inspekcji Handlowej
o niebezpiecznych produktach żywnościowych pochodzenia zwierzęcego oraz
ocena ryzyka i stopnia zagrożenia spowodowanego niebezpiecznym produktem
żywnościowym lub paszą, a następnie przekazywanie tych informacji do kierującego
siecią systemu RASFF, o którym mowa w art. 85 ustawy z dnia 25 sierpnia
2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225).";
2) w art. 13 w ust. 1a pkt 2 otrzymuje brzmienie:
"2) jest odpowiedzialny za zbieranie
informacji dotyczących wszystkich stwierdzonych przypadków niebezpiecznej
żywności pochodzenia roślinnego, zwierzęcego i pasz - w zakresie objętym
kompetencjami Inspekcji Weterynaryjnej, Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin
i Nasiennictwa, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych
oraz Inspekcji Handlowej - i za przekazywanie tych informacji do krajowego
punktu kontaktowego sieci systemu RASFF.".
Art. 116. W ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.16))
w art. 84 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
"7) nadzorem sanitarnym na podstawie
ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U.
z 2006 r. Nr 122, poz. 851, z późn. zm.17)) i ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225), w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa żywności.".
Art. 117. W ustawie z dnia 21 stycznia 2005 r. o
doświadczeniach na zwierzętach (Dz. U. Nr 33, poz. 289) w art. 16 w ust.
1 pkt 6 otrzymuje brzmienie:
"6) jednostki organizacyjne posiadające
specjalistyczne laboratoria, wykonujące badania produktów leczniczych,
środków spożywczych, substancji i preparatów chemicznych, środków ochrony
roślin, produktów biobójczych i organizmów genetycznie zmodyfikowanych,
jeżeli obowiązek przeprowadzania takich badań wynika z odrębnych przepisów,
w szczególności przepisów: prawa farmaceutycznego, o bezpieczeństwie żywności
i żywienia, o substancjach i preparatach chemicznych, o ochronie roślin,
o produktach biobójczych i przepisów o organizmach genetycznie zmodyfikowanych".
Art. 118. W ustawie z dnia 16 grudnia 2005 r. o
produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 127) wprowadza
się następujące zmiany:
1) w art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
"2. Ustawa określa również właściwość
organów Inspekcji Weterynaryjnej w zakresie urzędowych kontroli produktów
pochodzenia zwierzęcego, określonych w przepisach rozporządzenia (WE) nr
882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem
paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu
zwierząt (Dz. Urz. UE L 165 z 30.04.2004, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem
nr 882/2004", oraz w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie tego
rozporządzenia, nieuregulowanym w przepisach o bezpieczeństwie żywności
i żywienia.";
2) art. 2 otrzymuje brzmienie:
"Art. 2. Przepisy ustawy nie naruszają
przepisów o bezpieczeństwie żywności i żywienia.".
Rozdział 2
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 119. Suplementy diety niespełniające wymagań
w zakresie oznakowania, wprowadzone do obrotu przed dniem wejścia w życie
ustawy, mogą znajdować się w obrocie do wyczerpania zapasów, lecz nie dłużej
niż przez dwanaście miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
Art. 120. 1. Uznania naturalnych wód mineralnych
dokonane na podstawie art. 9a ustawy, o której mowa w art. 127 pkt 1, pozostają
w mocy.
2. Oceny i kwalifikacje rodzajowe naturalnych wód mineralnych,
naturalnych wód źródlanych i wód stołowych dokonane do dnia wejścia w życie
ustawy zachowują ważność.
Art. 121. 1. W przypadku wątpliwości, czy żywność
wprowadzana do obrotu była dotychczas stosowana w celu żywienia ludzi,
podmiot działający na rynku spożywczym jest obowiązany przedstawić, na
żądanie właściwego organu urzędowej kontroli żywności, dokumentację potwierdzającą
historię stosowania tej żywności oraz określającą, w jakiej postaci żywność
ta lub jej składniki były stosowane w celu żywienia ludzi w państwach członkowskich
Unii Europejskiej przed dniem 15 maja 1997 r.
2. W przypadku braku dokumentacji, o której mowa w ust.
1, niezbędne jest przeprowadzenie postępowania określonego przepisami rozporządzenia
nr 258/97.
Art. 122. 1. Podmioty działające na rynku spożywczym,
których zakłady nie są wpisane do rejestru, o którym mowa w art. 62 ust.
1 pkt 1, są obowiązane, w okresie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie
ustawy, złożyć wnioski o wpis do rejestru zakładów lub o zatwierdzenie
zakładu.
2. Wnioski, o których mowa w art. 64 ust. 1, nie są wymagane,
jeżeli zakłady produkujące lub wprowadzające żywność do obrotu objęte są
rejestrami prowadzonymi na podstawie art. 27a ustawy, o której mowa w art.
127 pkt 1, i spełniają wymagania określone w niniejszej ustawie.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, właściwy państwowy
powiatowy inspektor sanitarny dokonuje wpisu zakładu do rejestru zakładów
z urzędu, chyba że w terminie, o którym mowa w ust. 1, podmiot działający
na rynku spożywczym zostanie wezwany do złożenia wniosku lub uzupełnienia
danych objętych wnioskiem albo podmiot ten złoży wniosek o dokonanie zmian
w rejestrze lub o wykreślenie zakładu z rejestru.
Art. 123. Uprawnienia klasyfikatora grzybów i grzyboznawcy
uzyskane na podstawie przepisów dotychczasowych zachowują ważność.
Art. 124. W sprawach dotyczących wniosków obywateli
państw członkowskich Unii Europejskiej ubiegających się o uznanie uprawnień
klasyfikatora grzybów lub grzyboznawcy mają zastosowanie przepisy art.
9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 2002 r. o zasadach uznawania nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do podejmowania
lub wykonywania niektórych działalności (Dz. U. Nr 71, poz. 655, z 2003
r. Nr 190, poz. 1864 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959).
Art. 125. Rada do Spraw Monitoringu powołana na
podstawie art. 40a ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 127 pkt 1, realizuje
swoje zadania do dnia powołania Rady do Spraw Monitoringu Żywności i Żywienia,
o której mowa w art. 87 niniejszej ustawy.
Art. 126. 1. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie
art. 8 ust. 3, art. 9 ust. 4 pkt 1, 2 i 3, ust. 5, 6 i 7, art. 9a ust.
1, art. 10 ust. 3, art. 20 ust. 2, art. 22 ust. 4, art. 24 ust. 5, art.
40a ust. 2 i 8, art. 41 ust. 6, 7 i 8, art. 44 ust. 4 i art. 48 ust. 2
ustawy, o której mowa w art. 127 pkt 1, zachowują moc do dnia wejścia w
życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 10, art. 13 ust.
2, art. 14 ust. 2, art. 15, 16, art. 22 ust. 1, art. 26 ust. 1, art. 27
ust. 6, art. 28 ust. 3, art. 31 ust. 4, art. 39, art. 44, art. 50 ust.
1, art. 73 ust. 5, art. 83 ust. 2 i 3, art. 86 ust. 2 i art. 87 ust. 7
niniejszej ustawy.
2. Przepis art. 15 ust. 1 obowiązuje do daty określonej
w art. 50 drugi akapit rozporządzenia nr 396/2005.
3. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 3 ust.
4 pkt 1 i 2 ustawy, o której mowa w art. 127 pkt 2, zachowują moc do dnia
wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 54 pkt
1 i 2 niniejszej ustawy.
4. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 15 pkt
1 ustawy, o której mowa w art. 107, zachowują moc do dnia wejścia w życie
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 15 tej ustawy, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą.
Art. 127. Tracą moc:
1) ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach
zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 265 i Nr
178, poz. 1480);
2) ustawa z dnia 6 września 2001 r. o materiałach
i wyrobach przeznaczonych do kontaktu z żywnością (Dz. U. Nr 128, poz.
1408, z 2003 r. Nr 171, poz. 1662, z 2004 r. Nr 173, poz. 1808 oraz z 2005
r. Nr 178, poz. 1480).
Art. 128. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni
od dnia ogłoszenia.
______
1) Niniejszą ustawą zmienia się: ustawę
z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, ustawę z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
ustawę z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych,
ustawę z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych,
ustawę z dnia 22 czerwca 2001 r. o organizmach genetycznie zmodyfikowanych,
ustawę z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, ustawę z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym, ustawę z dnia 13 września 2002
r. o napojach spirytusowych, ustawę z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie
roślin, ustawę z dnia 22 stycznia 2004 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów
winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina, ustawę z dnia
29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, ustawę z dnia 2 lipca 2004
r. o swobodzie działalności gospodarczej, ustawę z dnia 21 stycznia 2005
r. o doświadczeniach na zwierzętach i ustawę z dnia 16 grudnia 2005 r.
o produktach pochodzenia zwierzęcego.
2) Ustawa wykonuje w zakresie swojej regulacji
następujące rozporządzenia Wspólnoty Europejskiej:
1) rozporządzenie Rady (EURATOM)
nr 3954/87 z dnia 22 grudnia 1987 r. ustanawiające maksymalne dozwolone
poziomy skażenia radioaktywnego środków spożywczych oraz pasz po wypadku
jądrowym lub w każdym innym przypadku pogotowia radiologicznego (Dz. Urz.
WE L 371 z 30.12.1987, str. 11; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 1, str. 333);
2) rozporządzenie Komisji (EURATOM)
nr 944/89 z dnia 12 kwietnia 1989 r. ustanawiające maksymalne dozwolone
poziomy skażenia radioaktywnego w środkach spożywczych o mniejszym znaczeniu
w następstwie wypadku jądrowego lub w każdym innym przypadku pogotowia
radiologicznego (Dz. Urz. WE L 101 z 13.04.1989, str. 17; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 1, str. 347);
3) rozporządzenie Rady (EWG) nr
737/90 z dnia 22 marca 1990 r. w sprawie warunków regulujących przywóz
produktów rolnych pochodzących z państw trzecich w następstwie wypadku
w elektrowni jądrowej w Czarnobylu (Dz. Urz. WE L 82 z 29.03.1990, str.
1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 11, t. 17, str. 78);
4) rozporządzenie Rady (EWG) nr
2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów
rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (Dz. Urz.
WE L 198 z 22.07.1991, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 39);
5) rozporządzenie Komisji (EWG)
nr 94/92 z dnia 14 stycznia 1992 r. ustanawiające szczegółowe zasady wprowadzenia
w życie uzgodnień dotyczących przywozu z państw trzecich przewidzianych
w rozporządzeniu (EWG) nr 2092/91 w sprawie produkcji ekologicznej produktów
rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (Dz. Urz.
WE L 11 z 17.01.1992, str. 14, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 87);
6) rozporządzenie Rady (EWG) nr
2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych
i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz. Urz. WE
L 208 z 24.07.1992, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
3, t. 13, str. 4);
7) rozporządzenie Rady (EWG) nr
2082/92 z dnia 14 lipca 1992 r. w sprawie świadectw o szczególnym charakterze
dla produktów rolnych i środków spożywczych (Dz. Urz. WE L 208 z 24.07.1992,
str. 11; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 13, str. 12);
8) rozporządzenie Rady (EWG) nr
315/93 z dnia 8 lutego 1993 r. ustanawiające procedury Wspólnoty w odniesieniu
do substancji skażających w żywności (Dz. Urz. WE L 37 z 13.02.1993, str.
1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 2, str. 204);
9) rozporządzenie (WE) nr 2232/96
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 października 1996 r. ustanawiające
wspólnotową procedurę dla substancji aromatycznych używanych lub przeznaczonych
do użycia w lub na środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 299 z 23.11.1996,
str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 18, str. 42);
10) rozporządzenie
(WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997
r. dotyczące nowej żywności i nowych składników żywności (Dz. Urz. WE L
43 z 14.02.1997, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 18, str. 244);
11) rozporządzenie
Komisji (WE) nr 1565/2000 z dnia 18 lipca 2000 r. ustanawiające środki
konieczne do przyjęcia programu oceny w zastosowaniu rozporządzenia (WE)
nr 2232/96 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. WE L 180 z 19.07.2000,
str. 8; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 25, str. 415);
12) rozporządzenie
Komisji (WE) nr 466/2001 z dnia 8 marca 2001 r. ustalające najwyższe dopuszczalne
poziomy dla niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (Dz. Urz.
WE L 77 z 16.03.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 64);
13) rozporządzenie
(WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002
r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące
Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury
w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z 01.02.2002, str.
1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 463);
14) rozporządzenie
(WE) nr 1946/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003
r. w sprawie transgranicznego przemieszczania organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(Dz. Urz. UE L 287 z 05.11.2003, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 7, str. 650);
15) rozporządzenie
(WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003
r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz. Urz. UE L
268 z 18.10.2003, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 32, str. 432);
16) rozporządzenie
(WE) nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003
r. dotyczące możliwości śledzenia i etykietowania organizmów zmodyfikowanych
genetycznie oraz możliwości śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych
z organizmów zmodyfikowanych genetycznie i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE
(Dz. Urz. UE L 268 z 18.10.2003, str. 24; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 32, str. 455);
17) rozporządzenie
(WE) nr 2065/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 listopada 2003
r. w sprawie środków aromatyzujących dymu wędzarniczego używanych lub przeznaczonych
do użycia w środkach spożywczych lub na ich powierzchni (Dz. Urz. UE L
309 z 26.11.2003, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 32, str. 661);
18) rozporządzenie
(WE) nr 608/2004 Komisji z dnia 31 marca 2004 r. dotyczące etykietowania
żywności oraz składników żywności z dodatkiem fitosteroli, estrów fitosteroli
i/lub estrów fitostanoli (Dz. Urz. UE L 97 z 01.04.2004, str. 44);
19) rozporządzenie
(WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004
r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004,
str. 1, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319);
20) rozporządzenie
(WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004
r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności
z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt
i dobrostanu zwierząt (Dz. Urz. UE L 191 z 30.04.2004, str. 1; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 200);
21) rozporządzenie
Komisji (WE) nr 1863/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiające
normę handlową dla pieczarek hodowlanych (Dz. Urz. UE L 325 z 28.10.2004,
str. 23);
22) rozporządzenie
(WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października
2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością
oraz uchylające dyrektywy 80/590/EWG i 89/109/EWG (Dz. Urz. UE L 338 z
13.11.2004, str. 4);
23) rozporządzenie
(WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005
r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów
w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni,
zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz. Urz. UE L 70 z 16.03.2005, str.
1);
24) rozporządzenie
Komisji (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów
mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 338 z
22.12.2005, str. 1);
25) rozporządzenie
Komisji (WE) nr 2074/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiające środki
wykonawcze w odniesieniu do niektórych produktów objętych rozporządzeniem
(WE) nr 853/2004 i do organizacji urzędowych kontroli na mocy rozporządzeń
(WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/2004, ustanawiające odstępstwa od rozporządzenia
(WE) nr 852/2004 i zmieniające rozporządzenia (WE) nr 853/2004 oraz (WE)
nr 854/2004 (Dz. Urz. UE L 338 z 22.12.2005, str. 27).
Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji transpozycji
następujących dyrektyw Wspólnot Europejskich:
1) dyrektywy Rady 76/895/EWG z
dnia 23 listopada 1976 r. odnoszącej się do ustalania najwyższych dopuszczalnych
poziomów pozostałości pestycydów w owocach i warzywach oraz na ich powierzchni
(Dz. Urz. WE L 340 z 09.12.1976, str. 26, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 3, str. 61);
2) dyrektywy Rady 78/142/EWG z
dnia 30 stycznia 1978 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich
odnoszących się do materiałów i wyrobów zawierających monomer chlorku winylu
przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi (Dz. Urz. WE L 44 z
15.02.1978, str. 15; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 5, str. 6);
3) dyrektywy Komisji 80/766/EWG
z dnia 8 lipca 1980 r. ustanawiającej wspólnotową metodę analizy do celów
urzędowej kontroli poziomu monomeru chlorku winylu w materiałach i wyrobach,
które przeznaczone są do kontaktu ze środkami spożywczymi (Dz. Urz. WE
L 213 z 16.08.1980, str. 42; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 6, str. 45);
4) dyrektywy Rady 80/777/EWG z
dnia 15 lipca 1980 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich
w zakresie wydobywania i wprowadzania do obrotu naturalnych wód mineralnych
(Dz. Urz. WE L 229 z 30.08.1980, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 6, str. 50);
5) dyrektywy Komisji 81/432/EWG
z dnia 29 kwietnia 1981 r. ustanawiającej wspólnotową metodę analizy do
celów urzędowej kontroli chlorku winylu uwalnianego z materiałów i wyrobów
do środków spożywczych (Dz. Urz. WE L 167 z 24.06.1981, str. 6; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 6, str. 154);
6) pierwszej dyrektywy Komisji
81/712/EWG z dnia 28 lipca 1981 r. ustanawiającej wspólnotowe metody analiz
w celu kontroli spełniania kryteriów czystości przez niektóre dodatki stosowane
w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 257 z 10.09.1981, str. 1; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 6, str. 176);
7) dyrektywy Rady 82/711/EWG z
dnia 18 października 1982 r. ustanawiającej podstawowe zasady, niezbędne
w badaniach migracji składników materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych
przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi (Dz. Urz. WE L 297 z
23.10.1982, str. 26, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 6, str. 358);
8) dyrektywy Rady 84/500/EWG z
dnia 15 października 1984 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich
dotyczących wyrobów ceramicznych przeznaczonych do kontaktu ze środkami
spożywczymi (Dz. Urz. WE L 277 z 20.10.1984, str. 12, z późn. zm.; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 7, str. 196);
9) dyrektywy Rady 85/572/EWG z
dnia 19 grudnia 1985 r. ustanawiającej wykaz płynów modelowych do zastosowania
w badaniach migracji składników materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych
przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi (Dz. Urz. WE L 372 z
31.12.1985, str. 14; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 8, str. 75);
10) dyrektywy Rady
86/362/EWG z dnia 24 lipca 1986 r. w sprawie ustalania najwyższych dopuszczalnych
poziomów pozostałości pestycydów w zbożach i na ich powierzchni (Dz. Urz.
WE L 221 z 07.08.1986, str. 37, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 3, t. 7, str. 74);
11) dyrektywy Rady
86/363/EWG z dnia 24 lipca 1986 r. w sprawie ustalania najwyższych dopuszczalnych
poziomów pozostałości pestycydów w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego
i na ich powierzchni (Dz. Urz. WE L 221 z 07.08.1986, str. 43, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 7, str. 80);
12) dyrektywy Komisji
87/250/EWG z dnia 15 kwietnia 1987 r. w sprawie oznaczania zawartości alkoholu
na etykietach napojów alkoholowych przeznaczonych do sprzedaży konsumentowi
końcowemu (Dz. Urz. WE L 113 z 30.04.1987, str. 57; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 8, str. 275);
13) dyrektywy Rady
88/344/EWG z dnia 13 czerwca 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw
Członkowskich dotyczących rozpuszczalników do ekstrakcji stosowanych w
produkcji środków spożywczych i składników żywności (Dz. Urz. WE L 157
z 24.06.1988, str. 28, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 9, str. 222);
14) dyrektywy Rady
88/388/EWG z dnia 22 czerwca 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw
Członkowskich odnoszących się do środków aromatyzujących przeznaczonych
do użytku w środkach spożywczych i materiałów źródłowych służących do ich
produkcji (Dz. Urz. WE L 184 z 15.07.1988, str. 61, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 9, str. 233);
15) dyrektywy Rady
89/107/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw
Członkowskich dotyczących dodatków do środków spożywczych dopuszczonych
do użycia w środkach spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi
(Dz. Urz. WE L 40 z 11.02.1989, str. 27, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 9, str. 311);
16) dyrektywy Rady
89/108/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw
Członkowskich odnoszących się do głęboko mrożonych środków spożywczych
przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. WE L 40 z 11.02.1989,
str. 34; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 9, str. 318);
17) dyrektywy Rady
89/369/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań
identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy
(Dz. Urz. WE L 186 z 30.06.1989, str. 21, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 10, str. 3);
18) dyrektywy Rady
89/398/EWG z dnia 3 maja 1989 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw
Członkowskich odnoszących się do środków spożywczych specjalnego przeznaczenia
żywieniowego (Dz. Urz. WE L 186 z 30.06.1989, str. 27, z późn. zm.; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 10, str. 9);
19) dyrektywy Rady
90/496/EWG z dnia 24 września 1990 r. w sprawie oznaczania wartości odżywczej
środków spożywczych (Dz. Urz. WE L 276 z 06.10.1990, str. 40, z późn. zm.;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 10, str. 191);
20) dyrektywy Rady
90/642/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. w sprawie ustalania najwyższych
dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w niektórych produktach
pochodzenia roślinnego, w tym owocach i warzywach oraz na ich powierzchni
(Dz. Urz. WE L 350 z 14.12.1990, str. 71, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 11, str. 68);
21) dyrektywy Komisji
91/321/EWG z dnia 14 maja 1991 r. w sprawie preparatów dla niemowląt i
preparatów pochodnych (Dz. Urz. WE L 175 z 04.07.1991, str. 35, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 10, str. 278);
22) dyrektywy Komisji
92/1/EWG z dnia 13 stycznia 1992 r. w sprawie monitorowania temperatur
w środkach transportu, podczas magazynowania oraz składowania głęboko mrożonych
środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. WE
L 34 z 11.02.1992, str. 28, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 11, str. 73);
23) dyrektywy Komisji
92/2/EWG z dnia 13 stycznia 1992 r. ustanawiającej procedurę pobierania
próbek oraz wspólnotową metodę analizy do celów urzędowej kontroli temperatur
głęboko mrożonych środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez
ludzi (Dz. Urz. WE L 34 z 11.02.1992, str. 30; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 13, t. 11, str. 75);
24) dyrektywy Rady
92/52/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie preparatów dla niemowląt
i receptur przeznaczonych na wywóz do państw trzecich (Dz. Urz. WE L 179
z 01.07.1992, str. 129; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 11, str. 198);
25) dyrektywy Rady
93/5/EWG z dnia 25 lutego 1993 r. w sprawie pomocy Komisji i współpracy
Państw Członkowskich w naukowym badaniu zagadnień dotyczących żywności
(Dz. Urz. WE L 52 z 04.03.1993, str. 18; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 2, str. 208);
26) dyrektywy Komisji
93/10/EWG z dnia 15 marca 1993 r. odnoszącej się do materiałów i wyrobów
wykonanych z folii z regenerowanej celulozy przeznaczonych do kontaktu
ze środkami spożywczymi (Dz. Urz. WE L 93 z 17.04.1993, str. 27, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 12, str. 25);
27) dyrektywy Komisji
93/11/EWG z dnia 15 marca 1993 r. dotyczącej uwalniania N-nitrozoamin i
substancji zdolnych do tworzenia N-nitrozoamin ze smoczków do karmienia
niemowląt i smoczków do uspokajania wykonanych z kauczuku naturalnego lub
elastomerów syntetycznych (Dz. Urz. WE L 93 z 17.04.1993, str. 37; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 12, str. 35);
28) dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 94/35/WE z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie substancji
słodzących używanych w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 237 z 10.09.1994,
str. 3, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 13, str. 288);
29) dyrektywy 94/36/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r. w sprawie barwników
używanych w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 237 z 10.09.1994, str.
13; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 13, str. 298);
30) dyrektywy Komisji
94/54/WE z dnia 18 listopada 1994 r. dotyczącej obowiązkowego umieszczania
na etykietach niektórych środków spożywczych danych szczegółowych innych
niż wymienione w dyrektywie Rady 79/112/EWG (Dz. Urz. WE L 300 z 23.11.1994,
str. 14, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15,
t. 2, str. 404);
31) dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 95/2/WE z dnia 20 lutego 1995 r. w sprawie dodatków
do żywności innych niż barwniki i substancje słodzące (Dz. Urz. WE L 61
z 18.03.1995, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 15, str. 50);
32) dyrektywy Komisji
95/31/WE z dnia 5 lipca 1995 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości
dotyczące substancji słodzących stosowanych w środkach spożywczych (Dz.
Urz. WE L 178 z 28.07.1995, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 13, t. 15, str. 152);
33) dyrektywy Komisji
95/45/WE z dnia 26 lipca 1995 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości
dotyczące barwników stosowanych w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 226
z 22.09.1995, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 15, str. 218);
34) dyrektywy Komisji
96/3/WE z dnia 26 stycznia 1996 r. przyznającej odstępstwo od niektórych
przepisów dyrektywy Rady 93/43/EWG w sprawie higieny środków spożywczych
w odniesieniu do transportu morskiego płynnych olejów i tłuszczów luzem
(Dz. Urz. WE L 21 z 27.01.1996, str. 42; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 15, str. 432);
35) dyrektywy Komisji
96/5/WE z dnia 16 lutego 1996 r. w sprawie przetworzonej żywności na bazie
zbóż oraz żywności dla niemowląt i małych dzieci (Dz. Urz. WE L 49 z 28.02.1996,
str. 17, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 15, str. 442);
36) dyrektywy Komisji
96/8/WE z dnia 26 lutego 1996 r. w sprawie żywności przeznaczonej do użycia
w dietach o obniżonej energetyczności (Dz. Urz. WE L 55 z 06.03.1996, str.
22; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 15, str. 454);
37) dyrektywy Komisji
96/77/WE z dnia 2 grudnia 1996 r. ustanawiającej szczególne kryteria czystości
dla dodatków do środków spożywczych innych niż barwniki i substancje słodzące
(Dz. Urz. WE L 339 z 30.12.1996, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 18, str. 50);
38) dyrektywy Komisji
98/28/WE z dnia 29 kwietnia 1998 r. przyznającej odstępstwo od niektórych
przepisów dyrektywy 93/43/EWG w sprawie higieny środków spożywczych w odniesieniu
do transportu morskiego cukru nierafinowanego luzem (Dz. Urz. WE L 140
z 12.05.1998, str. 10; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 20, str. 281);
39) dyrektywy Komisji
98/53/WE z dnia 16 lipca 1998 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
oraz metody analiz do celów urzędowej kontroli poziomów niektórych substancji
zanieczyszczających w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 201 z 17.07.1998,
str. 93, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15,
t. 4, str. 50);
40) dyrektywy 1999/2/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lutego 1999 r. w sprawie zbliżenia
ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących środków spożywczych oraz
składników środków spożywczych poddanych działaniu promieniowania jonizującego
(Dz. Urz. WE L 66 z 13.03.1999, str. 16; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 23, str. 236);
41) dyrektywy 1999/3/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lutego 1999 r. w sprawie ustanowienia
wspólnotowego wykazu środków spożywczych oraz składników środków spożywczych
poddanych działaniu promieniowania jonizującego (Dz. Urz. WE L 66 z 13.03.1999,
str. 24; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 23, str.
244);
42) dyrektywy Komisji
1999/21/WE z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie dietetycznych środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia medycznego (Dz. Urz. WE L 91 z 07.04.1999, str.
29; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 23, str. 273);
43) dyrektywy 2000/13/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia
ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji
i reklamy środków spożywczych (Dz. Urz. WE L 109 z 06.05.2000, str. 29,
z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str.
75);
44) dyrektywy Komisji
2001/15/WE z dnia 15 lutego 2001 r. w sprawie substancji, które mogą być
dodawane w szczególnych celach odżywczych do żywności specjalnego przeznaczenia
żywieniowego (Dz. Urz. WE L 52 z 22.02.2001, str. 19, z późn. zm.; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 26, str. 188, z późn.
zm.);
45) dyrektywy Komisji
2001/22/WE z dnia 8 marca 2001 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
i metody analiz do celów urzędowej kontroli poziomów ołowiu, kadmu, rtęci
i 3-MCPD w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 77 z 16.03.2001, str. 14;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 26, str. 201);
46) dyrektywy Komisji
2002/16/WE z dnia 20 lutego 2002 r. w sprawie wykorzystania niektórych
pochodnych epoksydowych w materiałach i wyrobach przeznaczonych do kontaktu
ze środkami spożywczymi (Dz. Urz. WE L 51 z 22.02.2002, str. 27, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 29, str. 267);
47) dyrektywy Komisji
2002/26/WE z dnia 13 marca 2002 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
i metody analiz do celów urzędowej kontroli poziomów ochratoksyny A w środkach
spożywczych (Dz. Urz. WE L 75 z 16.03.2002, str. 38, z późn. zm.; Dz. Urz.
E Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 29, str. 280);
48) dyrektywy 2002/46/EWG
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia
ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych
(Dz. Urz. WE L 183 z 12.07.2002, str. 51; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 29, str. 490);
49) dyrektywy Komisji
2002/63/WE z dnia 11 lipca 2002 r. ustanawiającej wspólnotowe metody pobierania
próbek do celów urzędowej kontroli pozostałości pestycydów w produktach
pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni oraz uchylającej
dyrektywę 79/700/EWG (Dz. Urz. WE L 187 z 16.07.2002, str. 30; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 36, str. 228);
50) dyrektywy Komisji
2002/67/WE z dnia 18 lipca 2002 r. w sprawie etykietowania środków spożywczych
zawierających chininę oraz środków spożywczych zawierających kofeinę (Dz.
Urz. WE L 191 z 19.07.2002, str. 20; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 7, str. 116);
51) dyrektywy Komisji
2002/69/WE z dnia 26 lipca 2002 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
i metody analizy do celów urzędowej kontroli dioksyn i oznaczania dioksynopodobnych
polichlorowanych bifenyli (PCB) w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 209
z 06.08.2002, str. 5, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 29, str. 525);
52) dyrektywy Komisji
2002/72/WE z dnia 6 sierpnia 2002 r. w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw
sztucznych przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi (Dz. Urz.
WE L 220 z 15.08.2002, str. 18, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 13, t. 29, str. 535);
53) dyrektywy Komisji
2003/40/WE z dnia 16 maja 2003 r. ustanawiającej wykaz, stężenia graniczne
i wymogi w zakresie etykietowania dla składników naturalnych wód mineralnych
oraz warunki zastosowania powietrza wzbogaconego w ozon do oczyszczania
naturalnych wód mineralnych i wód źródlanych (Dz. Urz. UE L 126 z 22.05.2003,
str. 34; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 31, str.
193);
54) dyrektywy Komisji
2003/78/WE z dnia 11 sierpnia 2003 r. ustanawiającej metody pobierania
próbek i metody analizy do celów urzędowej kontroli poziomów patuliny w
środkach spożywczych (Dz. Urz. UE L 203 z 12.08.2003, str. 40; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 31, str. 402);
55) dyrektywy Komisji
2004/16/WE z dnia 12 lutego 2004 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
i metody analizy do celów urzędowej kontroli poziomów cyny w żywności konserwowanej
(Dz. Urz. UE L 42 z 13.02.2004, str. 16; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 33, str. 82);
56) dyrektywy Komisji
2005/10/WE z dnia 4 lutego 2005 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
i metody analizy do celów urzędowej kontroli poziomów benzo [a]pirenu w
środkach spożywczych (Dz. Urz. UE L 34 z 08.02.2005, str. 15);
57) dyrektywy Komisji
2005/38/WE z dnia 6 czerwca 2005 r. ustanawiającej metody pobierania próbek
i metody analizy do celów urzędowej kontroli poziomów toksyn Fusarium w
środkach spożywczych (Dz. Urz. UE L 143 z 07.06.2005, str. 18).
3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 466/2001
z dnia 8 marca 2001 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy dla niektórych
substancji zanieczyszczających w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 77
z 16.03.2001, str. 1.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15,
t. 6, str. 64); zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w
Dz. Urz. WE L 321 z 6.12.2001, str. 1 - w odniesieniu do dioksyn i polichlorowanych
bifenyli; Dz. Urz. WE L 37 z 07.02.2002, str. 4, Dz. Urz. WE L 41 z 13.02.2002,
str. 12 - w odniesieniu do aflatoksyn; Dz. Urz. WE L 75 z 16.03.2002, str.
18 - w odniesieniu do ochratoksyny A; Dz. Urz. WE L 86 z 03.04.2002, str.
5 - w odniesieniu do azotanów; Dz. Urz. UE L 203 z 12.08.2003, str. 1 -
w odniesieniu do patuliny; Dz. Urz. UE L 326 z 13.12.2003, str. 12 - odniesieniu
do aflatoksyn; Dz. Urz. UE L 42 z 13.02.2004, str. 3 - w odniesieniu do
cyny nieorganicznej w żywności; Dz. Urz. UE L 74 z 12.03.2004, str. 11
- w odniesieniu do patuliny; Dz. Urz. UE L 104 z 08.04.2004, str. 48 -
w odniesieniu do zawartości azotanów w odżywkach dla niemowląt i małych
dzieci; Dz. Urz. UE L 106 z 15.04.2004, str. 3 - w zakresie aflatoksyn
i ochratoksyny A w żywności dla niemowląt i małych dzieci; Dz. Urz. UE
L 16 z 20.01.2005, str. 43 - w odniesieniu do metali ciężkich; Dz. Urz.
UE L 34 z 8.02.2005, str. 3 - w odniesieniu do wielopierścieniowych węglowodorów
aromatycznych (benzo [a]pirenu); Dz. Urz. UE L 143 z 7.06.2005, str. 3
- w odniesieniu do toksyn Fusarium; rozporządzenie Komisji (WE) nr 2073/2005
z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących
środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 338 z 22.12.2005, str. 1).
4) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 737/90
z dnia 22 marca 1990 r. w sprawie warunków regulujących przywóz produktów
rolnych pochodzących z państw trzecich w następstwie wypadku w elektrowni
jądrowej w Czarnobylu (Dz. Urz. WE L 82 z 29.03.1990, str. 1; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 11, t. 17, str. 78); rozporządzenie
Rady (EURATOM) nr 3954/87 z dnia 22 grudnia 1987 r. ustanawiające maksymalne
dozwolone poziomy skażenia radioaktywnego środków spożywczych oraz pasz
po wypadku jądrowym lub w każdym innym przypadku pogotowia radiologicznego
(Dz. Urz. WE L 371 z 30.12.1987, str. 11; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 1, str. 333); rozporządzenie Komisji (EURATOM) nr 944/89
z dnia 12 kwietnia 1989 r. ustanawiające maksymalne dozwolone poziomy skażenia
radioaktywnego w środkach spożywczych o mniejszym znaczeniu w następstwie
wypadku jądrowego lub w każdym innym przypadku pogotowia radiologicznego
(Dz. Urz. WE L 101 z 13.04.1989, str. 17; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 15, t. 1, str. 347).
5) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2377/90
z dnia 26 czerwca 1990 r. ustanawiające wspólnotową procedurę dla określania
maksymalnego limitu pozostałości weterynaryjnych produktów leczniczych
w środkach spożywczych pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. WE L 224 z 18.08.1990,
str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 10, str. 111).
6) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone
w Dz. U. z 2004 r. Nr 91, poz. 877 i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 23,
poz. 188, Nr 33, poz. 289, Nr 163, poz. 1362 i Nr 178, poz. 1480 oraz z
2006 r. Nr 17, poz. 127, Nr 144, poz. 1045 i Nr 170, poz. 1217.
7) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej
ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 113,
poz. 717, z 1999 r. Nr 99, poz. 1152, z 2000 r. Nr 19, poz. 239, Nr 43,
poz. 489, Nr 107, poz. 1127 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11, poz.
84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr 99, poz. 1075, Nr 111, poz. 1194,
Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002 r. Nr
74, poz. 676, Nr 135, poz. 1146, Nr 196, poz. 1660, Nr 199, poz. 1673 i
Nr 200, poz. 1679, z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081, z 2004
r. Nr 96, poz. 959, Nr 99, poz. 1001, Nr 120, poz. 1252 i Nr 240, poz.
2407, z 2005 r. Nr 10, poz. 71, Nr 68, poz. 610, Nr 86, poz. 732 i Nr 167,
poz. 1398 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711 i Nr 133, poz. 935.
8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej
ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 85, poz. 727, Nr 86, poz.
732 i Nr 143, poz. 1199 oraz z 2006 r. Nr 66, poz. 470, Nr 104, poz. 708
i Nr 143, poz. 1031.
9) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej
ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 167, poz. 1372, z 2003 r.
Nr 80, poz. 719 i Nr 122, poz. 1143, z 2004 r. Nr 29, poz. 257, Nr 99,
poz. 1001, Nr 152, poz. 1597 i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 23, poz.
186, Nr 132, poz. 1110, Nr 155, poz. 1298 i Nr 179, poz. 1485 oraz z 2006
r. Nr 170, poz. 1217.
10) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone
w Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1085, Nr 123, poz. 1350 i Nr 125, poz.
1367, z 2002 r. Nr 135, poz. 1145 i Nr 142, poz. 1187, z 2003 r. Nr 189,
poz. 1852, z 2004 r. Nr 96, poz. 959 i Nr 121, poz. 1263 oraz z 2005 r.
Nr 179, poz. 1485.
11) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone
w Dz. U. z 2002 r. Nr 25, poz. 253 i Nr 41, poz. 365, z 2003 r. Nr 130,
poz. 1187, z 2004 r. Nr 96, poz. 959 oraz z 2006 r. Nr 50, poz. 360.
12) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy
zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 69, poz. 625, Nr 91, poz. 877,
Nr 92, poz. 882, Nr 93, poz. 896, Nr 173, poz. 1808, Nr 210, poz. 2135
i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 94, poz. 787, Nr 163, poz. 1362, Nr 179,
poz. 1485 i Nr 184, poz. 1539 oraz z 2006 r. Nr 170, poz. 1217.
13) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy
zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 141,
poz. 1184, Nr 155, poz. 1297, Nr 163, poz. 1362, Nr 172, poz. 1440, Nr
175, poz. 1462 i Nr 180, poz. 1494 i 1497 oraz z 2006 r. Nr 170, poz. 1217
i 1218.
14) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone
w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 173, poz. 1808 i Nr 273, poz. 2703,
z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 oraz z 2006 r. Nr 92, poz. 639 i Nr 170, poz.
1217.
15) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone
w Dz. U. z 2004 r. Nr 91, poz. 877 i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 23,
poz. 188, Nr 33, poz. 289, Nr 163, poz. 1362 i Nr 178, poz. 1480 oraz z
2006 r. Nr 17, poz. 127, Nr 144, poz. 1045 i Nr 170, poz. 1217.
16) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone
w Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2777, z 2005 r. Nr 33, poz. 289, Nr 94,
poz. 788, Nr 143, poz. 1199, Nr 175, poz. 1460, Nr 177, poz. 1468, Nr 178,
poz. 1480, Nr 179, poz. 1485, Nr 180, poz. 1494 i Nr 183, poz. 1538 oraz
z 2006 r. Nr 17, poz. 127, Nr 144, poz. 1043 i 1045 i Nr 158, poz. 1121.
17) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy
zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz. 708, Nr 143, poz. 1032,
Nr 170, poz. 1217 i Nr 171, poz. 1225.