Ustawa
z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi1)
(Dz. U. z 2008 r. Nr 234 poz. 1570,
2009
r. Nr 76, poz. 641)
tekst
ujednolicony (aktualny jest dostępny na stronach Sejmu)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady i tryb
zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w tym
zasady i tryb rozpoznawania i monitorowania sytuacji epidemiologicznej
oraz podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu
unieszkodliwienia źródeł zakażenia, przecięcia dróg szerzenia się
zakażeń i chorób zakaźnych oraz uodpornienia osób podatnych na
zakażenie;
2) zadania organów
administracji publicznej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;
3) uprawnienia i obowiązki
świadczeniodawców oraz osób przebywających na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
Art. 2. Użyte w ustawie określenia
oznaczają:
1) badanie
sanitarno-epidemiologiczne - badanie, w którego skład wchodzą badanie
lekarskie, badania laboratoryjne oraz dodatkowe badania i konsultacje
specjalistyczne, wykonywane w ramach nadzoru epidemiologicznego w celu
wykrycia biologicznych czynników chorobotwórczych lub potwierdzenia
rozpoznania choroby zakaźnej;
2) biologiczny czynnik
chorobotwórczy - posiadające zdolność wywoływania objawów chorobowych
drobnoustroje komórkowe lub wytwarzane przez nie produkty, zewnętrzne i
wewnętrzne pasożyty człowieka lub wytwarzane przez nie produkty,
cząstki bezkomórkowe zdolne do replikacji lub przenoszenia materiału
genetycznego, w tym zmodyfikowane genetycznie hodowle komórkowe lub
wytwarzane przez nie produkty;
3) choroby zakaźne -
choroby, które zostały wywołane przez biologiczne czynniki
chorobotwórcze, które ze względu na charakter i sposób szerzenia się
stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego;
4) choroba szczególnie
niebezpieczna i wysoce zakaźna - choroba zakaźna łatwo
rozprzestrzeniająca się, o wysokiej śmiertelności, powodująca
szczególne zagrożenie dla zdrowia publicznego i wymagająca specjalnych
metod zwalczania, w tym cholera, dżuma, ospa prawdziwa, wirusowe
gorączki krwotoczne;
5) czynnik alarmowy -
biologiczny czynnik chorobotwórczy o szczególnej zjadliwości lub
oporności;
6) dekontaminacja - proces
niszczenia biologicznych czynników chorobotwórczych przez mycie,
dezynfekcję i sterylizację;
7) dezynfekcja - proces
redukcji ilości biologicznych czynników chorobotwórczych przez
zastosowanie metod fizycznych i chemicznych;
8) dochodzenie
epidemiologiczne - wykrywanie zachorowań, czynnika etiologicznego oraz
określanie przyczyn, źródeł, rezerwuarów i mechanizmów szerzenia się
choroby zakaźnej lub zakażenia;
9) epidemia - wystąpienie
na danym obszarze zakażeń lub zachorowań na chorobę zakaźną w liczbie
wyraźnie większej niż we wcześniejszym okresie albo wystąpienie zakażeń
lub chorób zakaźnych dotychczas niewystępujących;
10) informacje - dane
nieobejmujące danych osobowych w rozumieniu przepisów o ochronie danych
osobowych;
11) izolacja - odosobnienie
osoby lub grupy osób chorych na chorobę zakaźną albo osoby lub grupy
osób podejrzanych o chorobę zakaźną, w celu uniemożliwienia
przeniesienia biologicznego czynnika chorobotwórczego na inne osoby;
12) kwarantanna - odosobnienie
osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia
szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych;
13) łańcuch chłodniczy - środki
techniczne i rozwiązania organizacyjne służące utrzymaniu oraz
monitorowaniu, zgodnych z zaleceniami wytwórcy warunków przechowywania,
transportu i dystrybucji produktów immunologicznych w rozumieniu art. 2
pkt 30 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271 i Nr 227, poz. 1505) w celu zachowania ich
trwałości i zapobieżenia zmniejszeniu ich skuteczności;
14) nadzór epidemiologiczny -
obserwację osoby zakażonej lub podejrzanej o zakażenie, bez
ograniczenia jej swobody przemieszczania się, wykonywanie badań
sanitarno-epidemiologicznych u tej osoby w celu wykrycia biologicznych
czynników chorobotwórczych lub potwierdzenia rozpoznania choroby
zakaźnej oraz zebranie, analizę i interpretację informacji o
okolicznościach i skutkach zakażenia (nadzór indywidualny), jak i
stałe, systematyczne gromadzenie, analizę oraz interpretację informacji
o zachorowaniach lub innych procesach zachodzących w sferze zdrowia
publicznego, wykorzystywane w celu zapobiegania i zwalczania zakażeń
lub chorób zakaźnych (nadzór ogólny);
15) nadzór sentinel - wybiórczy
nadzór epidemiologiczny, prowadzony przez wybrany podmiot lub zespół
podmiotów w zakresie ich podstawowej działalności;
16) niepożądany odczyn
poszczepienny - niepożądany objaw chorobowy pozostający w związku
czasowym z wykonanym szczepieniem ochronnym;
17) nosiciel - osobę bez objawów
choroby zakaźnej, w której organizmie bytują biologiczne czynniki
chorobotwórcze, stanowiącą potencjalne źródło zakażenia innych osób;
18) ośrodek referencyjny -
podmiot lub wyodrębnioną w jego strukturze jednostkę, wskazane przez
ministra właściwego do spraw zdrowia, które uzyskały akredytację w
zakresie przedmiotu referencyjności na podstawie przepisów ustawy z
dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r.
Nr 204, poz. 2087, z późn. zm.2)) lub akredytację Światowej
Organizacji Zdrowia lub Europejskiego Centrum do Spraw Zapobiegania i
Kontroli Chorób, realizujące zadania z zakresu diagnostyki
mikrobiologicznej lub klinicznej, obejmujące weryfikację rozpoznań
zakażeń i wyników badań laboratoryjnych;
19) ozdrowieniec - osobę, u
której ustąpiły objawy choroby zakaźnej;
20) podejrzany o chorobę zakaźną
- osobę, u której występują objawy kliniczne lub odchylenia od stanu
prawidłowego w badaniach dodatkowych, mogące wskazywać na chorobę
zakaźną;
21) podejrzany o zakażenie -
osobę, u której nie występują objawy zakażenia ani choroby zakaźnej,
która miała styczność ze źródłem zakażenia, a charakter czynnika
zakaźnego i okoliczności styczności uzasadniają podejrzenie zakażenia;
22) stan epidemii - sytuację
prawną wprowadzoną na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii
w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i
zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków epidemii;
23) stan zagrożenia
epidemicznego - sytuację prawną wprowadzoną na danym obszarze w związku
z ryzykiem wystąpienia epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie
działań zapobiegawczych;
24) sterylizacja - proces
zniszczenia zdolnych do namnażania się form biologicznych czynników
chorobotwórczych;
25) styczność - bezpośredni lub
pośredni kontakt osoby ze źródłem zakażenia, jeżeli charakter tego
kontaktu zagrażał lub zagraża przeniesieniem na tę osobę biologicznych
czynników chorobotwórczych;
26) szczepienie ochronne -
podanie szczepionki przeciw chorobie zakaźnej w celu sztucznego
uodpornienia przeciwko tej chorobie;
27) świadczenie zdrowotne -
świadczenie zdrowotne w rozumieniu art. 5 pkt 40 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, Nr 216, poz.
1367, Nr 225, poz. 1486 i Nr 227, poz. 1505);
28) świadczeniodawca -
świadczeniodawcę w rozumieniu art. 5 pkt 41 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych;
29) ubezpieczony -
ubezpieczonego w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
30) zabiegi sanitarne -
działania służące poprawie higieny osobistej, w tym mycie i strzyżenie,
higieny odzieży, higieny pomieszczeń, podejmowane w celu zapobiegania
oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych;
31) zagrożenie epidemiczne -
zaistnienie na danym obszarze warunków lub przesłanek wskazujących na
ryzyko wystąpienia epidemii;
32) zakażenie - wniknięcie do
organizmu i rozwój w nim biologicznego czynnika chorobotwórczego;
33) zakażenie szpitalne -
zakażenie, które wystąpiło w związku z udzieleniem świadczeń
zdrowotnych, w przypadku gdy choroba:
a) nie
pozostawała w momencie udzielania świadczeń zdrowotnych w okresie
wylęgania albo
b) wystąpiła
po udzieleniu świadczeń zdrowotnych, w okresie nie dłuższym niż
najdłuższy okres jej wylęgania;
34) zaraźliwość - zdolność
biologicznego czynnika chorobotwórczego do przeżycia i namnażania oraz
do wywołania objawów chorobowych po przeniesieniu go do organizmu
innego człowieka lub zwierzęcia;
35) zdrowie publiczne - stan
zdrowotny całego społeczeństwa lub jego części, określany na podstawie
wskaźników epidemiologicznych i demograficznych.
Art. 3. 1. Przepisy ustawy
stosuje się do zakażeń i chorób zakaźnych, których wykaz jest określony
w załączniku do ustawy, oraz biologicznych czynników chorobotwórczych
wywołujących te zakażenia i choroby.
2. W razie niebezpieczeństwa szerzenia się
zakażenia lub choroby zakaźnej innych niż wymienione w wykazie, o
którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia może ogłosić,
w drodze rozporządzenia, zakażenie lub chorobę zakaźną oraz, o ile jest
znany, wywołujący je biologiczny czynnik chorobotwórczy, a jeżeli to
konieczne, szczególny sposób postępowania świadczeniodawców i osób
narażonych na zakażenie lub zachorowanie przez czas określony w
rozporządzeniu.
3. Do zakażenia lub choroby zakaźnej oraz
wywołującego je biologicznego czynnika chorobotwórczego określonych na
podstawie ust. 2 stosuje się przepisy ustawy.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może
określić, w drodze rozporządzenia:
1) kryteria rozpoznawania,
na potrzeby nadzoru epidemiologicznego, zakażenia lub choroby zakaźnej,
w tym choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej,
2) metody zapobiegania
zakażeniu lub chorobie zakaźnej oraz lekooporności biologicznych
czynników chorobotwórczych wywołujących te choroby,
3) rodzaje badań
laboratoryjnych niezbędnych do rozpoznania oraz identyfikacji
biologicznych czynników chorobotwórczych
- mając na względzie zapewnienie poprawności
rozpoznawania zakażeń i chorób zakaźnych, potrzeby nadzoru
epidemiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego.
Art. 4. 1. Rada Ministrów może
określić, w drodze rozporządzenia, programy zapobiegania i zwalczania
określonych zakażeń lub chorób zakaźnych oraz lekooporności
biologicznych czynników chorobotwórczych, wynikające z sytuacji
epidemiologicznej kraju lub z konieczności dostosowania do programów
międzynarodowych, mając na względzie ich skuteczne wykonywanie oraz
zapewnienie objęcia ochroną zdrowotną osób, których szczególne
narażenie na zakażenie wynika z sytuacji epidemiologicznej.
2. Koszty realizacji zadań objętych programami, o
których mowa w ust. 1, są finansowane z budżetu państwa odpowiednio z
części, których dysponentami są właściwi ministrowie realizujący te
programy.
3. Zadania objęte programami, o których mowa w
ust. 1, są realizowane przez podmioty wskazane w tych programach, na
podstawie umów zawieranych przez ministrów, o których mowa w ust. 2, z
tymi podmiotami, chyba że obowiązek ich realizacji wynika z odrębnych
przepisów.
Rozdział 2
Badania sanitarno-epidemiologiczne
Art. 5. 1. Osoby przebywające na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach
określonych w ustawie do:
1) poddawania się badaniom
sanitarno-epidemiologicznym, w tym również postępowaniu mającemu na
celu pobranie lub dostarczenie materiału do tych badań;
2) poddawania się
obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu
Szczepień Ochronnych;
3) poddawania się
leczeniu, hospitalizacji, izolacji, kwarantannie lub nadzorowi
epidemiologicznemu;
4) stosowania się do
nakazów i zakazów organów administracji publicznej służących
zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych;
5) poddawania się zabiegom
sanitarnym;
6) zaniechania wykonywania
prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia
zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby - jeżeli są osobami
zakażonymi, chorymi na chorobę zakaźną lub nosicielami;
<> 7) udzielania informacji oraz
niezbędnych danych podmiotom sprawującym nadzór epidemiologiczny.
2. W przypadku osoby nieposiadającej pełnej zdolności do
czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie obowiązków, o
których mowa w ust. 1, ponosi osoba, która sprawuje prawną pieczę nad
osobą małoletnią lub bezradną, albo opiekun faktyczny w rozumieniu art.
3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i
Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417).
3. Osoby przebywające na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez okres krótszy niż trzy miesiące są
zwolnione z obowiązku poddawania się szczepieniom ochronnym, z
wyjątkiem szczepień przeciw wściekliźnie i przeciw tężcowi u osób ze
styczności.
Art. 6. 1. Obowiązkowym badaniom
sanitarno-epidemiologicznym, określonym na podstawie art. 10 ust. 2 pkt
2, podlegają:
1) podejrzani o zakażenie
lub chorobę zakaźną;
2) noworodki, niemowlęta i
kobiety w ciąży, podejrzane o zakażenie lub chorobę zakaźną mogącą się
szerzyć z matki na płód lub dziecko;
3) nosiciele, ozdrowieńcy
oraz osoby, które były narażone na zakażenie przez styczność z osobami
zakażonymi, chorymi lub materiałem zakaźnym;
4) uczniowie, studenci i
doktoranci kształcący się do wykonywania prac, przy wykonywaniu których
istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne
osoby;
5) osoby podejmujące lub
wykonujące prace, przy wykonywaniu których istnieje możliwość
przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby.
2. Na obowiązkowe badania
sanitarno-epidemiologiczne, określone na podstawie art. 10 ust. 2 pkt
2, kieruje:
1) osoby, o których mowa w
ust. 1 pkt 1-3 - właściwy dla ich miejsca pobytu państwowy powiatowy
inspektor sanitarny;
2) osoby, o których mowa w
ust. 1 pkt 4 - kierujący szkołą albo rektor uczelni lub osoba przez
nich upoważniona;
3) osoby, o których mowa w
ust. 1 pkt 5 - pracodawca albo zlecający wykonanie prac.
3. Wykonane badania sanitarno-epidemiologiczne
oraz ich wyniki są odnotowywane w dokumentacji medycznej pacjenta,
prowadzonej w sposób i w formach, określonych na podstawie art. 10 ust.
2 pkt 3 i 4.
Art. 7. 1. Badania lekarskie u
osób, o których mowa w art. 6 ust. 1, przeprowadzają lekarze
podstawowej opieki zdrowotnej lub lekarze wykonujący zadania służby
medycyny pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r.
o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317, z 2006 r.
Nr 141, poz. 1011 oraz z 2008 r. Nr 220, poz. 1416).
2. Lekarze, o których mowa w ust. 1, wydają oraz
przekazują osobie badanej, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5,
oraz pracodawcy albo osobie zlecającej wykonanie prac orzeczenie
lekarskie:
1) o zdolności do
wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość
przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby;
2) o czasowych lub
trwałych przeciwwskazaniach do wykonywania prac, przy wykonywaniu
których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej
na inne osoby.
3. Lekarze, o których mowa w ust. 1, wpisują treść
orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w ust. 2, do karty badań do celów
sanitarno-epidemiologicznych.
4. Badania laboratoryjne u osób, o których mowa w
art. 6 ust. 1, przeprowadzają, akredytowane w zakresie przedmiotu
badania na podstawie przepisów o systemie oceny jakości, laboratoria:
1) Państwowej Inspekcji
Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej lub inne
laboratoria, na podstawie umów zawieranych z tymi organami;
2) jednostek właściwych w
zakresie chorób płuc i gruźlicy, w przypadku badań w kierunku gruźlicy,
na podstawie umów zawieranych z właściwymi miejscowo organami, o
których mowa w pkt 1.
5. Organy, o których mowa w ust. 4 pkt 1, dokonują
wyboru laboratoriów na podstawie przepisów o zamówieniach publicznych,
z wyłączeniem laboratoriów tych organów.
Art. 8. 1. Koszty badań
sanitarno-epidemiologicznych, z wyłączeniem laboratoryjnych badań
sanitarno-epidemiologicznych, wykonywanych u:
1) osób, o których mowa w
art. 6 ust. 1 pkt 1-4, będących ubezpieczonymi, są finansowane na
zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych;
2) osób, o których mowa w
art. 6 ust. 1 pkt 1-4, nieposiadających uprawnień z tytułu
ubezpieczenia zdrowotnego, są finansowane z budżetu państwa z części,
której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
2. Przepisy, o których mowa w ust. 1, nie
naruszają zasad finansowania określonych w tym zakresie w innych
przepisach.
3. Koszty laboratoryjnego badania
sanitarno-epidemiologicznego wykonywanego u osób, o których mowa w art.
6 ust. 1 pkt 1-4, są finansowane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia, bez względu na
uprawnienia z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego.
4. Koszty badań sanitarno-epidemiologicznych
wykonywanych u osób, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, są
finansowane przez pracodawcę lub zlecającego wykonanie prac.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb
finansowania kosztów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3,
2) sposób dokumentowania
wykonanych badań sanitarno-epidemiologicznych oraz terminy rozliczeń
- mając na celu zapewnienie skutecznego wykonywania
badań sanitarno-epidemiologicznych.
Art. 9. 1. W przypadku
konieczności potwierdzenia prawidłowości rozpoznania zakażenia lub
choroby zakaźnej wyniki badań laboratoryjnych poddaje się weryfikacji.
2. Weryfikację wyników badań laboratoryjnych, o
których mowa w ust. 1, dla celów nadzoru epidemiologicznego,
przeprowadzają:
1) wskazane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia podległe mu jednostki;
2) ośrodki referencyjne
lub jednostki badawczo-rozwojowe na podstawie umowy zawartej z
ministrem właściwym do spraw zdrowia.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia, wskazując
jednostkę, o której mowa w ust. 2 pkt 1, lub zawierając umowę z
ośrodkiem referencyjnym lub jednostką badawczo-rozwojową, o których
mowa w ust. 2 pkt 2, określa w szczególności:
1) przedmiot weryfikacji;
2) zakres wymaganych badań
laboratoryjnych i metod referencyjnych oraz sposób ich dokumentowania;
3) rodzaje analiz dla
celów epidemiologicznych;
4) sposób i terminy
udostępniania wyników przeprowadzonej weryfikacji;
5) tryb kontroli jakości
wykonywanych badań laboratoryjnych;
6) tryb finansowania i
terminy rozliczeń z tytułu czynności wykonanych w ramach weryfikacji
wyników badań laboratoryjnych.
4. Koszty weryfikacji wyników badań
laboratoryjnych dla celów nadzoru epidemiologicznego są finansowane z
budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do
spraw zdrowia.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w
drodze obwieszczenia, wykaz ośrodków referencyjnych i jednostek
badawczo-rozwojowych oraz ich właściwość w zakresie weryfikacji wyników
badań laboratoryjnych.
Art. 10. 1. Osoby, u których
orzeczono czasowe lub trwałe przeciwwskazania do wykonywania prac,
określonych na podstawie ust. 2 pkt 5, nie mogą wykonywać tych prac.
Pracodawca lub zlecający wykonanie prac jest obowiązany, z zachowaniem
poufności, niezwłocznie odsunąć pracownika lub wykonującego prace od
wykonywania tych prac.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) zakażenia i choroby
zakaźne, w przypadku wystąpienia których lub podejrzenia wystąpienia
przeprowadza się obowiązkowe badania sanitarno-epidemiologiczne,
2) rodzaje obowiązkowych
badań sanitarno-epidemiologicznych oraz terminy przeprowadzania tych
badań,
3) sposób dokumentowania
badań oraz sposób dokumentowania wyników tych badań,
4) wzór karty badań dla
celów sanitarno-epidemiologicznych i wzór orzeczenia lekarskiego, o
których mowa w art. 7 ust. 2 i 3,
5) rodzaje prac, przy
wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub
choroby zakaźnej na inne osoby,
6) sposób postępowania z
osobą, u której stwierdzono przeciwwskazania do wykonywania prac, o
których mowa w pkt 5
- mając na uwadze ochronę zdrowia publicznego oraz
uwzględniając rodzaje zakażeń i chorób zakaźnych, wywołujące je
biologiczne czynniki chorobotwórcze i drogi ich szerzenia się.
Rozdział 3
Zakażenia związane z udzielaniem świadczeń
zdrowotnych oraz innych czynności, w trakcie wykonywania których
dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich
Art. 11. 1. Kierownicy zakładów
opieki zdrowotnej oraz inne osoby udzielające świadczeń zdrowotnych są
obowiązani do podejmowania działań zapobiegających szerzeniu się
zakażeń i chorób zakaźnych.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują w
szczególności:
1) ocenę ryzyka
wystąpienia zakażenia związanego z wykonywaniem świadczeń zdrowotnych;
2) monitorowanie czynników
alarmowych i zakażeń związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w
zakresie wykonywanych świadczeń;
3) opracowanie, wdrożenie
i nadzór nad procedurami zapobiegającymi zakażeniom i chorobom zakaźnym
związanym z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, w tym dekontaminacji:
a) skóry
i błon śluzowych lub innych tkanek,
b) wyrobów
medycznych oraz powierzchni pomieszczeń i urządzeń;
4) stosowanie środków
ochrony indywidualnej i zbiorowej w celu zapobieżenia przeniesieniu na
inne osoby biologicznych czynników chorobotwórczych;
5) wykonywanie badań
laboratoryjnych oraz analizę lokalnej sytuacji epidemiologicznej w celu
optymalizacji profilaktyki i terapii antybiotykowej;
6) prowadzenie kontroli
wewnętrznej w zakresie realizacji działań, o których mowa w ust. 1.
Art. 12. 1. Kierownicy zakładów
opieki zdrowotnej oraz inne osoby udzielające świadczeń zdrowotnych
prowadzą dokumentację realizacji działań, o których mowa w art. 11.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia, sposób dokumentowania realizacji działań, o
których mowa w art. 11, oraz warunki i okres przechowywania tej
dokumentacji, uwzględniając skuteczność zapobiegania szerzeniu się
zakażeń i chorób zakaźnych.
Art. 13. 1. Realizacja działań, o
których mowa w art. 11 i 12, oraz prowadzenie dokumentacji tych
działań, w tym wyniki kontroli wewnętrznej, podlegają, zgodnie z
właściwością, kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia, zakres i sposób prowadzenia kontroli
wewnętrznej, o której mowa w art. 11 ust. 2 pkt 6, częstotliwość jej
przeprowadzania, sposób jej dokumentowania, a także warunki
udostępniania i przechowywania tej dokumentacji, mając na względzie
zapewnienie skuteczności zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób
zakaźnych oraz cele nadzoru epidemiologicznego.
Art. 14. 1. Kierownicy szpitali
lub zespołów zakładów opieki zdrowotnej, w skład których wchodzi
szpital, są obowiązani do wdrożenia i zapewnienia funkcjonowania
systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń szpitalnych, obejmującego:
1) powołanie i nadzór nad
działalnością zespołu i komitetu kontroli zakażeń szpitalnych;
2) ocenę ryzyka i
monitorowanie występowania zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych;
3) organizację udzielania
świadczeń zdrowotnych, w sposób zapewniający:
a) zapobieganie
zakażeniom szpitalnym i szerzeniu się czynników alarmowych,
b) warunki
izolacji pacjentów z zakażeniem lub chorobą zakaźną oraz pacjentów
szczególnie podatnych na zakażenia szpitalne,
c) możliwość
wykonywania badań laboratoryjnych w ciągu całej doby,
d) wykonywanie
badań laboratoryjnych, umożliwiających identyfikację biologicznych
czynników chorobotwórczych wywołujących zakażenia i choroby zakaźne,
oraz ich weryfikację przez podmioty, o których mowa w art. 9 ust. 2,
e) ograniczenie
narastania lekooporności biologicznych czynników chorobotwórczych w
wyniku niewłaściwego stosowania profilaktyki i terapii antybiotykowej;
4) monitorowanie i
rejestrację zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych;
5) sporządzanie i
przekazywanie właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu raportów
o bieżącej sytuacji epidemiologicznej szpitala;
6) zgłaszanie w ciągu 24
godzin potwierdzonego epidemicznego wzrostu liczby zakażeń szpitalnych
właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu.
2. Kierownicy szpitali lub zespołów zakładów
opieki zdrowotnej, w skład których wchodzi szpital, są obowiązani do
gromadzenia w szpitalu informacji o zakażeniach szpitalnych i
czynnikach alarmowych oraz prowadzenia rejestru zakażeń szpitalnych i
czynników alarmowych.
3. W odniesieniu do zakładów opieki zdrowotnej dla
osób pozbawionych wolności, w skład których wchodzi szpital, do
powołania zespołu i komitetu kontroli zakażeń szpitalnych są obowiązani
dyrektorzy właściwych zakładów karnych i aresztów śledczych.
4. Informacje o zakażeniach szpitalnych i
czynnikach alarmowych zawierają:
1) rozpoznanie kliniczne
zakażenia szpitalnego lub czynnika alarmowego;
2) charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych;
3) okoliczności
wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu z powodu zakażenia
szpitalnego lub czynnika alarmowego, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka oraz charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego,
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
5. Rejestr zawiera następujące dane osób, u
których rozpoznano zakażenie szpitalne lub czynnik alarmowy:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne
zakażenia szpitalnego lub czynnika alarmowego oraz charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych oraz okoliczności wystąpienia
zakażenia, zachorowania lub zgonu z powodu zakażenia szpitalnego lub
czynnika alarmowego, ze szczególnym uwzględnieniem czynników ryzyka
oraz charakterystyki biologicznego czynnika chorobotwórczego, oraz inne
informacje niezbędne do sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie
z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
6. Rejestr zakażeń szpitalnych i czynników
alarmowych może być prowadzony w formie papierowej lub w systemie
elektronicznym, a dane w nim zgromadzone są udostępniane podmiotom, o
których mowa w art. 30 ust. 1.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) listę czynników
alarmowych,
2) sposób prowadzenia
rejestru zakażeń szpitalnych i czynników alarmowych, udostępniania
danych nim objętych oraz okres ich przechowywania,
3) wzory oraz sposób
sporządzania raportów o bieżącej sytuacji epidemiologicznej szpitala, o
których mowa w ust. 1 pkt 5, oraz tryb i terminy ich przekazywania
właściwemu państwowemu inspektorowi sanitarnemu
- mając na względzie zapewnienie skuteczności
zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych oraz cele nadzoru
epidemiologicznego.
Art. 15. 1. W skład zespołu
kontroli zakażeń szpitalnych wchodzą:
1) lekarz jako
przewodniczący zespołu;
2) pielęgniarka lub
położna jako specjalista do spraw epidemiologii lub higieny i
epidemiologii, w liczbie nie mniejszej niż 1 na 200 łóżek szpitalnych;
3) diagnosta laboratoryjny
jako specjalista do spraw mikrobiologii, jeżeli lekarz, wymieniony w
pkt 1, nie posiada specjalizacji z dziedziny mikrobiologii lekarskiej.
2. Do zadań zespołu kontroli zakażeń szpitalnych
należy:
1) opracowywanie i
aktualizacja systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń szpitalnych;
2) prowadzenie kontroli
wewnętrznej, o której mowa w art. 11 ust. 2 pkt 6, oraz przedstawianie
wyników i wniosków z tej kontroli kierownikowi szpitala i komitetowi
zakażeń szpitalnych;
3) szkolenie personelu w
zakresie kontroli zakażeń szpitalnych;
4) konsultowanie osób
podejrzanych o zakażenie lub chorobę zakaźną oraz tych, u których
rozpoznano zakażenie lub chorobę zakaźną.
3. W skład komitetu kontroli zakażeń szpitalnych
wchodzą pracownicy szpitala:
1) kierownik szpitala lub
jego przedstawiciel oraz wyznaczeni przez niego kierownicy komórek
organizacyjnych szpitala, w tym działu diagnostyki mikrobiologicznej,
centralnej sterylizatorni, apteki szpitalnej - jeżeli szpital posiada
takie komórki organizacyjne;
2) przewodniczący oraz
członkowie zespołu kontroli zakażeń szpitalnych;
3) osoba kierująca pracą
pielęgniarek w szpitalu;
4) lekarz wykonujący
zadania służby medycyny pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27
czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy.
4. Do zadań komitetu kontroli zakażeń szpitalnych
należy:
1) opracowywanie planów i
kierunków systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń szpitalnych;
2) ocena wyników kontroli
wewnętrznej przedstawianych przez zespół kontroli zakażeń szpitalnych;
3) opracowywanie i
aktualizacja standardów farmakoprofilaktyki i farmakoterapii zakażeń i
chorób zakaźnych w szpitalu.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia, wymagane kwalifikacje członków zespołu kontroli
zakażeń szpitalnych, uwzględniając konieczność realizacji zadań zespołu
kontroli zakażeń szpitalnych.
Art. 16. 1. Osoby inne niż
udzielające świadczeń zdrowotnych podejmujące czynności, w trakcie
wykonywania których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich,
są obowiązane do wdrożenia i stosowania procedur zapewniających ochronę
przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi.
2. Procedury, o których mowa w ust. 1, powinny
regulować sposób postępowania przy wykonywaniu czynności, w trakcie
których dochodzi do naruszenia ciągłości tkanek ludzkich, zasady
stosowania sprzętu poddawanego sterylizacji oraz sposoby
przeprowadzania dezynfekcji skóry i błon śluzowych oraz dekontaminacji
pomieszczeń i urządzeń.
3. Na wniosek podmiotu obowiązanego do wdrożenia i
stosowania procedur, o których mowa w ust. 1, państwowy powiatowy
inspektor sanitarny opiniuje te procedury.
Rozdział 4
Szczepienia ochronne
Art. 17. 1. Osoby, określone na
podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom
ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie ust. 10 pkt
1, zwanym dalej "obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi".
2. Wykonanie obowiązkowego szczepienia ochronnego
jest poprzedzone lekarskim badaniem kwalifikacyjnym w celu wykluczenia
przeciwwskazań do wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego.
3. Obowiązkowego szczepienia ochronnego nie można
przeprowadzić, jeżeli między lekarskim badaniem kwalifikacyjnym
przeprowadzonym w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia a tym
szczepieniem upłynęło 24 godziny od daty i godziny wskazanej w
zaświadczeniu, o którym mowa w ust. 4.
4. Po przeprowadzonym lekarskim badaniu
kwalifikacyjnym lekarz wydaje zaświadczenie ze wskazaniem daty i
godziny przeprowadzonego badania.
5. W przypadku gdy lekarskie badanie
kwalifikacyjne daje podstawy do długotrwałego odroczenia obowiązkowego
szczepienia ochronnego, lekarz kieruje osobę objętą obowiązkiem
szczepienia ochronnego do konsultacji specjalistycznej.
6. Obowiązkowe szczepienia ochronne przeprowadzają
lekarze lub felczerzy, pielęgniarki, położne i higienistki szkolne,
posiadający kwalifikacje, określone na podstawie ust. 10 pkt 3.
7. Osoby wystawiające zaświadczenie o urodzeniu
żywym są obowiązane do założenia karty uodpornienia oraz książeczki
szczepień dziecka.
8. Osoby przeprowadzające szczepienia ochronne:
1) prowadzą dokumentację
medyczną dotyczącą obowiązkowych szczepień ochronnych, w tym
przechowują karty uodpornienia oraz dokonują wpisów potwierdzających
wykonanie szczepienia;
<> 2) sporządzają sprawozdania z
przeprowadzonych obowiązkowych szczepień ochronnych oraz sprawozdania
ze stanu zaszczepienia osób objętych profilaktyczną opieką zdrowotną,
które przekazują państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu.
9. Obowiązkiem lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę
zdrowotną jest powiadomienie osoby obowiązanej do poddania się
obowiązkowym szczepieniom ochronnym lub osoby sprawującej prawną pieczę
nad osobą małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w
rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o
prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, o obowiązku poddania się
tym szczepieniom, a także poinformowanie o szczepieniach zalecanych
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) wykaz chorób zakaźnych
objętych obowiązkiem szczepień ochronnych,
2) osoby lub grupy osób
obowiązane do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym
przeciw chorobom zakaźnym, wiek i inne okoliczności stanowiące
przesłankę do nałożenia obowiązku szczepień ochronnych na te osoby,
3) kwalifikacje osób
przeprowadzających szczepienia ochronne,
4) sposób przeprowadzania
szczepień ochronnych,
5) tryb przeprowadzania
konsultacji specjalistycznej, o której mowa w ust. 5,
6) wzory zaświadczenia, o
którym mowa w ust. 4, książeczki szczepień oraz karty uodpornienia,
7) sposób prowadzenia
dokumentacji, o której mowa w ust. 8 pkt 1, i jej obiegu,
8) wzory sprawozdań z
przeprowadzonych obowiązkowych szczepień ochronnych oraz tryb i terminy
ich przekazywania
- uwzględniając dane epidemiologiczne dotyczące
zachorowań, aktualną wiedzę medyczną oraz zalecenia Światowej
Organizacji Zdrowia.
11. Główny Inspektor Sanitarny ogłasza w formie
komunikatu, w dzienniku urzędowym ministra właściwego do spraw zdrowia,
Program Szczepień Ochronnych na dany rok, ze szczegółowymi wskazaniami
dotyczącymi stosowania poszczególnych szczepionek, wynikającymi z
aktualnej sytuacji epidemiologicznej, przepisów wydanych na podstawie
ust. 10 oraz art. 19 ust. 10 oraz zaleceń, w terminie do dnia 31
października roku poprzedzającego realizację tego programu.
Art. 18. 1. Obowiązkowe
szczepienia ochronne i poprzedzające ich wykonanie lekarskie badania
kwalifikacyjne, a także konsultacje specjalistyczne u ubezpieczonych
oraz osób nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia
zdrowotnego, przeprowadzają świadczeniodawcy, z którymi Narodowy
Fundusz Zdrowia zawarł umowy o udzielanie tych świadczeń.
2. Koszty przeprowadzenia obowiązkowych szczepień
ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji
specjalistycznych, o których mowa w ust. 1, ubezpieczonych są
finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
3. Koszty przeprowadzenia obowiązkowych szczepień
ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji
specjalistycznych, o których mowa w ust. 1, osób nieposiadających
uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego są finansowane z budżetu
państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
zdrowia.
4. Jeżeli dana osoba podda się lekarskiemu badaniu
kwalifikacyjnemu i obowiązkowemu szczepieniu ochronnemu oraz
konsultacji specjalistycznej, o których mowa w ust. 1, u innego
świadczeniodawcy niż określony w ust. 1, ponosi koszt badania
kwalifikacyjnego, koszt szczepionki, koszty przeprowadzenia szczepienia
i konsultacji specjalistycznej.
5. Szczepionki służące do przeprowadzania
obowiązkowych szczepień ochronnych zakupuje minister właściwy do spraw
zdrowia zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.
6. Stacje sanitarno-epidemiologiczne ustalają
roczne zapotrzebowanie na szczepionki, przechowują szczepionki i
zaopatrują w nie świadczeniodawców prowadzących szczepienia.
7. Koszty zakupu szczepionek, o których mowa w
ust. 5, są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem
jest minister właściwy do spraw zdrowia.
8. Szczepionki zakupione przez ministra właściwego
do spraw zdrowia są transportowane i przechowywane z zachowaniem
łańcucha chłodniczego oraz na zasadach określonych w przepisach prawa
farmaceutycznego.
9. Jeżeli dana osoba podda się obowiązkowemu
szczepieniu ochronnemu, o którym mowa w ust. 1, z zastosowaniem
szczepionki innej niż ta, o której mowa w ust. 5, ponosi koszt zakupu
szczepionki.
10. Rada Ministrów określi, w drodze
rozporządzenia:
1) tryb finansowania
kosztów, o których mowa w ust. 3,
2) sposób dokumentowania
udzielonych świadczeń oraz terminy rozliczeń
- mając na celu zapewnienie skutecznego wykonywania
badań i szczepień, o których mowa w ust. 1.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) sposób przekazywania
szczepionek świadczeniodawcom prowadzącym szczepienia, o których mowa w
ust. 5,
2) sposób przechowywania
szczepionek stanowiących rezerwę przeciwepidemiczną kraju, o której
mowa w przepisach ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o rezerwach państwowych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 594 oraz z 2008 r. Nr 227, poz. 1505)
- uwzględniając konieczność stworzenia systemu stałego
zaopatrzenia podmiotów wykonujących szczepienia ochronne i zapewnienie
bezpieczeństwa zdrowia publicznego.
Art. 19. 1. Osoby lub grupy osób
mogą poddawać się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym,
innym niż szczepienia obowiązkowe, zwanym dalej "zalecanymi
szczepieniami ochronnymi".
2. Zalecane szczepienia ochronne i lekarskie
badania kwalifikacyjne ubezpieczonych przeprowadzają świadczeniodawcy,
z którymi Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o udzielanie tych
świadczeń.
3. Koszty przeprowadzenia zalecanych szczepień
ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji
specjalistycznych ubezpieczonych są finansowane na zasadach określonych
w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.
4. Koszty przeprowadzenia zalecanych szczepień
ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji
specjalistycznych osób nieposiadających uprawnień z tytułu
ubezpieczenia zdrowotnego ponoszą osoby poddające się zalecanym
szczepieniom ochronnym i lekarskim badaniom kwalifikacyjnym.
5. Jeżeli ubezpieczony wykona zalecane szczepienie
ochronne lub lekarskie badanie kwalifikacyjne u innego świadczeniodawcy
niż wskazany w ust. 2, ponosi koszty badania i przeprowadzenia
szczepienia.
6. Do przeprowadzenia zalecanych szczepień
ochronnych stosuje się przepisy, o których mowa w art. 17 ust. 2, 3 i 5.
7. Osoba poddająca się zalecanemu szczepieniu
ochronnemu ponosi koszty zakupu szczepionki.
8. Osoby przeprowadzające zalecane szczepienie
ochronne prowadzą dokumentację medyczną, o której mowa w art. 17 ust.
8, oraz:
1) wydają osobie
poddawanej szczepieniu zaświadczenie o wykonaniu zalecanego szczepienia
ochronnego;
2) informują osobę
poddawaną szczepieniu o możliwości wydania na jej koszt Międzynarodowej
Książeczki Szczepień.
9. Informacje na temat wykonanych szczepień
ochronnych, zalecanych przez Światową Organizację Zdrowia, wymaganych
na podstawie międzynarodowych przepisów zdrowotnych, u osób udających
się poza granice Rzeczypospolitej Polskiej, są dokumentowane w
Międzynarodowej Książeczce Szczepień.
10. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) wykaz zalecanych
szczepień ochronnych,
2) sposób finansowania i
dokumentowania zalecanych szczepień ochronnych wymaganych
międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi,
3) wzór Międzynarodowej
Książeczki Szczepień oraz sposób jej wydawania i dokonywania w niej
wpisów,
4) sposób prowadzenia
dokumentacji z wykonanych zalecanych szczepień ochronnych
- uwzględniając zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia
i cele nadzoru epidemiologicznego.
Art. 20. 1. W celu zapobiegania
szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych wśród pracowników narażonych
na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych przeprowadza się
zalecane szczepienia ochronne wymagane przy wykonywaniu czynności
zawodowych, określonych na podstawie ust. 4.
2. Pracodawca lub zlecający wykonanie prac
informuje pracownika lub osobę mającą wykonywać pracę, narażonych na
działanie biologicznych czynników chorobotwórczych, przed podjęciem
czynności zawodowych o rodzaju zalecanego szczepienia ochronnego
wymaganego przy wykonywaniu czynności zawodowych, określonych na
podstawie ust. 4.
3. Koszty przeprowadzania szczepień, o których
mowa w ust. 1, oraz zakupu szczepionek ponosi pracodawca.
4. Rada Ministrów określi, w drodze
rozporządzenia, wykaz rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych
szczepień ochronnych wymaganych u pracowników, funkcjonariuszy,
żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub
wyznaczonych do wykonywania tych czynności, mając na względzie ochronę
zdrowia pracowników, funkcjonariuszy i żołnierzy narażonych na
działanie biologicznych czynników chorobotwórczych w trakcie
wykonywania czynności zawodowych.
Art. 21. 1. Lekarz lub felczer,
który podejrzewa lub rozpoznaje wystąpienie niepożądanego odczynu
poszczepiennego, ma obowiązek, w ciągu 24 godzin od powzięcia
podejrzenia jego wystąpienia, zgłoszenia takiego przypadku do
państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca
powzięcia podejrzenia jego wystąpienia.
2. Zgłoszenie zawiera dane osoby, u której
podejrzewa się lub rozpoznano wystąpienie niepożądanego odczynu
poszczepiennego:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) dane o stanie zdrowia
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru nad występowaniem
odczynów poszczepiennych, zgodnie ze współczesną wiedzą medyczną.
3. Właściwy państwowy inspektor sanitarny:
1) uzupełnia zgłoszenie
niepożądanego odczynu poszczepiennego o informacje zebrane w miejscu
wykonania szczepienia lub niezwłocznie przekazuje zgłoszenie
państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu ze względu
na miejsce wykonania szczepienia oraz
2) prowadzi rejestr
zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych.
4. Rejestr zgłoszeń niepożądanych odczynów
poszczepiennych może być prowadzony w formie papierowej lub w systemie
elektronicznym, a dane w nim zgromadzone są udostępnianie podmiotom, o
których mowa w art. 30 ust. 1.
5. Rejestr zawiera dane osób, u których podejrzewa
się lub rozpoznano wystąpienie niepożądanego odczynu poszczepiennego:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) dane o stanie zdrowia
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru nad występowaniem
odczynów poszczepiennych, zgodnie ze współczesną wiedzą medyczną;
7) informacje pochodzące z
nadzoru indywidualnego.
6. Koszty świadczeń zdrowotnych, udzielanych w
związku z leczeniem niepożądanych odczynów poszczepiennych
ubezpieczonych, są finansowane na zasadach określonych w przepisach o
świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
7. Koszty świadczeń zdrowotnych, udzielanych w
związku z leczeniem niepożądanych odczynów poszczepiennych osób
nieposiadających uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, są
finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest
minister właściwy do spraw zdrowia.
8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) rodzaje niepożądanych
odczynów poszczepiennych i kryteria ich rozpoznawania na potrzeby
nadzoru epidemiologicznego,
2) sposób zgłaszania
niepożądanych odczynów poszczepiennych,
3) wzory formularzy
zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych,
4) sposób prowadzenia
rejestru zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych, udostępniania
danych nim objętych oraz okres ich przechowywania
- mając na względzie jednolitość rodzajów
rozpoznawanych niepożądanych odczynów poszczepiennych i zapewnienie
skutecznego nadzoru epidemiologicznego w zakresie występowania tych
odczynów.
9. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb
finansowania kosztów zgłoszeń, o których mowa w ust. 1,
2) sposób i tryb
finansowania kosztów leczenia, o których mowa w ust. 7,
3) sposób dokumentowania
udzielonych świadczeń zdrowotnych oraz terminy rozliczeń
- mając na względzie cele nadzoru epidemiologicznego
oraz zapewnienie skutecznego leczenia niepożądanych odczynów
poszczepiennych.
Rozdział 5
Inne działania mające na celu zapobieganie
zakażeniom i chorobom zakaźnym
Art. 22. 1. Właściciel, posiadacz
lub zarządzający nieruchomością są obowiązani utrzymywać ją w należytym
stanie higieniczno-sanitarnym w celu zapobiegania zakażeniom i chorobom
zakaźnym, w szczególności:
1) prowadzić prawidłową
gospodarkę odpadami i ściekami;
2) zwalczać gryzonie,
insekty i szkodniki;
3) usuwać padłe zwierzęta
z nieruchomości;
4) usuwać odchody zwierząt
z nieruchomości.
2. W razie niebezpieczeństwa szerzenia się
zakażenia lub choroby zakaźnej, uwzględniając aktualną sytuację
epidemiologiczną, minister właściwy do spraw zdrowia może określić, w
drodze rozporządzenia, szczegółowe wymagania sanitarnohigieniczne,
jakim powinny odpowiadać obiekty produkcyjne, usługowe, handlowe, a
także sposoby postępowania mające na celu zapobieganie zakażeniom i
chorobom zakaźnym, oraz kwalifikacje osób uprawnionych do realizacji
procedur czystości i dekontaminacji, w zakresie:
1) lokalizacji obiektów
produkcyjnych, usługowych oraz handlowych,
2) minimalnej ilości i
powierzchni oraz przeznaczenia pomieszczeń wchodzących w skład obiektów
produkcyjnych, usługowych oraz handlowych,
3) procedur utrzymania
czystości i dekontaminacji,
4) warunków produkcji,
świadczenia usług i prowadzenia handlu
- z uwzględnieniem rodzajów prowadzonej działalności,
zapewniając ochronę osób korzystających z usług świadczonych przez te
podmioty przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi.
Art. 23. 1. Podmiot wprowadzający
do obrotu produkty, określone na podstawie ust. 2 pkt 1, jest
obowiązany do podejmowania wszelkich działań, aby wprowadzany produkt
nie stanowił źródła zakażenia dla ludzi.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia może
określić, w drodze rozporządzenia:
1) produkty, które z uwagi
na swoje właściwości mogą stać się źródłem zakażenia,
2) sposoby postępowania z
produktami, o których mowa w pkt 1,
3) wymogi sanitarne i
higieniczne, które musi spełniać wprowadzany produkt,
4) wymogi, które muszą
spełniać pomieszczenia, urządzenia i środki transportu służące do
przechowywania i dystrybucji wprowadzanego produktu
- mając na względzie zapobieganie szerzeniu się zakażeń
i chorób zakaźnych, w związku z wprowadzaniem do obrotu produktów
mogących stanowić źródło zakażenia.
Rozdział 6
Postępowanie w przypadku podejrzenia lub
rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej oraz w przypadku
stwierdzenia zgonu z powodu choroby zakaźnej
Art. 24. 1. Organy Państwowej
Inspekcji Sanitarnej, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej
Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,
Inspekcji Weterynaryjnej, Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, Inspekcji
Ochrony Środowiska oraz ośrodki referencyjne i jednostki
badawczo-rozwojowe współdziałają w celu rozpoznawania i monitorowania
sytuacji epidemiologicznej oraz zapewnienia systemu wczesnego
powiadamiania o zagrożeniu epidemicznym w kraju.
2. W przypadku powzięcia podejrzenia albo
rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej, określonych na podstawie ust.
3 pkt 2, zgonu z ich powodu, a występujących wśród żołnierzy,
funkcjonariuszy i pracowników jednostek oraz osób objętych zakresem
działania tych inspekcji, między podmiotami, o których mowa w ust. 1,
są przekazywane, w formie papierowej lub elektronicznej, dane tych
osób, zawierające:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę podstawowych objawów
klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka i charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego,
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia w
porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw
wewnętrznych oraz ministrem właściwym do spraw rolnictwa określi, w
drodze rozporządzenia:
1) formy i tryb
współdziałania między organami Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Inspekcji
Weterynaryjnej i Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej,
2) wykaz zakażeń i chorób
zakaźnych, o których mowa w ust. 2,
3) sposób udostępniania
danych, o których mowa w ust. 2, oraz okres ich przechowywania
- uwzględniając cele nadzoru epidemiologicznego i
zapobieganie bioterroryzmowi oraz zapewnienie skutecznego
współdziałania między tymi organami.
4. Organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
Inspekcji Weterynaryjnej oraz Inspekcji Ochrony Środowiska
współdziałają w zakresie zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych, które
mogą być przenoszone ze zwierząt na ludzi lub z ludzi na zwierzęta.
5. W przypadku powzięcia podejrzenia albo
rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej, określonych na podstawie ust.
6 pkt 2, lub zgonu z ich powodu, między organami, o których mowa w ust.
4, są przekazywane, w formie papierowej lub w systemie elektronicznym,
dane osób, u których podejrzewa się albo rozpoznano zakażenie, chorobę
zakaźną, określonych na podstawie ust. 6 pkt 2, lub stwierdzono zgon z
ich powodu, zawierające:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę podstawowych objawów
klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka i charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego,
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia w
porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa oraz ministrem
właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia:
1) formy i tryb
współdziałania między organami, o których mowa w ust. 4,
2) wykaz zakażeń i chorób
zakaźnych, o których mowa w ust. 4,
3) terminy i sposoby
przekazywania informacji epidemiologicznych oraz epizootycznych,
4) sposób udostępniania
danych, o których mowa w ust. 5, oraz okres ich przechowywania,
5) sposób wykorzystania
sił i środków posiadanych przez organy, o których mowa w ust. 4,
6) rodzaje badań
laboratoryjnych wykonywanych przez organy, o których mowa w ust. 4
- mając na uwadze cele nadzoru epidemiologicznego i
epizootiologicznego, skuteczność nadzoru epidemiologicznego i
epizootiologicznego oraz ochronę zdrowia publicznego.
Art. 25. 1. Główny Inspektor
Sanitarny oraz wskazane przez niego podmioty współpracują z państwami
członkowskimi Unii Europejskiej, Komisją Europejską i Europejskim
Centrum do Spraw Zapobiegania i Kontroli Chorób w ramach wspólnotowej
sieci nadzoru epidemiologicznego i kontroli chorób zakaźnych.
2. Współpraca, o której mowa w ust. 1, obejmuje:
1) przekazywanie do
podstawowej oraz specjalistycznych sieci nadzoru Unii Europejskiej
danych o przypadkach zakażeń, zachorowań lub zgonów z powodu chorób
zakaźnych gromadzonych w rejestrach, o których mowa w art. 30 ust. 1;
2) wymianę innych
informacji istotnych dla zapobiegania i zwalczania zakażeń oraz chorób
zakaźnych.
3. Przy ministrze właściwym do spraw zdrowia
działa krajowy punkt kontaktowy wspólnotowego systemu wczesnego
ostrzegania i reagowania dla zapobiegania i kontroli zakażeń oraz
chorób zakaźnych, do którego zadań należy wymiana informacji oraz
koordynacja działań w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i
chorób zakaźnych z państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Komisją
Europejską oraz Europejskim Centrum do Spraw Zapobiegania i Kontroli
Chorób.
4. W przypadku wystąpienia choroby zakaźnej,
której zwalczanie wymaga podjęcia skoordynowanego działania
wspólnotowego, krajowy punkt kontaktowy wspólnotowego systemu wczesnego
ostrzegania i reagowania przekazuje Europejskiemu Centrum do Spraw
Zapobiegania i Kontroli Chorób lub punktom kontaktowym państw
członkowskich Unii Europejskiej dane osoby podejrzanej o zakażenie lub
zachorowanie, zakażonej lub chorej na chorobę zakaźną, o których mowa w
art. 27 ust. 4, tylko w przypadku gdy jest to niezbędne do podjęcia
przez te podmioty działań służących zapobieganiu i kontroli chorób
zakaźnych i wyłącznie w zakresie niezbędnym do zapewnienia skuteczności
tych działań.
5. Koszty związane z działalnością krajowego
punktu kontaktowego wspólnotowego systemu wczesnego ostrzegania i
reagowania są finansowane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
Art. 26. 1. Lekarz,
felczer, pielęgniarka lub położna, którzy podejrzewają lub rozpoznają
zakażenie lub chorobę zakaźną, są obowiązani pouczyć zakażonego lub
chorego na chorobę zakaźną lub osobę sprawującą prawną pieczę nad osobą
małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i
Rzeczniku Praw Pacjenta, o środkach służących zapobieganiu
przeniesieniu zakażenia na inne osoby oraz o ewentualnym obowiązku
wynikającym z art. 6 ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 5
2. W przypadku rozpoznania zakażenia, które może
przenosić się drogą kontaktów seksualnych, lekarz lub felczer ma
obowiązek poinformować zakażonego o konieczności zgłoszenia się do
lekarza partnera lub partnerów seksualnych zakażonego.
3. Informację o powiadomieniu zakażonego o
obowiązku, o którym mowa w ust. 2, wpisuje się do dokumentacji
medycznej i potwierdza podpisem zakażonego.
Art. 27. 1. Lekarz lub felczer,
który podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie, chorobę zakaźną lub zgon z
powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, określonej na podstawie ust. 9
pkt 1, ma obowiązek, w ciągu 24 godzin od momentu rozpoznania lub
powzięcia podejrzenia zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu
zakażenia lub choroby zakaźnej, zgłoszenia tego faktu:
1) państwowemu powiatowemu
inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania zakażenia
lub choroby zakaźnej lub
2) państwowemu
wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu, lub
3) innym podmiotom
właściwym ze względu na rodzaj choroby zakaźnej, zakażenia lub zgonu z
powodu choroby zakaźnej.
2. W przypadku osób przyjmowanych do szpitala z
powodu zakażenia lub choroby zakaźnej lub poddanych hospitalizacji z
innych przyczyn, u których rozpoznano zakażenie lub chorobę zakaźną,
obowiązek, o którym mowa w ust. 1, spoczywa na kierowniku szpitala.
3. Lekarz lub felczer dokonujący zgłoszenia
podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z
powodu zakażenia lub choroby zakaźnej prowadzą rejestr zgłoszeń
podejrzeń lub rozpoznań zakażeń, chorób zakaźnych lub zgonów z powodu
zakażenia lub choroby zakaźnej.
4. Zgłoszenie zawiera następujące dane osoby, u
której podejrzano lub rozpoznano zakażenie, chorobę zakaźną lub
stwierdzono zgon z tego powodu:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę podstawowych objawów
klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka, charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego,
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
5. Rejestr zgłoszeń podejrzeń lub rozpoznań
zakażeń, chorób zakaźnych lub zgonów z powodu zakażenia lub choroby
zakaźnej może być prowadzony w formie papierowej lub w systemie
elektronicznym, a dane w nim zgromadzone są udostępniane podmiotom, o
których mowa w art. 30 ust. 1.
6. Rejestr zawiera dane osób, u których podejrzano
lub rozpoznano zakażenie, chorobę zakaźną lub stwierdzono zgon z tego
powodu:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę podstawowych objawów
klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka, charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego,
oraz inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru
epidemiologicznego, zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej.
7. Koszty dokonywania zgłoszeń podejrzeń lub
rozpoznań zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub
choroby zakaźnej są finansowane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
8. W przypadku wystąpienia zachorowania lub
podejrzenia o zachorowanie osoby odbywającej podróż zagraniczną lub
zgonu osoby w trakcie takiej podróży, na chorobę szczególnie
niebezpieczną i wysoce zakaźną, kierownicy środków transportu
drogowego, powietrznego lub wodnego oraz piloci wycieczek i przewodnicy
turystyczni są obowiązani do niezwłocznego zgłoszenia tego faktu
państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla
miejsca przekroczenia granicy lub miejsca rozpoznania zachorowania lub
zgonu.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) wykaz zakażeń i chorób
zakaźnych, w przypadku których podejrzenia lub rozpoznania zakażenia,
choroby zakaźnej lub zgonu z ich powodu są dokonywane zgłoszenia, o
których mowa w ust. 1 i 2,
2) podmioty, którym są
przekazywane zgłoszenia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby
zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, o których
mowa w ust. 1,
3) wzory formularzy
zgłoszeń podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub
zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej,
4) sposób dokonywania
zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 i 2,
5) sposób prowadzenia i
udostępniania danych z rejestru zgłoszeń podejrzeń lub rozpoznań
zakażeń, chorób zakaźnych lub zgonów z powodu zakażenia lub choroby
zakaźnej oraz okres ich przechowywania,
6) tryb dokonywania
zgłoszeń, o których mowa w ust. 8,
7) tryb finansowania
kosztów zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz sposób
dokumentowania dokonanych zgłoszeń wraz z terminami ich rozliczeń
- uwzględniając konieczność ochrony danych osobowych
oraz stworzenia rozwiązań umożliwiających prowadzenie skutecznego
nadzoru epidemiologicznego.
Art. 28. Lekarz lub felczer, który
podejrzewa lub rozpoznaje chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce
zakaźną, stanowiącą zagrożenie dla zdrowia publicznego, lub stwierdza
zgon w wyniku takiej choroby, podejmuje działania zapobiegające
szerzeniu się zachorowań, w tym:
1) kieruje osobę
podejrzaną o zakażenie lub zachorowanie oraz zakażoną lub chorą na
chorobę zakaźną do szpitala specjalistycznego zapewniającego izolację i
leczenie tej osoby oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie;
2) organizuje transport
uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby;
3) poucza osobę chorą lub osobę
sprawującą prawną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną albo
opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6
listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, osoby
najbliższe oraz osoby, o których mowa w art. 5 ust. 3, o obowiązkach
wynikających z art. 5 ust. 1;
4) niezwłocznie powiadamia
państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca
podejrzenia, rozpoznania choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce
zakaźnej lub stwierdzenia zgonu o podjętych działaniach.
Art. 29. 1. Kierownik
laboratorium wykonującego badania w kierunku biologicznych czynników
chorobotwórczych, określonych na podstawie ust. 7 pkt 1, ma obowiązek:
1) zgłoszenia dodatniego
wyniku badania w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych, w
ciągu 24 godzin od momentu uzyskania tego wyniku, państwowemu
powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla siedziby
laboratorium, w którym rozpoznano zakażenie lub chorobę zakaźną, lub
podmiotom określonym na podstawie ust. 7 pkt 2;
2) w przypadku określonym
na podstawie ust. 7 pkt 1, przekazania badanego materiału lub
wyizolowanego biologicznego czynnika chorobotwórczego podmiotom
określonym w art. 9 ust. 2 w celu weryfikacji wyników badań.
2. Kierownik laboratorium dokonujący zgłoszenia
dodatniego wyniku badania w kierunku biologicznych czynników
chorobotwórczych prowadzi rejestr zgłoszeń dodatnich wyników badań w
kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych.
3. Zgłoszenie zawiera dane osoby, u której
stwierdzono dodatni wynik badania w kierunku biologicznych czynników
chorobotwórczych:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rodzaj biologicznego
czynnika chorobotwórczego i jego charakterystykę oraz inne informacje
istotne dla sprawowania nadzoru epidemiologicznego zgodnie z zasadami
współczesnej wiedzy medycznej.
4. Rejestr zgłoszeń dodatnich wyników badań w
kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych może być prowadzony w
formie papierowej lub w systemie elektronicznym, a dane w nim
zgromadzone są udostępniane podmiotom, o których mowa w art. 30 ust. 1.
5. Rejestr zawiera dane osób, u których
stwierdzono dodatni wynik badania w kierunku biologicznych czynników
chorobotwórczych:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rodzaj biologicznego
czynnika chorobotwórczego i jego charakterystykę oraz inne informacje
istotne dla sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie z zasadami
współczesnej wiedzy medycznej.
6. Koszty dokonywania zgłoszeń, o których mowa w
ust. 1 pkt 1, są finansowane z budżetu państwa z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
7. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) biologiczne czynniki
chorobotwórcze podlegające zgłoszeniu lub weryfikacji oraz okoliczności
i sposób dokonywania zgłoszenia, o których mowa w ust. 1,
2) podmioty, którym są
przekazywane zgłoszenia dodatnich wyników badań w kierunku
biologicznych czynników chorobotwórczych, właściwe ze względu na rodzaj
biologicznego czynnika chorobotwórczego,
3) sposób dokonywania
zgłoszeń dodatnich wyników badań w kierunku biologicznych czynników
chorobotwórczych,
4) wzory formularzy
zgłoszeń dodatnich wyników badań w kierunku biologicznych czynników
chorobotwórczych,
5) sposób prowadzenia
rejestru zgłoszeń dodatnich wyników badań w kierunku biologicznych
czynników chorobotwórczych, udostępniania danych nim objętych oraz
okres ich przechowywania,
6) tryb finansowania
kosztów zgłoszeń, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz sposób
dokumentowania dokonanych zgłoszeń dodatnich wyników badań w kierunku
biologicznych czynników chorobotwórczych wraz z terminami ich rozliczeń
- uwzględniając sposób szerzenia się chorób szczególnie
niebezpiecznych i wysoce zakaźnych oraz konieczność ochrony danych
osobowych w celu stworzenia rozwiązań umożliwiających prowadzenie
skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz współdziałania, o którym
mowa w art. 24 ust. 1.
Art. 30. 1. Państwowi powiatowi
inspektorzy sanitarni, państwowi wojewódzcy inspektorzy sanitarni lub
wskazane przez nich specjalistyczne jednostki, właściwe ze względu na
rodzaj zakażenia lub choroby zakaźnej, oraz Główny Inspektor Sanitarny
lub wskazane przez niego krajowe specjalistyczne jednostki, właściwe ze
względu na rodzaj zakażenia lub choroby zakaźnej, prowadzą rejestr
zakażeń i zachorowań na chorobę zakaźną, zgonów z powodu zakażenia lub
choroby zakaźnej, ich podejrzeń oraz przypadków stwierdzenia dodatniego
wyniku badania laboratoryjnego, zawierający:
1) dane ze zgłoszeń, o
których mowa w art. 27 ust. 1 i art. 29 ust. 1 pkt 1;
2) dane uzyskane w ramach
indywidualnego nadzoru epidemiologicznego obejmujące:
a) charakterystykę
podstawowych objawów klinicznych,
b) opis
okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu z powodu
zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym uwzględnieniem czynników
ryzyka,
c) charakterystykę
biologicznego czynnika chorobotwórczego.
2. Rejestr zakażeń i zachorowań na chorobę
zakaźną, zgonów z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ich podejrzeń
oraz przypadków stwierdzenia dodatniego wyniku badania laboratoryjnego
może być prowadzony w formie papierowej lub w systemie elektronicznym,
a dane w nim zgromadzone są udostępniane podmiotom, o których mowa w
ust. 1.
3. Rejestr zawiera dane osób, u których podejrzano
albo rozpoznano zakażenie, chorobę zakaźną lub stwierdzono zgon z tego
powodu, oraz osób, u których stwierdzono dodatni wynik badania w
kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych:
1) imię i nazwisko;
2) datę urodzenia;
3) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
4) płeć;
5) adres miejsca
zamieszkania;
6) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej, charakterystykę podstawowych objawów
klinicznych, okoliczności wystąpienia zakażenia, zachorowania lub zgonu
z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ze szczególnym uwzględnieniem
czynników ryzyka, charakterystyki biologicznego czynnika zakaźnego oraz
inne informacje niezbędne do sprawowania nadzoru epidemiologicznego,
zgodnie z zasadami współczesnej wiedzy medycznej;
7) rodzaj biologicznego
czynnika chorobotwórczego i jego charakterystykę oraz inne informacje
istotne dla sprawowania nadzoru epidemiologicznego, zgodnie z zasadami
współczesnej wiedzy medycznej.
4. Dane gromadzone w rejestrach zakażeń i
zachorowań na chorobę zakaźną, zgonów z powodu zakażenia lub choroby
zakaźnej, ich podejrzeń oraz przypadków stwierdzenia dodatniego wyniku
badania laboratoryjnego są przekazywane w formie raportów o zakażeniach
i zachorowaniach na chorobę zakaźną, zgonach z powodu zakażenia lub
choroby zakaźnej, ich podejrzeniach oraz przypadkach stwierdzenia
dodatniego wyniku badania laboratoryjnego podmiotom, o których mowa w
ust. 1, oraz krajowemu punktowi kontaktowemu wspólnotowego systemu
wczesnego ostrzegania i reagowania oraz krajowemu punktowi centralnemu
do spraw Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych, działającemu na
podstawie odrębnych przepisów.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia:
1) sposób prowadzenia
rejestru zakażeń i zachorowań na chorobę zakaźną, zgonów z powodu
zakażenia lub choroby zakaźnej, ich podejrzeń oraz przypadków
stwierdzenia dodatniego wyniku badania laboratoryjnego, udostępniania
danych nim objętych oraz okres ich przechowywania,
2) wzory i terminy
przekazywania raportów o zakażeniach i zachorowaniach na chorobę
zakaźną, zgonach z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ich
podejrzeniach oraz przypadkach stwierdzenia dodatniego wyniku badania
laboratoryjnego
- uwzględniając zakres i specyfikę działań prowadzonych
przez podmioty prowadzące nadzór epidemiologiczny, konieczność ochrony
danych osobowych oraz zapewnienie rozwiązań umożliwiających prowadzenie
skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz współdziałania, o którym
mowa w art. 24 ust. 1.
Art. 31. 1. Główny Inspektor
Sanitarny sporządza i publikuje krajowe raporty liczbowe o
zarejestrowanych zakażeniach, zachorowaniach i zgonach na zakażenia i
choroby zakaźne podlegających zgłoszeniu.
2. Główny Inspektor Sanitarny może zlecić
opracowanie raportu krajowego, o którym mowa w ust. 1, wskazanemu przez
siebie podmiotowi.
Art. 32. 1. Państwowy powiatowy
inspektor sanitarny właściwy ze względu na miejsce rozpoznania
zakażenia, zachorowania na chorobę zakaźną lub zgonu z powodu tych
chorób lub uzyskania dodatniego wyniku badań w kierunku biologicznych
czynników chorobotwórczych, niezwłocznie po otrzymaniu zgłoszenia, o
którym mowa w art. 27 ust. 1 lub art. 29 ust. 1 pkt 1, po rozpoczęciu
lub przeprowadzeniu dochodzenia epidemiologicznego, podejmuje czynności
mające na celu ograniczenie szerzenia się zakażeń i chorób zakaźnych,
kierując się własną oceną stopnia zagrożenia dla zdrowia publicznego
oraz wytycznymi państwowego inspektora sanitarnego wyższego stopnia.
2. W przypadku podejrzenia epidemii, zagrożenia
epidemią lub wystąpienia choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce
zakaźnej, państwowy powiatowy inspektor sanitarny ma obowiązek
niezwłocznego zgłoszenia tego faktu państwowemu wojewódzkiemu
inspektorowi sanitarnemu.
Art. 33. 1. W przypadku
podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub zachorowania na chorobę
zakaźną, państwowy powiatowy inspektor sanitarny może, w drodze
decyzji, nakazać osobie podejrzanej lub osobie, u której rozpoznano
zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną, poddanie się obowiązkom
wynikającym z art. 5 ust. 1.
2. W celu zapobieżenia szerzeniu się zakażenia lub
choroby zakaźnej państwowy powiatowy inspektor sanitarny może, w drodze
decyzji:
1) nakazać osobie
podejrzanej o zakażenie lub chorobę zakaźną powstrzymanie się od
wykonywania prac lub przebywania w miejscach publicznych;
2) zakazać korzystania z
wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi i na potrzeby gospodarcze,
pochodzącej z ujęć, co do których istnieje podejrzenie skażenia;
3) nakazać przeprowadzenie
zabiegów sanitarnych;
4) wprowadzić czasowy
zakaz wstępu do pomieszczeń skażonych;
5) wprowadzić zakaz
spożywania żywności podejrzanej o skażenie, a w razie potrzeby,
zarządzić jej zbadanie, odkażenie, zniszczenie lub przeznaczenie do
innych celów;
6) nakazać sekcję zwłok
osoby zmarłej, u której rozpoznano lub podejrzewano chorobę zakaźną;
7) zakazać wykonywania
sekcji zwłok ludzi i zwierząt, gdy sekcja zwłok mogłaby prowadzić do
zakażenia osób lub skażenia środowiska, z wyjątkiem przypadku, gdy
zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa;
8) nałożyć inne, konieczne
do ochrony zdrowia publicznego, obowiązki i ograniczenia.
3. Decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 2, nadaje
się rygor natychmiastowej wykonalności.
4. W przypadku obiektów budowlanych pozostających
pod nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej, decyzja, o której mowa w ust. 2,
jest wydawana po zasięgnięciu opinii powiatowego lekarza weterynarii.
5. Osoby z objawami choroby zakaźnej dotychczas
nierozpoznanej w kraju mogą być poddawane obowiązkom, o których mowa w
art. 5 ust. 1, na zasadach określonych w ust. 1-3.
6. Osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z
chorymi na choroby zakaźne, mogą być poddane obowiązkowej kwarantannie
lub nadzorowi epidemiologicznemu na zasadach określonych w ust. 1-3.
7. W przypadku konieczności poddania izolacji lub
kwarantannie osób, o których mowa w ust. 5 i 6, wojewoda zapewnia
warunki izolacji lub kwarantanny przez zapewnienie odpowiednich
pomieszczeń, wyposażenia oraz skierowanie do pracy osób posiadających
odpowiednie kwalifikacje.
Art. 34. 1. Obowiązkowej
hospitalizacji podlegają:
1) osoby chore na gruźlicę
w okresie prątkowania oraz osoby z uzasadnionym podejrzeniem o
prątkowanie;
2) osoby chore i
podejrzane o zachorowanie na:
a) błonicę,
b) cholerę,
c) dur
brzuszny,
d) dury
rzekome A, B, C,
e) dur
wysypkowy (w tym choroba Brill-Zinssera),
f) dżumę,
g) grypę
H7 i H5,
h) nagminne
porażenie dziecięce oraz inne ostre porażenia wiotkie, w tym zespół
Guillain-Barré,
i) ospę
prawdziwą,
j) zespół
ostrej niewydolności oddechowej (SARS),
k) tularemię,
l) wąglik,
m) wściekliznę,
n) zapalenie
opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu,
o) wirusowe
gorączki krwotoczne, w tym żółtą gorączkę.
2. Osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z
chorymi na cholerę, dżumę płucną, ospę prawdziwą, wirusowe gorączki
krwotoczne oraz zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS),
podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu,
przez okres nie dłuższy niż:
1) 5 dni - w przypadku
cholery,
2) 6 dni - w przypadku
dżumy płucnej,
3) 21 dni - w przypadku
ospy prawdziwej,
4) 21 dni - w przypadku
wirusowych gorączek krwotocznych,
5) 10 dni - w przypadku
zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS)
- licząc od ostatniego dnia styczności.
Art. 35. 1. W przypadku
podejrzenia lub rozpoznania zachorowania na chorobę szczególnie
niebezpieczną i wysoce zakaźną lekarz przyjmujący do szpitala, miejsca
izolacji lub odbywania kwarantanny, kierując się własną oceną stopnia
zagrożenia dla zdrowia publicznego, poddaje osobę podejrzaną o
zachorowanie, chorą na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce
zakaźną lub osobę narażoną na zakażenie hospitalizacji, izolacji lub
kwarantannie oraz badaniom, również w przypadku gdy brak jest decyzji,
o której mowa w art. 33 ust. 1, a osoba podejrzana o zachorowanie,
chora lub narażona na zakażenie nie wyraża zgody na hospitalizację,
izolację, kwarantannę lub wykonanie badania.
2. O przyjęciu do szpitala osoby, o której mowa w
ust. 1, lekarz przyjmujący do szpitala, miejsca izolacji lub odbywania
kwarantanny, jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić państwowego
powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla szpitala, miejsca
izolacji lub odbywania kwarantanny.
3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 2, obejmuje
przekazanie danych osobowych, o których mowa w art. 27 ust. 4.
4. Lekarz, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany
poinformować osobę podejrzaną o zachorowanie, chorą lub narażoną na
zakażenie i jej osoby najbliższe o przesłankach uzasadniających podjęte
działania oraz dokonać odpowiedniego wpisu w dokumentacji medycznej.
Art. 36. 1. Wobec osoby, która
nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom
sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub
izolacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie
niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla
zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek przymusu
bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub
przymusowym podaniu leków.
2. O zastosowaniu bądź zaprzestaniu stosowania
środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer udzielający
pomocy osobie, o której mowa w ust. 1. Każdy przypadek zastosowania
środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
3. Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji,
Straży Granicznej lub Żandarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu
środka przymusu bezpośredniego. Udzielenie pomocy następuje pod
warunkiem wyposażenia funkcjonariuszy lub żołnierzy w środki chroniące
przed chorobami zakaźnymi przez tego lekarza lub felczera.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu
bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec której środek przymusu
bezpośredniego ma być zastosowany, i fakt ten odnotowuje się w
dokumentacji medycznej. Przy wyborze środka przymusu bezpośredniego
należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a
przy stosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zachować
szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
5. Przymus bezpośredni polegający na
unieruchomieniu może być stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie
potrzeby stosowanie tego przymusu może być przedłużone na następne
okresy 6-godzinne, przy czym nie dłużej niż 24 godziny łącznie.
6. Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym
unieruchomieniem osoby z użyciem siły fizycznej.
7. Unieruchomienie jest dłużej trwającym
obezwładnieniem osoby z użyciem pasów, uchwytów, prześcieradeł lub
kaftana bezpieczeństwa.
8. Przymusowe podanie leku jest doraźnym lub
przewidzianym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniem leków do
organizmu osoby - bez jej zgody.
Art. 37. 1. Osoby podejrzane o
zachorowanie lub chore na chorobę zakaźną są przyjmowane do szpitala
zapewniającego skuteczną izolację.
2. Przyjęcie do szpitala osoby, o której mowa w
ust. 1, odbywa się:
1) na podstawie
skierowania lekarskiego albo bez skierowania w przypadku zagrożenia
zdrowia lub życia chorego;
2) ze wskazań
epidemiologicznych w trybie, o którym mowa w art. 33 ust. 1, lub w
przypadkach wymienionych w art. 35 ust. 1.
3. W przypadku stwierdzenia u chorego braku
wskazań zdrowotnych i epidemiologicznych do hospitalizacji w drodze
decyzji, o której mowa w art. 33 ust. 1, lekarz wnioskuje do
państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca
izolacji lub odbywania kwarantanny o uchylenie decyzji nakładającej
obowiązek hospitalizacji.
Art. 38. 1. Koszty świadczeń
zdrowotnych udzielonych w celu zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych, o
których mowa w art. 33 i 34, oraz świadczeń zdrowotnych związanych
przyczynowo z tymi zakażeniami i chorobami zakaźnymi, udzielonych:
1) ubezpieczonym - są
finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych;
2) osobom nieposiadającym
uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego - są finansowane z budżetu
państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
zdrowia.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb
finansowania kosztów świadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2,
2) sposób dokumentowania
udzielonych świadczeń oraz terminy rozliczeń
- mając na względzie dobro pacjenta, zasady i sposób
wydatkowania środków oraz zapewnienie skutecznego wykonywania
świadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2.
Art. 39. 1. Lekarz sprawujący
opiekę nad osobą poddaną hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie na
podstawie decyzji, o której mowa w art. 33 ust. 1, ma obowiązek
poinformowania tej osoby o przyczynach zastosowania tego środka.
2. W przypadku niewyrażenia zgody na
hospitalizację, izolację lub kwarantannę przez osobę poddaną
hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie, kierownik zakładu opieki
zdrowotnej, w którym umieszczona jest ta osoba, ma obowiązek
powiadomienia jej o przysługujących jej środkach odwoławczych.
3. Kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w którym
wykonywana jest decyzja, o której mowa w art. 33 ust. 1, jest
obowiązany do powiadomienia rodziny lub osoby wskazanej przez osobę
poddaną hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie, o poddaniu tej osoby
hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie.
4. Informację o wykonaniu czynności, o których
mowa w ust. 1-3, wpisuje się do dokumentacji medycznej pacjenta.
Art. 40. 1. Obowiązkowemu
leczeniu podlegają osoby chore na:
1) gruźlicę płuc;
2) kiłę i rzeżączkę oraz
osoby, które miały styczność z chorymi na te choroby.
2. Osoby, które miały styczność z chorymi na
gruźlicę płuc w okresie prątkowania, chorymi na kiłę, rzeżączkę, dur
brzuszny, chorymi na inwazyjne zakażenia Neisseria meningitidis lub
Haemophilus influenzae typ b, podlegają nadzorowi epidemiologicznemu,
badaniu klinicznemu, badaniom diagnostycznym, a także w razie potrzeby,
profilaktycznemu stosowaniu leków.
3. Świadczenia zdrowotne, o których mowa w ust. 1
i 2, mogą obejmować również wydawanie leków przez podmiot, który
udzielił świadczenia zdrowotnego.
4. Koszty świadczeń zdrowotnych, o których mowa w
ust. 1 i 2, oraz świadczeń zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi
zakażeniami i chorobami, udzielonych ubezpieczonym, a także koszty
leków, o których mowa w ust. 3, są finansowane na zasadach określonych
w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.
5. Koszty świadczeń zdrowotnych, o których mowa w
ust. 1 i 2, oraz świadczeń zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi
zakażeniami i chorobami zakaźnymi, udzielonych osobom nieposiadającym
uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, a także koszty leków, o
których mowa w ust. 3, są finansowane z budżetu państwa z części,
której dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb
finansowania kosztów świadczeń, o których mowa w ust. 5,
2) sposób dokumentowania
udzielonych świadczeń oraz terminy rozliczeń
- mając na względzie dobro pacjenta, zasady i sposób
wydatkowania środków oraz zapewnienie skutecznego wykonywania
czynności, o których mowa w ust. 1 i 2.
Art. 41. 1. Osoba zakażona HIV
lub chora na AIDS może zastrzec dane, o których mowa w art. 24 ust. 2 i
5, art. 27 ust. 4 i 6, art. 29 ust. 3 i 5 oraz art. 30 ust. 3,
umożliwiające jej identyfikację. W takim przypadku zgłoszenie lub
rejestr zawierają:
1) inicjały imienia i
nazwiska lub hasło;
2) wiek;
3) płeć;
4) nazwę powiatu
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
5) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej oraz drogę zakażenia.
2. W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia, że
zgon nastąpił z powodu zakażenia HIV lub zachorowania na AIDS, lekarz
ma obowiązek powiadomić o tym fakcie właściwego państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego. W takim przypadku zgłoszenie lub rejestr
zawierają:
1) inicjały imienia i
nazwiska lub hasło;
2) wiek;
3) płeć;
4) nazwę powiatu
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
5) rozpoznanie kliniczne
zakażenia lub choroby zakaźnej oraz drogę zakażenia.
3. Realizacja zadań z zakresu leczenia
antyretrowirusowego, w celu zapewnienia równego dostępu wszystkim
zakażonym HIV i chorym na AIDS do zgodnych z wytycznymi organizacji
międzynarodowych metod profilaktyki AIDS, diagnostyki i leczenia
antyretrowirusowego, jest prowadzona na podstawie programu zdrowotnego
ustalonego przez ministra właściwego do spraw zdrowia na podstawie
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
4. Leczenie poekspozycyjne osób, które miały
styczność z ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV), jest
finansowane na zasadach określonych w art. 40 ust. 4 i 5.
5. Profilaktyczne leczenie poekspozycyjne ze
styczności z ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV), do której
doszło w wyniku wypadku w trakcie wykonywania czynności zawodowych,
jest finansowane przez pracodawcę albo zlecającego prace.
Rozdział 7
Działania administracji publicznej w zakresie
zapobiegania i zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych
Art. 42. 1. Minister właściwy do
spraw zdrowia może zlecić, w drodze umowy, realizację zadań z zakresu
ochrony zdrowia publicznego przed zakażeniami i chorobami zakaźnymi:
1) szpitalom i oddziałom
zakaźnym zapewniającym izolację i leczenie osób chorych na choroby
zakaźne oraz zapewniających całodobowo konsultacje lekarzy specjalistów
w zakresie zakażeń i chorób zakaźnych;
2) poradniom i punktom
konsultacyjnym w zakresie zakażeń i chorób zakaźnych oraz szczepień
ochronnych.
2. Do zakresu zadań, o których mowa w ust. 1,
należy w szczególności:
1) utrzymywanie gotowości
do wykonywania całodobowo i w dni ustawowo wolne od pracy świadczeń
zdrowotnych, w tym konsultacji lekarskich z zakresu zakażeń i chorób
zakaźnych;
2) utrzymanie gotowości do
zwiększenia ilości wykonywanych świadczeń zdrowotnych, nie mniej niż
200 % w stosunku do ilości świadczeń zdrowotnych wykonywanych na
podstawie umów, zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia;
3) przechowywanie zapasów
produktów leczniczych i wyrobów medycznych oraz innych niezbędnych
urządzeń i sprzętu w ilości zapewniającej wykonywanie przez co najmniej
3 doby świadczeń zdrowotnych, o których mowa w pkt 1 i 2;
4) przechowywanie środków
ochrony osobistej i ubrań ochronnych dla pracowników w ilości
wystarczającej do wykonywania świadczeń zdrowotnych, o których mowa w
pkt 1 i 2, przez co najmniej 3 doby;
5) stałe monitorowanie i
analiza sytuacji epidemiologicznej w kierunku możliwości zapewnienia
wykonywania świadczeń zdrowotnych w przypadku podejrzenia lub
rozpoznania u osoby lub grupy osób zakażenia lub choroby zakaźnej;
6) zapewnienie transportu
sanitarnego ze szczególnym uwzględnieniem transportu chorych na choroby
szczególnie niebezpieczne i wysoce zakaźne;
7) dokumentowanie
wykonanych zadań oraz przekazywanie sprawozdań z ich wykonania w
terminie określonym w ust. 4.
3. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w
drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
"Monitor Polski":
1) wykaz szpitali i
oddziałów zakaźnych, o których mowa w ust. 1 pkt 1, ze szczególnym
uwzględnieniem szpitali i oddziałów zakaźnych zapewniających możliwość
hospitalizacji chorych na choroby wysoce zakaźne i szczególnie
niebezpieczne;
2) wykaz poradni i punktów
konsultacyjnych w zakresie zakażeń i chorób zakaźnych oraz szczepień, o
których mowa w ust. 1 pkt 2.
4. Jednostki, o których mowa w ust. 1, przekazują
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w terminie do dnia 31 marca
każdego roku sprawozdanie z wykonania, w roku poprzednim, zadań z
zakresu ochrony zdrowia publicznego przed zakażeniami i chorobami
zakaźnymi.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w
drodze rozporządzenia, tryb zawierania umów, w celu realizacji zadań, o
których mowa w ust. 2, oraz sposób ich finansowania, mając na względzie
zapewnienie skutecznego nadzoru epidemiologicznego oraz ochronę zdrowia
publicznego.
Art. 43. Jednostki, o których mowa w
art. 42 ust. 1, realizując zadania z zakresu ochrony zdrowia
publicznego przed zakażeniami i chorobami zakaźnymi, współpracują z:
1) Państwową Inspekcją
Sanitarną, Wojskową Inspekcją Sanitarną i Państwową Inspekcją Sanitarną
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji;
2) jednostkami Systemu
Państwowego Ratownictwa Medycznego, o których mowa w ustawie z dnia 8
września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166, poz. 1172 oraz z 2008 r.
Nr 17, poz. 101);
3) podstawowymi
jednostkami organizacyjnymi uczelni medycznych lub innych uczelni w
rozumieniu statutów tych uczelni, placówkami naukowymi Polskiej
Akademii Nauk, jednostkami badawczo-rozwojowymi oraz jednostkami
organizacyjnymi posiadającymi status jednostki badawczo-rozwojowej;
4) Narodowym Funduszem
Zdrowia;
5) podmiotami wchodzącymi
w skład międzynarodowego nadzoru epidemiologicznego;
6) organami samorządu
terytorialnego;
7) Policją, Państwową
Strażą Pożarną i Strażą Graniczną.
Art. 44. 1. W celu zapewnienia
skuteczności działań służących ochronie zdrowia publicznego przed
zakażeniami i chorobami zakaźnymi wojewoda sporządza wojewódzki plan
działania na wypadek wystąpienia epidemii, zwany dalej "planem", na
okres trzech lat, z możliwością aktualizacji.
2. Plan obejmuje:
1) charakterystykę
potencjalnych zagrożeń dla życia lub zdrowia mogących wystąpić na
obszarze województwa, w tym analizę ryzyka wystąpienia zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi;
2) wykaz i rozmieszczenie
na obszarze województwa zakładów opieki zdrowotnej i innych obiektów
użyteczności publicznej, które mogą zostać przeznaczone do leczenia,
izolowania lub poddawania kwarantannie;
3) liczbę osób, które mogą
zostać poddane leczeniu, izolacji lub kwarantannie w zakładach opieki
zdrowotnej i innych obiektach użyteczności publicznej;
4) imienne listy osób,
które mogą zostać skierowane do działań służących ochronie zdrowia
publicznego przed zakażeniami i chorobami zakaźnymi;
5) inne informacje służące
ochronie zdrowia publicznego oraz niezbędne do sporządzenia planu.
3. Plan jest przygotowywany i aktualizowany na
podstawie danych i informacji uzyskanych z jednostek samorządu
terytorialnego, zakładów opieki zdrowotnej i innych dysponentów
obiektów użyteczności publicznej.
4. Podmioty, o których mowa w ust. 3, na pisemne
żądanie wojewody, przekazują dane wskazane w ust. 7 oraz informacje
niezbędne do sporządzenia planu, dotyczące w szczególności:
1) nazwy i lokalizacji
zakładu opieki zdrowotnej lub obiektu użyteczności publicznej;
2) rozmieszczenia oraz
powierzchni pomieszczeń wchodzących w skład zakładu opieki zdrowotnej
lub obiektu użyteczności publicznej;
3) szacunkowej liczby
osób, które mogą zostać przyjęte do leczenia, izolacji lub poddawania
kwarantannie.
5. W przypadku zmiany danych lub informacji,
podmioty, o których mowa w ust. 3, są zobowiązane do niezwłocznego ich
przekazania wojewodzie.
6. Wojewoda podaje plan do publicznej wiadomości,
w szczególności przez zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej,
z wyjątkiem danych podlegających ochronie w rozumieniu przepisów o
ochronie danych osobowych.
7. Listy osób, o których mowa w ust. 2 pkt 4,
zawierają dane:
1) imię i nazwisko;
2) wykonywany zawód;
3) datę urodzenia;
4) numer PESEL, a w
przypadku gdy osobie nie nadano tego numeru - serię i numer paszportu
albo numer identyfikacyjny innego dokumentu, na podstawie którego jest
możliwe ustalenie danych osobowych;
5) płeć;
6) adres miejsca
zamieszkania.
Art. 45. 1. W ramach nadzoru
epidemiologicznego nad zakażeniami i chorobami zakaźnymi może być
prowadzony nadzór sentinel.
2. W nadzorze, o którym mowa w ust. 1, uczestniczą:
1) wskazane przez ministra
właściwego do spraw zdrowia podległe mu jednostki oraz ośrodki
referencyjne lub jednostki badawczo-rozwojowe na podstawie umowy
zawartej z ministrem właściwym do spraw zdrowia;
2) zakłady opieki
zdrowotnej oraz lekarze wykonujący zawód w ramach praktyki lekarskiej,
indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej lub grupowej
praktyki lekarskiej, z którymi państwowi wojewódzcy inspektorzy
sanitarni zawarli umowy uczestnictwa w nadzorze sentinel.
3. Koszty uczestnictwa w nadzorze sentinel
podmiotów, o których mowa w ust. 2 pkt 2, są finansowane z budżetu
państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
zdrowia.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia może
określić, w drodze rozporządzenia:
1) zakażenia lub choroby
zakaźne objęte nadzorem sentinel,
2) zadania realizowane
przez podmioty uczestniczące w nadzorze sentinel
- mając na celu zapewnienie skutecznego nadzoru
sentinel.
Rozdział 8
Zasady postępowania w razie stanu zagrożenia
epidemicznego i stanu epidemii
Art. 46. 1. Stan zagrożenia
epidemicznego lub stan epidemii na obszarze województwa lub jego części
ogłasza i odwołuje wojewoda, w drodze rozporządzenia, na wniosek
państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
2. Jeżeli zagrożenie epidemiczne lub epidemia
występuje na obszarze więcej niż jednego województwa, stan zagrożenia
epidemicznego lub stan epidemii ogłasza i odwołuje, w drodze
rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z
ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, na wniosek
Głównego Inspektora Sanitarnego.
3. Ogłaszając stan zagrożenia epidemicznego lub
stan epidemii, minister właściwy do spraw zdrowia lub wojewoda mogą
nałożyć obowiązek szczepień ochronnych na inne osoby niż określone na
podstawie art. 17 ust. 9 pkt 2 oraz przeciw innym zakażeniom i chorobom
zakaźnym, o których mowa w art. 3 ust. 1.
4. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1 i
2, można ustanowić:
1) czasowe ograniczenie
określonego sposobu przemieszczania się,
2) czasowe ograniczenie
lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów lub produktów
spożywczych,
3) czasowe ograniczenie
funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy,
4) zakaz organizowania
widowisk i innych zgromadzeń ludności,
5) obowiązek wykonania
określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli wykonanie ich wiąże się z
funkcjonowaniem określonych obiektów produkcyjnych, usługowych,
handlowych lub innych obiektów,
6) nakaz udostępnienia
nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków transportu do
działań przeciwepidemicznych przewidzianych planami
przeciwepidemicznymi,
7) obowiązek
przeprowadzenia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 3, oraz
grupy osób podlegające tym szczepieniom, rodzaj przeprowadzanych
szczepień ochronnych
- uwzględniając drogi szerzenia się zakażeń i chorób
zakaźnych oraz sytuację epidemiczną na obszarze, na którym ogłoszono
stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii.
5. Rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 i 2, są:
1) niezwłocznie ogłaszane
w odpowiednim dzienniku urzędowym, zgodnie z przepisami o ogłaszaniu
aktów normatywnych;
2) wchodzą w życie z dniem
ogłoszenia.
6. Wojewoda ma obowiązek poinformowania obywateli
o obowiązkach wynikających z przepisów, o których mowa w ust. 1-4, w
sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie.
Art. 47. 1. Pracownicy zakładów
opieki zdrowotnej, osoby wykonujące zawody medyczne oraz osoby, z
którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych, mogą być
skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii. Do pracy przy zwalczaniu
epidemii mogą być skierowane także inne osoby, jeżeli ich skierowanie
jest uzasadnione aktualnymi potrzebami podmiotów kierujących
zwalczaniem epidemii.
2. Skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii
następuje w drodze decyzji.
3. Skierowaniu do pracy niosącej ryzyko zakażenia
przy zwalczaniu epidemii nie podlegają:
1) osoby, które nie
ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat;
2) kobiety w ciąży lub
osoby wychowujące dzieci w wieku do 18 lat, w tym osoby wychowujące
samotnie dzieci do lat 18;
3) osoby, u których
orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
4) inwalidzi i osoby z
orzeczonymi chorobami przewlekłymi;
5) osoby, o których mowa w
art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących
kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 20, poz. 101, z późn. zm.3)),
oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Decyzję o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu
epidemii na terenie województwa, w którym osoba skierowana posiada
miejsce pobytu lub jest zatrudniona, wydaje właściwy wojewoda, a w
razie skierowania do pracy na obszarze innego województwa - minister
właściwy do spraw zdrowia.
5. Od decyzji wojewody przysługuje odwołanie do
ministra właściwego do spraw zdrowia.
6. Wniesienie środka odwoławczego nie wstrzymuje
wykonania decyzji.
7. Decyzja o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu
epidemii stwarza obowiązek pracy przez okres do 3 miesięcy w zakładzie
opieki zdrowotnej lub w innej jednostce organizacyjnej wskazanych w
decyzji.
8. Osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu
epidemii dotychczasowy pracodawca jest obowiązany udzielić urlopu
bezpłatnego na czas określony w decyzji, o której mowa w ust. 2. Okres
urlopu bezpłatnego zalicza się do okresu pracy, od którego zależą
uprawnienia pracownicze u tego pracodawcy.
9. Zakład opieki zdrowotnej lub jednostka
organizacyjna, o której mowa w ust. 7, nawiązują z osobą skierowaną do
pracy stosunek pracy na czas wykonywania określonej pracy, na okres nie
dłuższy niż wskazany w decyzji.
10. Osobie skierowanej do pracy na podstawie
decyzji, o której mowa w ust. 2, przysługuje wyłącznie wynagrodzenie
zasadnicze w wysokości nie niższej niż 150 % przeciętnego wynagrodzenia
zasadniczego przewidzianego na danym stanowisku pracy w zakładzie
wskazanym w tej decyzji lub w innym podobnym zakładzie, jeżeli w
zakładzie wskazanym nie ma takiego stanowiska. Wynagrodzenie nie może
być niższe niż wynagrodzenie, które osoba skierowana do pracy przy
zwalczaniu epidemii otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w
którym wydana została decyzja o skierowaniu jej do pracy przy
zwalczaniu epidemii.
11. Osobie, o której mowa w ust. 10, przysługuje
zwrot kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, na zasadach
określonych w przepisach o ustalaniu oraz wysokości należności
przysługującej pracownikom państwowych jednostek z tytułu podróży
służbowych na obszarze kraju. Zwrot kosztów z tytułu zakwaterowania lub
wyżywienia nie przysługuje w przypadku zapewnienia w miejscu
wykonywania pracy bezpłatnego zakwaterowania lub wyżywienia.
12. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielanych w
związku ze zwalczaniem epidemii oraz koszty, o których mowa w ust. 10 i
11, są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest
wojewoda właściwy ze względu na miejsce udzielania świadczeń.
13. Przez czas trwania obowiązku, o którym mowa w
ust. 7, z osobą skierowaną do pracy przy zwalczaniu epidemii nie może
być rozwiązany dotychczasowy stosunek pracy ani nie może być dokonane
wypowiedzenie umowy o pracę, chyba że istnieje podstawa do rozwiązania
umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika albo w przypadku
zmiany lub uchylenia decyzji. Przepisy art. 63-67 ustawy z dnia 26
czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z
późn. zm.4)) stosuje się odpowiednio.
Art. 48. Pracownikom zakładów opieki
zdrowotnej oraz innym osobom podejmującym na zasadach określonych w
niniejszej ustawie działania w celu zapobiegania i zwalczania chorób
zakaźnych i zakażeń u ludzi przysługuje ochrona prawna należna
funkcjonariuszowi publicznemu.
Rozdział 9
Przepisy karne
Art. 49. Kto, nie będąc uprawnionym,
przywozi, przewozi, przekazuje, namnaża, wywozi, przechowuje,
rozprzestrzenia, nabywa, pomaga w zbyciu biologicznych czynników
chorobotwórczych, lub wykorzystując te czynniki w inny sposób, stwarza
zagrożenie dla zdrowia publicznego, podlega karze pozbawienia wolności
od 3 miesięcy do lat 5.
Art. 50. Kto:
1) wbrew obowiązkowi, o
którym mowa w art. 16 ust. 1, nie wdraża lub nie stosuje procedur
zapewniających ochronę przed zakażeniami oraz chorobami zakaźnymi,
2) wbrew obowiązkom, o
których mowa w art. 22 ust. 1 i 2, nie przestrzega wymagań
higieniczno-sanitarnych,
3) wbrew obowiązkowi
przeciwdziałania szerzeniu się zakażeń szpitalnych, nie podejmuje
działań określonych w art. 14 ust. 1 i 2
- podlega karze grzywny.
Art. 51. Kto:
1) nie będąc uprawnionym,
przeprowadza szczepienia ochronne,
2) wbrew obowiązkowi
prowadzenia dokumentacji medycznej dotyczącej szczepień ochronnych, nie
dokonuje wpisu szczepienia, nie wystawia zaświadczenia o wykonaniu
szczepienia lub nie prowadzi dokumentacji medycznej w tym zakresie lub
prowadzi ją nierzetelnie,
3) wbrew obowiązkowi nie
zawiadamia pacjenta lub osoby sprawującej prawną pieczę nad osobą
małoletnią lub bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i
Rzeczniku Praw Pacjenta, o obowiązku poddania się obowiązkowym
szczepieniom ochronnym lub nie informuje o ochronnych szczepieniach
zalecanych
- podlega karze grzywny.
Art. 52. Kto:
1) wbrew obowiązkowi nie poucza
pacjenta, osoby sprawującej prawną pieczę nad osobą małoletnią lub
bezradną albo opiekuna faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw
Pacjenta, o środkach ostrożności zapobiegających przeniesieniu
zakażenia na inne osoby lub o ewentualnym obowiązku wynikającym z art.
6,
2) wbrew obowiązkowi nie
informuje zakażonego o konieczności zgłoszenia się do lekarza jego
partnera lub partnerów seksualnych,
3) wbrew obowiązkowi, o
którym mowa w art. 21 ust. 1, art. 27 ust. 1-3 i art. 29 ust. 1, nie
dokonuje zgłoszenia wystąpienia niepożądanego odczynu poszczepiennego,
podejrzenia o zakażenie i zachorowanie na chorobę zakaźną, dodatniego
wyniku badania w kierunku zakażeń i zachorowań, określonych na
podstawie art. 3 ust. 1 i 2, zakażenia i zachorowania lub zgonu na
chorobę zakaźną oraz przesłania do weryfikacji dodatnich wyników tych
badań
- podlega karze grzywny.
Art. 53. Kto nie wykonuje decyzji o
skierowaniu do pracy przy zapobieganiu oraz zwalczaniu epidemii,
wydanej na podstawie art. 47, podlega karze grzywny.
Art. 54. W sprawach o czyny, o których
mowa w art. 50-53, orzekanie następuje w trybie przepisów ustawy z dnia
24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.
U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848 i Nr 214, poz. 1344).
Rozdział 10
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy
przejściowe i końcowe
Art. 55. W ustawie z dnia 14 marca
1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122,
poz. 851, z późn. zm.5)) po art. 29 dodaje się art. 29a w
brzmieniu:
"Art. 29a. Uzyskane
przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej w trakcie kontroli
informacje, dokumenty i inne dane stanowiące tajemnicę kontrolowanego
są objęte tajemnicą służbową i nie mogą być przekazywane innym organom
ani ujawniane, jeżeli nie jest to konieczne ze względu na ochronę życia
lub zdrowia człowieka, z wyłączeniem żądania sądu lub prokuratora w
związku z toczącym się postępowaniem.".
Art. 56. W ustawie z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89,
z późn. zm.6)) w art. 24 w ust. 5 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
"3) określonych
w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi.".
Art. 57. W ustawie z dnia 27 czerwca
1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317, z
2006 r. Nr 141, poz. 1011 oraz z 2008 r. Nr 220, poz. 1416) w art. 6 w
ust. 1 w pkt 2 lit. f otrzymuje brzmienie:
"f) wykonywanie
szczepień ochronnych, o których mowa w art. 20 ustawy z dnia 5 grudnia
2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u
ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570)",
Art. 58. W ustawie z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267, z późn. zm.7))
w art. 6 w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
"1) w
wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na
podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi;".
Art. 59. W ustawie z dnia 6 września
2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 i Nr
227, poz. 1505) w art. 72 w ust. 8 dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
"3) przyjmowanie,
przechowywanie i wydawanie przez stacje sanitarno-epidemiologiczne
szczepionek zakupionych w ramach Programu Szczepień Ochronnych.".
Art. 60. W ustawie z dnia 13 czerwca
2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn. zm.8))
w art. 57 w ust. 1 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
"7) stwierdzono
u niego chorobę lub zakażenie, podlegające obowiązkowemu leczeniu na
podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz.
1570), lub istnieje podejrzenie takiej choroby lub zakażenia, a
cudzoziemiec nie wyraża zgody na to leczenie;".
Art. 61. W ustawie z dnia 13 czerwca
2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z 2007
r. Nr 120, poz. 818 oraz z 2008 r. Nr 70, poz. 416 i Nr 216, poz. 1367)
wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 67 dodaje się
ust. 3 w brzmieniu:
"3. Koszty
opieki medycznej, o której mowa w ust. 2 nie obejmują kosztów
określonych w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu
oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz.
1570).";
2) w art. 112 ust. 3
otrzymuje brzmienie:
"3. Koszty
opieki medycznej, o której mowa w ust. 1, z wyłączeniem kosztów
określonych w przepisach ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu
oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz.
1570), są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem
jest minister właściwy do spraw wewnętrznych, ze środków będących w
dyspozycji Szefa Urzędu.".
Art. 62. W ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, Nr 216, poz. 1367, Nr
225, poz. 1486 i Nr 227, poz. 1505) w art. 12 pkt 6 otrzymuje brzmienie:
"6) przepisów
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń
i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570) - w przypadku
świadczeń zdrowotnych związanych ze zwalczaniem chorób, zakażeń i
chorób zakaźnych;".
Art. 63. W ustawie z dnia 25 sierpnia
2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225
oraz z 2008 r. Nr 214, poz. 1346 i Nr 223, poz. 1463) w art. 73 w ust.
1:
1) po pkt 1 dodaje się pkt
1a w brzmieniu:
"1a) organy
Wojskowej Inspekcji Sanitarnej, zgodnie z właściwością określoną w
przepisach wydanych na podstawie art. 20a ustawy z dnia 14 marca 1985
r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz.
851, z późn. zm.9));";
2) po pkt 2 dodaje się pkt
2a w brzmieniu:
"2a) organy
Wojskowej Inspekcji Weterynaryjnej, zgodnie z właściwością określoną w
przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 29
stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121,
poz. 842 oraz z 2008 r. Nr 145, poz. 916, Nr 195, poz. 1201 i Nr 227,
poz. 1505);".
Art. 64. Ilekroć w obowiązujących
przepisach jest mowa o ustawie o chorobach zakaźnych i zakażeniach,
należy przez to rozumieć niniejszą ustawę.
Art. 65. Badania laboratoryjne osób, o
których mowa w art. 6 ust. 1, mogą przeprowadzać laboratoria, o których
mowa w art. 7 ust. 4, które nie uzyskały akredytacji na podstawie
ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności, jednak
nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2009 r.
Art. 66. 1. W 2009 r. wojewoda
ustala plan, o którym mowa w art. 44, do dnia 31 maja 2009 r.
2. Plan, o którym mowa w ust. 1, jest sporządzany
na podstawie danych i informacji przekazanych przez podmioty, o których
mowa w art. 44 ust. 3, do dnia 31 marca 2009 r., wojewodzie na jego
pisemne żądanie.
Art. 67. Do dnia 31 grudnia 2015 r.:
1) przewodniczącym zespołu
kontroli zakażeń szpitalnych może być lekarz, który posiada
specjalizację inną niż określona na podstawie art. 15 ust. 5 oraz
ukończył kurs specjalistyczny z zakresu epidemiologii i kontroli
zakażeń szpitalnych;
2) w skład zespołu
kontroli zakażeń szpitalnych mogą wchodzić pielęgniarki i położne,
które do tego dnia zostały zatrudnione na stanowisku pielęgniarki
epidemiologicznej oraz ukończyły kurs kwalifikacyjny z zakresu
pielęgniarstwa epidemiologicznego;
3) szczepienia ochronne
mogą wykonywać lekarze lub felczerzy, pielęgniarki, położne i
higienistki szkolne, nieposiadający kwalifikacji określonych na
podstawie art. 17 ust. 10 pkt 3, o ile posiadają 2,5-letnią praktykę w
zakresie przeprowadzania szczepień ochronnych.
Art. 68. Dotychczasowe przepisy
wykonawcze wydane na podstawie art. 4, art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3,
art. 6 ust. 3a, art. 6 ust. 4, art. 6 ust. 9, art. 9 ust. 1, art. 11
ust. 2, art. 12 ust. 6, art. 13 ust. 2, art. 14 ust. 8, art. 16 ust. 5,
art. 16 ust. 9, art. 17 ust. 2, art. 19 ust. 3, art. 19 ust. 6, art. 20
ust. 10, art. 21 ust. 7, art. 23 ust. 8, art. 29 ust. 3, art. 31 ust.
5, art. 34 ust. 12 i ustawy, o której mowa w art. 69, zachowują moc do
dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art.
4 ust. 1, art. 8 ust. 5, art. 10 ust. 2, art. 14 ust. 7, art. 15 ust.
5, art. 17 ust. 10, art. 18 ust. 10, art. 18 ust. 11, art. 20 ust. 4,
art. 21 ust. 8, art. 21 ust. 9, art. 22 ust. 2, art. 23 ust. 2, art. 24
ust. 3, art. 24 ust. 6, art. 27 ust. 9, art. 29 ust. 7, art. 30 ust. 5,
art. 38 ust. 2, art. 40 ust. 6 niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż
przez okres 2 lat od dnia jej wejścia w życie.
Art. 69. Traci moc ustawa z dnia 6
września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126,
poz. 1384, z późn. zm.10)).
Art. 70. Ustawa wchodzi w życie z
dniem 1 stycznia 2009 r., z wyjątkiem art. 9, który wchodzi w życie z
dniem 1 stycznia 2010 r.
______
1) Niniejszą ustawą zmienia
się ustawy: ustawę z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji
Sanitarnej, ustawę z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej, ustawę z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy,
ustawę z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ustawę z
dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, ustawę z dnia 13
czerwca 2003 r. o cudzoziemcach, ustawę z dnia 13 czerwca 2003 r. o
udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i ustawę z dnia 25
sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia.
2) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr
64, poz. 565 i Nr 267, poz. 2258, z 2006 r. Nr 170, poz. 1217, Nr 235,
poz. 1700 i Nr 249, poz. 1832 i 1834, z 2007 r. Nr 21, poz. 124 i Nr
192, poz. 1381 oraz z 2008 r. Nr 157, poz. 976 i Nr 227, poz. 1505.
3) Zmiany wymienionej
ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1982 r. Nr 31, poz. 214, z 1985 r.
Nr 22, poz. 98 i Nr 50, poz. 262, z 1987 r. Nr 21, poz. 123, z 1989 r.
Nr 34, poz. 178, z 1991 r. Nr 100, poz. 443, z 1993 r. Nr 1, poz. 1, z
1995 r. Nr 34, poz. 163 i Nr 142, poz. 701, z 1996 r. Nr 73, poz. 350,
Nr 89, poz. 402, Nr 106, poz. 496 i Nr 139, poz. 647, z 1997 r. Nr 75,
poz. 469 i Nr 133, poz. 883, z 1998 r. Nr 155, poz. 1016 i Nr 160, poz.
1065, z 1999 r. Nr 110, poz. 1255, z 2000 r. Nr 6, poz. 69 i Nr 48,
poz. 552, z 2001 r. Nr 154, poz. 1784 i 1800, z 2002 r. Nr 214, poz.
1805 i Nr 240, poz. 2052, z 2003 r. Nr 45, poz. 391 i Nr 65, poz. 595,
z 2004 r. Nr 33, poz. 285, Nr 116, poz. 1202, Nr 210, poz. 2135 i Nr
281, poz. 2774, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417 oraz z 2008 r. Nr 214, poz.
1345 i Nr 227, poz. 1505.
4) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998 r. Nr
106, poz. 668 i Nr 113, poz. 717, z 1999 r. Nr 99, poz. 1152, z 2000 r.
Nr 19, poz. 239, Nr 43, poz. 489, Nr 107, poz. 1127 i Nr 120, poz.
1268, z 2001 r. Nr 11, poz. 84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr
99, poz. 1075, Nr 111, poz. 1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405
i Nr 154, poz. 1805, z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 135, poz. 1146, Nr
196, poz. 1660, Nr 199, poz. 1673 i Nr 200, poz. 1679, z 2003 r. Nr
166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 99,
poz. 1001, Nr 120, poz. 1252 i Nr 240, poz. 2407, z 2005 r. Nr 10, poz.
71, Nr 68, poz. 610, Nr 86, poz. 732 i Nr 167, poz. 1398, z 2006 r. Nr
104, poz. 708 i 711, Nr 133, poz. 935, Nr 217, poz. 1587 i Nr 221, poz.
1615, z 2007 r. Nr 64, poz. 426, Nr 89, poz. 589, Nr 176, poz. 1239, Nr
181, poz. 1288 i Nr 225, poz. 1672 oraz z 2008 r. Nr 93, poz. 586, Nr
116, poz. 740 i Nr 223, poz. 1460.
5) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708, Nr 143, poz. 1032, Nr 170, poz. 1217, Nr 171, poz. 1225
i Nr 220, poz. 1600, z 2007 r. Nr 176, poz. 1238 oraz z 2008 r. Nr 227,
poz. 1505.
6) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr
123, poz. 849, Nr 166, poz. 1172, Nr 176, poz. 1240 i Nr 181, poz. 1290
oraz z 2008 r. Nr 171, poz. 1056.
7) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr
221, poz. 1615, z 2007 r. Nr 47, poz. 318 i Nr 115, poz. 792 oraz z
2008 r. Nr 93, poz. 582 i Nr 119, poz. 771.
8) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr
120, poz. 818 i Nr 165, poz. 1170 oraz z 2008 r. Nr 70, poz. 416, Nr
180, poz. 1112, Nr 216, poz. 1367 i Nr 227, poz. 1505.
9) Zmiany tekstu
jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708, Nr 143, poz. 1032, Nr 170, poz. 1217, Nr 171, poz. 1225
i Nr 220, poz. 1600, z 2007 r. Nr 176, poz. 1238 oraz z 2008 r. Nr 227,
poz. 1505 i Nr 234, poz. 1570.
10) Zmiany wymienionej ustawy
zostały ogłoszone w Dz. U. z 2003 r. Nr 45, poz. 391 i Nr 199, poz.
1938, z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 173, poz. 1808 i Nr 210, poz. 2135
oraz z 2006 r. Nr 220, poz. 1600.
ZAŁĄCZNIK
WYKAZ ZAKAŻEŃ I CHORÓB ZAKAŹNYCH
1) bakteryjne zapalenie
opon mózgowo-rdzeniowych;
2) bąblowica i wągrzyca;
3) biegunki o etiologii
infekcyjnej lub nieokreślonej u dzieci do lat 2;
4) błonica;
5) borelioza z Lyme;
6) bruceloza;
7) chlamydiozy i inne
zakażenia nierzeżączkowe układu moczopłciowego;
8) cholera;
9) choroba
Creutzfeldta-Jakoba i inne encefalopatie gąbczaste;
10) czerwonka bakteryjna;
11) dur brzuszny i zakażenia
pałeczkami durowymi;
12) dur wysypkowy (w tym choroba
Brill-Zinssera) i inne riketsjozy;
13) dury rzekome A, B, C i
zakażenia pałeczkami rzekomodurowymi;
14) dżuma;
15) giardioza;
16) gorączka Q;
17) gruźlica i inne
mykobakteriozy;
18) grypa (w tym ptasia grypa u
ludzi);
19) inwazyjne zakażenia
Neisseria meningitidis;
20) inwazyjne zakażenia
Streptococcus pneumoniae;
21) inwazyjne zakażenia
Streptococcus pyogenes;
22) inwazyjne zakażenie
Haemophilus influenzae typ b;
23) jersinioza;
24) kampylobakterioza;
25) kiła;
26) kryptosporydioza;
27) krztusiec;
28) legioneloza;
29) leptospirozy;
30) listerioza;
31) nagminne zapalenie
przyusznic (świnka);
32) nosacizna;
33) odra;
34) ornitozy;
35) ospa prawdziwa;
36) ospa wietrzna;
37) ostre zapalenie rogów
przednich rdzenia kręgowego (choroba Heinego-Medina) oraz inne ostre
porażenia wiotkie, w tym zespół Guillaina-Barré;
38) płonnica;
39) pryszczyca;
40) różyczka i zespół różyczki
wrodzonej;
41) rzeżączka;
42) salmonelozy inne niż
wywołane przez pałeczki Salmonella Typhi i Salmonella Paratyphi A, B, C
oraz zakażenia przez nie wywołane;
43) tężec;
44) toksoplazmoza wrodzona;
45) tularemia;
46) wąglik;
47) wirusowe gorączki
krwotoczne, w tym żółta gorączka;
48) wirusowe zapalenia wątroby
(A, B, C, inne) oraz zakażenia wywołane przez wirusy zapalenia wątroby
typu B i C;
49) wirusowe zapalenie opon
mózgowo-rdzeniowych, mózgu i rdzenia (z wyłączeniem wścieklizny);
50) włośnica;
51) wścieklizna;
52) zakażenia i zatrucia
pokarmowe o etiologii infekcyjnej nieustalonej;
53) zakażenia szpitalne;
54) zakażenia wirusem
zachodniego Nilu;
55) zakażenie ludzkim wirusem
niedoboru odporności (HIV) i zespół nabytego niedoboru odporności
(AIDS);
56) zatrucie jadem kiełbasianym
(botulizm);
57) zespół
hemolityczno-mocznicowy i inne postaci zakażenia enterokrwotocznymi i
werocytotoksycznymi pałeczkami Escherichia coli (EHEC);
58) zespół ostrej niewydolności
oddechowej (SARS);
59) zimnica (malaria).