OGÓLNE BEZPIECZEŃSTWO PRODUKTÓW
poprzednia ustawa
Ustawa z dnia 22 stycznia 2000
r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów
obecna ustawa
Ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie
produktów
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia
2000 r.
w sprawie krajowego systemu monitorowania wypadków
konsumenckich
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia
2000 r.
w sprawie krajowego systemu informowania o produktach
niebezpiecznych.
INSTYTUCJE OCHRONY ZDROWIA I BEZPIECZEŃSTWA KONSUMENTÓW
SŁUŻBA ZDROWIA
INSPEKCJA SANITARNA
Ustawa z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej
SŁUŻBA WETERYNARYJNA
INSPEKCJA WETERYNARYJNA
Ustawa z dnia 24 kwietnia
1997 r.
o zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa
oraz o Inspekcji
Weterynaryjnej
INNE
ADMINISTRACJA SAMORZĄDOWA
POWIATOWY (MIEJSKI) RZECZNIK KONSUMENTÓW
ADMINISTRACJA RZĄDOWA
URZĄD OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW
Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów
INSPEKCJA HANDLOWA
Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej
INSPEKCJA JAKOSCI HANDLOWEJ ARTYKUŁÓW ROLNO-SPOŻYWCZYCH
Ustawa z dnia 21 grudnia
2000 r.
o jakości handlowej
artykułów rolno-spożywczych
z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów. (Dz. U. Nr 15, poz. 179) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ustawa określa ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów, zasady i tryb przeciwdziałania naruszeniom tych wymagań przez przedsiębiorców oraz organy sprawujące nadzór nad bezpieczeństwem produktów. Art. 2. Ustawa nie narusza odrębnych przepisów prawnych regulujących szczególne warunki bezpieczeństwa określonych produktów. Art. 3. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
2) producent - przedsiębiorcę, który wytwarza, wprowadza do obrotu lub naprawia produkt, a także jego przedstawiciela oraz każdą osobę, która występuje jako wytwórca, umieszczając na produkcie bądź do niego dołączając swoje nazwisko, nazwę, znak towarowy bądź inne odróżniające oznaczenie; za producenta uważa się również importera oraz każdego, kto prowadząc działalność gospodarczą może wpływać na bezpieczeństwo produktu, 3) sprzedawca - przedsiębiorcę, który uczestniczy w obrocie handlowym
i którego działalność nie wpływa na bezpieczeństwo produktu.
Rozdział 2 Ogólne wymagania bezpieczeństwa Art. 4. 1. Produktem bezpiecznym jest produkt, który w zwykłych lub w innych, dających się rozsądnie przewidzieć, warunkach jego używania, włączając czas korzystania z produktu, nie stwarza żadnego zagrożenia dla konsumentów lub stwarza znikome zagrożenie, dające się pogodzić z jego zwykłym używaniem i uwzględniające wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony bezpieczeństwa, życia i zdrowia ludzkiego. 2. Oceniając bezpieczeństwo produktu uwzględnia się:
2) cechy i właściwości produktu, w szczególności jego skład, konstrukcję i wykończenie, opakowanie, instrukcję jego montażu i konserwacji, 3) oddziaływanie produktu na inne produkty, jeżeli możliwe było do przewidzenia ich łączne używanie, 4) wygląd lub prezentację produktu, jego oznakowanie, instrukcję użycia i obsługi, sposób przechowywania i pozbywania się oraz wszelkie inne dane lub informacje pochodzące od producenta. 3. Nie wystarcza do uznania produktu za niebezpieczny możliwość osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa lub dostępność innych produktów stwarzających niższy stopień zagrożenia dla konsumentów. Art. 5. Jeżeli ustanowiono szczególne przepisy dotyczące bezpieczeństwa produktów, w szczególności z zakresu kontroli technicznej, sanitarnej lub ochrony środowiska, produkt powinien odpowiadać wymaganiom określonym w tych przepisach. Art. 6. Jeżeli do produktu nie mają zastosowania przepisy, o których mowa w art. 5, bezpieczeństwo produktu ocenia się uwzględniając stopień spełniania przez produkt wymagań określonych w stosowanych dobrowolnie Polskich Normach; w przypadku braku Polskich Norm bezpieczeństwo produktu ocenia się uwzględniając inne właściwe specyfikacje techniczne, zasady dobrej praktyki zawodowej, a także poprzez odwołanie się do stanu wiedzy i techniki lub do uzasadnionych oczekiwań konsumentów co do bezpieczeństwa danego produktu. Art. 7. Spełnianie przez produkt wymagań określonych w art. 5 i 6 nie
wyłącza możliwości zastosowania środków, o których mowa w art. 14-16, jeżeli
produkt stanowi zagrożenie dla konsumentów.
Rozdział 3 Obowiązki producenta i sprzedawcy Art. 8. Producent jest obowiązany wprowadzać do obrotu produkty bezpieczne. Art. 9. 1. Producent jest obowiązany:
2) podejmować odpowiednie do właściwości produktu wprowadzanego do obrotu środki zapobiegające powstawaniu zagrożeń, o których mowa w pkt 1, a w szczególności: testować próbki produktów, analizować składane skargi i reklamacje, oznaczać produkty lub ich serie w sposób umożliwiający ich właściwą identyfikację, 3) podejmować, w razie konieczności, działania mające na celu niezwłoczne wycofanie produktu z obrotu, jeżeli produkt stwarza lub mógłby stwarzać zagrożenie dla życia lub zdrowia konsumentów, 4) powiadamiać o zagrożeniach związanych z produktem organy właściwe - ze względu na te zagrożenia - do podejmowania działań administracyjnych, zwane dalej "właściwymi organami". 2. Informacje i oznaczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, należy formułować w języku polskim, w sposób jasny i zrozumiały; winny one również zawierać nazwę produktu, znak towarowy, firmę, nazwę lub imię i nazwisko producenta oraz jego adres. 3. Sposób oznakowania produktów określają odrębne przepisy. Art. 10. Sprzedawca jest obowiązany współdziałać z należytą starannością z producentami oraz właściwymi organami w zakresie zapewnienia zgodności produktu z ogólnymi wymaganiami bezpieczeństwa, a w szczególności: 1) nie dostarczać produktów, które, zgodnie z wiedzą, jaką posiada lub jakiej można od niego oczekiwać, nie spełniają tych wymagań, 2) przyjmować informacje od konsumentów o zagrożeniach powodowanych
przez produkty i przekazywać je producentom oraz właściwym organom, a także
współdziałać z nimi w celu uniknięcia takich zagrożeń.
Rozdział 4 Nadzór nad bezpieczeństwem produktów Art. 11. 1. Organem sprawującym nadzór nad bezpieczeństwem produktów jest Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej "organem nadzoru", który wykonuje swoje zadania przy pomocy Inspekcji Handlowej. 2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje wykonywanie czynności i stosowanie środków określonych w ustawie oraz w przepisach dotyczących zakresu działania organu nadzoru, a także Inspekcji Handlowej. 3. Przepis ust. 1 nie ogranicza kompetencji innych właściwych organów, wynikających z odrębnych przepisów regulujących szczególne warunki bezpieczeństwa określonych produktów. Art. 12. 1. Organ nadzoru może żądać od organów inspekcji i innych jednostek, do których zadań należy wykonywanie badań bezpieczeństwa produktów, przeprowadzenia kontroli w tym zakresie, powiadamiając równocześnie o tym właściwy organ sprawujący nadzór nad tymi organami lub jednostkami. 2. Organy i jednostki, o których mowa w ust. 1, oraz organy administracji rządowej i samorządowej są obowiązane niezwłocznie zawiadamiać organ nadzoru o stwierdzonych zagrożeniach związanych z bezpieczeństwem produktów i podjętych w związku z tym działaniach. Art. 13. Organ nadzoru podejmuje środki na podstawie ustawy odpowiednie do stopnia zagrożenia powodowanego przez produkty. Mogą one zmierzać jedynie do odwrócenia grożącego niebezpieczeństwa lub usunięcia już istniejącego oraz mieć na celu zapewnienie bezpieczeństwa, zdrowia i życia konsumentów. Art. 14. 1. Jeżeli przed wprowadzeniem produktu do obrotu okoliczności wskazują wystarczająco, że produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa określonych w art. 4, organ nadzoru może nakazać producentowi dostarczenie wszelkich informacji o produkcie i związanych z nim zagrożeniach. 2. W przypadku stwierdzenia, iż produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa określonych w art. 4, organ nadzoru może: 1) w zakresie uzasadnionym okolicznościami, zobowiązać producenta do poddania produktu badaniu we właściwym akredytowanym laboratorium, określając przedmiot i termin przeprowadzenia badania, lub 2) na okres niezbędny do przeprowadzenia kontroli lub badań, zakazać prezentowania, oferowania, wprowadzania do obrotu i dostarczania produktu lub grupy produktów powodujących zagrożenie, lub 3) zakazać wprowadzania produktu lub grupy produktów do obrotu, do czasu
spełnienia przez nie wymagań bezpieczeństwa.
Art. 15. 1. Jeżeli produkt wprowadzony do obrotu nie spełnia wymagań
bezpieczeństwa określonych w art. 4, organ nadzoru może:
2) zobowiązać producenta do poddania produktu badaniu we właściwym akredytowanym laboratorium, określając przedmiot i termin przeprowadzenia badania; w przypadku stwierdzenia, że produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa, koszty badań ponosi producent, 3) nakazać producentowi podanie odpowiednich ostrzeżeń do publicznej wiadomości w określony sposób, 4) określić szczegółowe obowiązki producenta dotyczące udzielania konsumentom odpowiednich informacji o produkcie, 5) nakazać producentowi zapewnienie zgodności produktu z wymaganiami bezpieczeństwa, 6) nakazać producentowi wycofanie produktu z obrotu lub podjęcie działań zmierzających do odkupienia produktu od osób, które faktycznie nim władają, 7) nakazać producentowi zniszczenie produktu, gdy stanowi to jedyny środek zapewniający usunięcie niebezpieczeństwa. 2. Środki przewidziane w ust. 1 mogą być stosowane odpowiednio wobec sprzedawcy. 3. Organ nadzoru może we własnym zakresie dokonać czynności określonych w ust. 1 pkt 2 i 3. 4. Środki określone w ust. 1 winny być wprowadzone natychmiast i - z wyjątkiem badań określonych w ust. 1 pkt 2 - na koszt zobowiązanego do ich podjęcia. W przypadku stwierdzenia, że produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa, koszty badań ponosi producent. Art. 16. Jeżeli produkt nie spełnia wymagań bezpieczeństwa określonych w art. 4, organ nadzoru może także zakazać jego reklamowania. Art. 17. 1. Przedsiębiorca, do którego organ nadzoru skierował żądanie, działając na podstawie art. 14-16, może przedstawić swoje stanowisko w tej sprawie w terminie 3 dni od dnia otrzymania żądania. 2. W przypadku braku stanowiska lub odmowy uwzględnienia żądania, o którym mowa w ust. 1, organ nadzoru może nałożyć obowiązki określone w art. 14-16 w drodze decyzji. Art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się. 3. W zakresie, w jakim jest to niezbędne, organ nadzoru może żądać od każdego przedsiębiorcy lub instytucji współdziałania w celu zapobieżenia zagrożeniom stwarzanym przez produkt. 4. Od decyzji, o których mowa w ust. 2, służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Art. 18. 1. Producenci i sprzedawcy są obowiązani zapewniać upoważnionym pracownikom Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jego delegatur oraz Inspekcji Handlowej odpowiednie warunki do przeprowadzenia kontroli. 2. Przedmiotem kontroli jest ustalenie, czy produkt spełnia wymagania bezpieczeństwa, a jeżeli ich nie spełnia i w związku z tym zostały wydane odpowiednie decyzje - czy decyzje te zostały wykonane. 3. Upoważnieni do przeprowadzenia kontroli pracownicy mają prawo:
2) wglądu do dokumentów kontrolowanego przedsiębiorcy oraz żądania odpisów i wyciągów z tych dokumentów, 3) żądania wyjaśnień od pracowników kontrolowanego przedsiębiorcy, 4) zabezpieczenia dokumentów i innych dowodów, 5) pobrania i zabezpieczenia próbek produktów. 4. Przeprowadzający kontrole mają obowiązek przeprowadzać je w sposób sprawny i możliwie nie zakłócający funkcjonowania kontrolowanego. 5. Uzyskane w trakcie kontroli informacje dotyczące stosowanej przez kontrolowanego technologii lub stanowiące tajemnicę handlową są objęte tajemnicą służbową; nie dotyczy to informacji, które muszą być ujawnione ze względu na konieczność usunięcia zagrożeń związanych z produktem. Art. 19. W szczególnie uzasadnionych przypadkach organ nadzoru może poinformować opinię publiczną o zagrożeniach związanych z produktem; koszty tej informacji ponosi producent. Art. 20. 1. Tworzy się krajowy system informowania o produktach niebezpiecznych (KSIPN), do którego zadań należy szybkie informowanie organów administracji rządowej i samorządowej, zainteresowanych instytucji oraz konsumentów o produktach niebezpiecznych. 2. Tworzy się krajowy system monitorowania wypadków konsumenckich (KSMWK), do którego zadań należy gromadzenie informacji, w tym danych o stanie zdrowia, w celu zapobiegania powstawaniu zagrożeń. 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady
organizacji i działania systemów, o których mowa w ust. 1 i 2, zarządzania
tymi systemami oraz obowiązki podmiotów w zakresie przekazywania systemom
gromadzonych przez nie danych, a w szczególności:
2) organy zarządzające systemami (administratorów systemów), tryb ich powoływania i odwoływania oraz zadania i obowiązki organów związane z tym zarządzaniem, 3) sposób zbierania, przetwarzania i udostępniania danych w ramach systemów, 4) pojęcie wypadków konsumenckich, 5) wzór rejestru produktów niebezpiecznych, 6) wzory formularzy wykorzystywanych przy gromadzeniu danych o wypadkach konsumenckich. Art. 21. 1. Jeżeli organ celny podczas kontroli celnej produktów, które mają być objęte procedurą dopuszczenia do obrotu, stwierdzi, że produkty mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia, życia lub bezpieczeństwa, zatrzymuje produkty i występuje do właściwych organów o wydanie stosownej opinii. 2. Jeżeli właściwy organ wyda opinię potwierdzającą, że produkt stanowi zagrożenie dla życia, zdrowia lub bezpieczeństwa, organ celny cofa produkt za granicę. 3. Koszty cofnięcia produktu za granicę ponosi producent. 4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia: 1) produkty, które podlegają zatrzymaniu w trybie określonym w ust. 1 ze względu na brak dokumentacji lub oznakowania wymaganego szczególnymi przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa tych produktów, 2) tryb postępowania organów celnych przy zatrzymywaniu produktów, o których mowa w ust. 1, 3) organy, o których mowa w ust. 1, oraz ich właściwość i zadania w
tym zakresie, ze szczególnym uwzględnieniem zadań krajowego systemu informowania
o produktach niebezpiecznych (KSIPN).
Art. 23. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzeń, szczegółowe
warunki dotyczące:
2) bezpieczeństwa innych produktów, które stwarzają zagrożenie dla konsumentów przez to, że ich wygląd wskazuje na inne przeznaczenie niż rzeczywiste, 3) bezpieczeństwa i znakowania produktów włókienniczych. 2. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1, Rada Ministrów określa
w szczególności:
2) informacje, które powinny zostać umieszczone na etykiecie lub opakowaniu produktu, 3) sposób ponoszenia kosztów związanych z badaniem produktów na zgodność ze szczególnymi wymogami bezpieczeństwa, z uwzględnieniem zasad określonych w art. 15, 4) organ sprawujący nadzór nad bezpieczeństwem produktów oraz tryb wykonywania
tego nadzoru.
Rozdział 5 Przepisy karne Art. 24. 1. Kto narusza, chociażby nieumyślnie, którykolwiek z obowiązków
określonych w art. 9 lub w art. 10, bądź narusza, chociażby nieumyślnie,
którykolwiek z obowiązków wynikających z decyzji organu nadzoru wydanej
na podstawie art. 17 ust. 2, podlega grzywnie.
Art. 25. Kto będąc w zakresie działalności przedsiębiorstwa odpowiedzialnym
za wykonanie obowiązku określonego w art. 9 lub art. 10 albo wynikającego
z żądania organu nadzoru skierowanego na podstawie art. 14-16 lub art.
17 ust. 3, bądź z decyzji organu nadzoru wydanej na podstawie art. 17 ust.
2, dopuszcza do naruszenia któregokolwiek z tych obowiązków, podlega grzywnie.
2. Sąd może zarządzić zniszczenie przedmiotów, których przepadek orzeczono, niezależnie od ich wartości. Rozdział 6 Przepis końcowy Art. 27. Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
|
z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ustawa określa ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów, obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów oraz zasady i tryb sprawowania nadzoru w celu zapewnienia bezpieczeństwa produktów wprowadzanych na rynek. Art. 2. 1. Ustawę stosuje się do: 2) zagrożeń związanych z produktami, dla których przepisy odrębne określają szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa, jeżeli zagrożenia te nie są objęte przez przepisy odrębne. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się do urządzeń używanych w celu świadczenia usług na rzecz konsumentów, w szczególności do urządzeń obsługiwanych przez usługodawcę, którymi konsumenci przemieszczają się lub podróżują. Art. 3. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
2) producent:
b) przedstawiciela wytwórcy, a jeżeli wytwórca nie wyznaczył przedstawiciela - importera produktu, w przypadkach gdy wytwórca nie prowadzi działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ani w Unii Europejskiej, c) przedsiębiorcę uczestniczącego w dowolnym etapie procesu dostarczania
lub udostępniania produktu, jeżeli jego działanie może wpływać na właściwości
produktu związane z jego bezpieczeństwem;
4) wypadek konsumencki - zaistniałe w związku z używaniem produktów zdarzenie nagłe, którego następstwem jest zgon albo uszkodzenie ciała wymagające udzielenia pomocy medycznej, w szczególności skaleczenie, zatrucie, oparzenie, ugryzienie lub użądlenie; 5) wprowadzenie na rynek - dostarczanie lub udostępnianie przez producenta lub dystrybutora produktu dystrybutorowi lub konsumentowi; 6) wprowadzenie na rynek polski - dostarczenie lub udostępnienie produktu po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Rozdział 2 Ogólne wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów Art. 4. 1. Produktem bezpiecznym jest produkt, który w zwykłych lub w innych, dających się w sposób uzasadniony przewidzieć, warunkach jego używania, z uwzględnieniem czasu korzystania z produktu, a także, w zależności od rodzaju produktu, sposobu uruchomienia oraz wymogów instalacji i konserwacji, nie stwarza żadnego zagrożenia dla konsumentów lub stwarza znikome zagrożenie, dające się pogodzić z jego zwykłym używaniem i uwzględniające wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony zdrowia i życia ludzkiego. 2. Przy ocenie bezpieczeństwa produktu uwzględnia się:
2) oddziaływanie na inne produkty, jeżeli można w sposób uzasadniony przewidzieć, że będzie używany łącznie z innymi produktami; 3) wygląd produktu, jego oznakowanie, ostrzeżenia i instrukcje dotyczące jego użytkowania i postępowania z produktem zużytym oraz wszelkie inne udostępniane konsumentowi wskazówki lub informacje dotyczące produktu; 4) kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku z
używaniem produktu, w szczególności dzieci i osoby starsze.
2. Do stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, nie wystarcza możliwość osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa lub dostępność innych produktów stwarzających mniejsze zagrożenia dla konsumentów. 3. Przy dokonywaniu oceny, czy produkt stwarza poważne zagrożenie, przez które rozumie się wymagające natychmiastowych działań naruszenie wymagań bezpieczeństwa, uwzględnia się bezpośrednie lub odsunięte w czasie skutki używania produktu, w tym stopień i prawdopodobieństwo utraty zdrowia lub życia przez konsumentów, stopień narażenia poszczególnych kategorii konsumentów oraz możliwość prawidłowej oceny ryzyka przez konsumentów i możliwości jego uniknięcia. Art. 6. 1. W przypadku gdy brak jest szczegółowych przepisów Wspólnoty Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa określonego produktu, produkt wprowadzony na rynek polski uznaje się za bezpieczny, jeżeli spełnia określone odrębnymi przepisami polskimi szczegółowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa produktów. 2. Domniemywa się, że produkt zgodny z normami zharmonizowanymi w rozumieniu przepisów o systemie oceny zgodności jest produktem bezpiecznym w zakresie wymagań objętych tymi normami. 3. W przypadku braku przepisów, o których mowa w ust. 1, lub norm zharmonizowanych,
o których mowa w ust. 2, albo jeżeli produkt nie jest zgodny z normami
zharmonizowanymi, bezpieczeństwo produktu ocenia się w szczególności z
uwzględnieniem:
2) spełniania przez produkt Polskich Norm; 3) zaleceń Komisji Europejskiej określających wskazówki co do oceny bezpieczeństwa produktu; 4) obowiązujących w danym sektorze zasad dobrej praktyki odnoszących się do bezpieczeństwa produktów; 5) aktualnego stanu wiedzy i techniki; 6) uzasadnionych oczekiwań konsumentów co do bezpieczeństwa produktu.
Art. 8. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzeń, dodatkowe
wymagania dotyczące:
2) bezpieczeństwa i znakowania produktów włókienniczych
2. W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1, Rada Ministrów określi w szczególności informacje, które powinny zostać umieszczone na etykiecie lub opakowaniu produktu. Art. 9. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia, dodatkowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa lub znakowania określonych produktów, mając na uwadze potrzebę zapobiegania i eliminowania zagrożeń stwarzanych przez produkty dla zdrowia i życia konsumentów. Rozdział 3 Obowiązki producentów i dystrybutorów w zakresie bezpieczeństwa produktów Art. 10. 1. Producent jest zobowiązany wprowadzać na rynek wyłącznie produkty bezpieczne. 2. Producent, w zakresie prowadzonej działalności, jest zobowiązany
dostarczać konsumentom informacje:
2) dotyczące możliwości przeciwdziałania tym zagrożeniom.
4. Producent, zachowując należytą staranność, w zakresie prowadzonej
działalności, jest zobowiązany podejmować działania odpowiednie do właściwości
dostarczanego produktu:
2) mające na celu uniknięcie zagrożeń, w tym - o ile jest to niezbędne
- umożliwiające wycofanie produktu z rynku, właściwe i skuteczne ostrzeżenie
konsumentów lub wycofanie produktu od konsumentów.
6. Działania, o których mowa w ust. 4, mogą w szczególności polegać
na:
2) przeprowadzaniu badań próbek wprowadzonych na rynek produktów, analizowaniu
skarg konsumentów oraz, w miarę potrzeby, prowadzeniu rejestru tych skarg
oraz bieżącym informowaniu dystrybutorów o prowadzonej w ten sposób kontroli.
2. Dystrybutor, w zakresie prowadzonej działalności, jest zobowiązany
uczestniczyć w monitorowaniu bezpieczeństwa produktów wprowadzonych na
rynek, w szczególności:
2) przechowywać i udostępniać na żądanie organu nadzoru i Inspekcji
Handlowej dokumentację niezbędną do ustalenia pochodzenia produktów.
2. Producent i dystrybutor, którzy uzyskali informację, że wprowadzony na rynek produkt nie jest bezpieczny, są zobowiązani powiadomić o tym niezwłocznie organ nadzoru. 3. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 2, zawiera co najmniej:
2) opis zagrożenia stwarzanego przez produkt; 3) informacje mogące służyć ustaleniu przebiegu obrotu produktem; 4) opis działań podjętych w celu zapobieżenia zagrożeniom związanym
z produktem.
2) przypadki i rodzaje produktów, w odniesieniu do których nie są wymagane
powiadomienia, o których mowa w ust. 2
Rozdział 4 Nadzór nad ogólnym bezpieczeństwem produktów Art. 13. Organem sprawującym nadzór nad ogólnym bezpieczeństwem produktów w zakresie określonym ustawą jest Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej "organem nadzoru", który wykonuje swoje zadania przy pomocy Inspekcji Handlowej. Art. 14. Nadzór nad ogólnym bezpieczeństwem produktów obejmuje:
2) zatwierdzanie okresowych planów kontroli produktów w zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i monitorowanie ich realizacji; 3) prowadzenie postępowań w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów; 4) prowadzenie rejestru produktów niebezpiecznych oraz gromadzenie danych o produktach, które nie spełniają szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa; 5) gromadzenie informacji dotyczących bezpieczeństwa produktów, przekazywanie ich właściwym organom oraz monitorowanie sposobu wykorzystania tych informacji; 6) gromadzenie przekazywanych przez producentów i dystrybutorów powiadomień,
o których mowa w art. 12 ust. 3.
2) zgłaszać organowi nadzoru wnioski w sprawie działania nadzoru rynku i kontroli ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa produktów; 3) przedstawiać organowi nadzoru opinie w sprawie środków podjętych
na podstawie art. 28.
2) Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, 3) Urzędowi Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych
2. Organy, o których mowa w ust. 1, powiadamiają organ nadzoru o sposobie wykorzystania informacji, w szczególności o działaniach podjętych w przypadku stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny. Art. 17. 1. Kontrola produktów w zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa jest wykonywana przez Inspekcję Handlową. 2. Do kontroli, o której mowa w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 25, z późn. zm.), z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy. 3. Inspekcja Handlowa podejmuje czynności kontrolne na wniosek organu nadzoru lub z urzędu. 4. W przypadkach, o których mowa w art. 15 pkt 1, Inspekcja Handlowa może podjąć czynności kontrolne. Art. 18. 1. W toku prowadzonego postępowania kontrolnego Inspekcja Handlowa
może w szczególności:
2) sprawdzać, w ramach posiadanych uprawnień, bezpieczeństwo wprowadzonych
na rynek produktów, aż do ostatniego etapu ich używania.
3. W przypadkach szczególnie skomplikowanych oraz jeżeli jest to niezbędne dla przeprowadzenia badań, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może, w drodze decyzji, przedłużyć okres obowiązywania zakazu, o którym mowa w ust. 2, z tym że łączny okres trwania zakazu nie może przekroczyć 90 dni. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji. 4. Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może upoważnić inspektora Inspekcji Handlowej do wydania w jego imieniu w toku kontroli decyzji, o której mowa w ust. 2 lub 3. 5. Jeżeli zostało stwierdzone znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie jest bezpieczny, protokół kontroli wraz z aktami kontroli, po upływie terminu do wniesienia uwag, jest niezwłocznie przekazywany organowi nadzoru, za pośrednictwem Głównego Inspektora Inspekcji Handlowej. Art. 19. 1. Jeżeli w wyniku kontroli stwierdzono, że produkt nie jest oznakowany zgodnie z wymaganiami określonymi w rozdziale 2 oraz przepisami wydanymi na podstawie art. 8 i 9, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może, w drodze decyzji, żądać usunięcia niezgodności w określonym terminie. 2. Jeżeli w wyniku kontroli stwierdzono, że produkt może stwarzać zagrożenie
w określonych warunkach, wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej może,
w drodze decyzji:
2) wstrzymać wprowadzanie produktu na rynek do czasu jego odpowiedniego
oznakowania.
Art. 20. 1. Organ nadzoru wszczyna z urzędu postępowanie w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu, zwane dalej "postępowaniem", w przypadku gdy z ustaleń kontroli wynika znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie spełnia ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa. 2. Protokół kontroli i akta kontroli są dowodem w sprawie. 3. Organ nadzoru może wszcząć z urzędu postępowanie, jeżeli z innych dostępnych informacji, w szczególności z powiadomienia przekazanego przez organy kraju członkowskiego Unii Europejskiej, wynika, że produkt może nie być bezpieczny. 4. Powiadomienie, o którym mowa w ust. 3, oraz wyniki badań przeprowadzonych w laboratorium akredytowanym w kraju członkowskim Unii Europejskiej są dowodami w sprawie. Art. 21. 1. Stroną postępowania jest producent lub dystrybutor, wobec którego postępowanie zostało wszczęte, w szczególności przedsiębiorca odpowiedzialny za pierwszy etap dystrybucji na polskim rynku. 2. W toku postępowania organ nadzoru może, w drodze postanowienia, uznać za stronę postępowania również producenta lub dystrybutora innych niż ten, wobec którego postępowanie zostało wszczęte. 3. Organizacja społeczna może występować z żądaniem dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu, jeżeli jej celem statutowym jest ochrona interesów konsumentów lub gdy stroną postępowania jest członek tej organizacji. 4. W toku postępowania organ nadzoru może w szczególności:
2) poddawać badaniom próbki dostarczone przez konsumentów.
Art. 22. 1. W toku postępowania organ nadzoru może, w drodze postanowienia, wyznaczyć stronie termin na wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez produkt. 2. Organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem do Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli mającej na celu ustalenie, czy zagrożenia zostały wyeliminowane. Art. 23. 1. Jeżeli w toku postępowania organ nadzoru stwierdzi, że istnieje znaczne prawdopodobieństwo, że produkt nie jest bezpieczny, zakazuje, w drodze decyzji, producentowi lub dystrybutorowi jego dostarczania, oferowania lub prezentowania przez czas niezbędny do przeprowadzenia oceny, badań i kontroli jego bezpieczeństwa, nie dłuższy jednak niż 30 dni. Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie wstrzymuje wykonania decyzji. 2. W przypadkach szczególnie skomplikowanych oraz jeżeli jest to niezbędne do przeprowadzenia badań, organ nadzoru może, w drodze decyzji, przedłużyć okres obowiązywania zakazu, o którym mowa w ust. 1, z tym że łączny okres trwania zakazu nie może przekroczyć 90 dni. Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie wstrzymuje wykonania decyzji. 3. Organ nadzoru może poinformować opinię publiczną o wydaniu decyzji, o której mowa w ust. 1, jeżeli uzna, że produkt może powodować poważne zagrożenie dla zdrowia i życia konsumentów. Art. 24. 1. W przypadku stwierdzenia, że produkt może stwarzać zagrożenie
w określonych warunkach, organ nadzoru może, w drodze decyzji:
2) uzależnić wprowadzanie produktu na rynek od wcześniejszego spełnienia
ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa.
3. Organ nadzoru może z urzędu podjąć działania, o których mowa w ust. 2. 4. W przypadku stwierdzenia, że produkt nie jest bezpieczny, organ nadzoru
w drodze decyzji:
b) zakazuje wprowadzania produktu na rynek i nakazuje podjęcie czynności
niezbędnych do zapewnienia przestrzegania tego nakazu;
b) natychmiastowe wycofanie produktu z rynku, c) ostrzeżenie konsumentów, określając termin i formę ostrzeżenia, d) wycofanie produktu od konsumentów i jego zniszczenie.
6. Wycofanie produktu od konsumentów i jego zniszczenie może zostać nakazane wyłącznie w przypadku, gdy inne działania byłyby niewystarczające dla zapobieżenia poważnym zagrożeniom powodowanym przez produkt. 7. Jeżeli organ nadzoru nakazuje wycofanie produktu od konsumentów, producent jest obowiązany odebrać produkt dostarczony przez konsumentów i zwrócić kwotę, za jaką produkt został nabyty, bez względu na stopień zużycia produktu. 8. Konsumentowi będącemu w posiadaniu produktu, w odniesieniu do którego wydano decyzję nakazującą wycofanie od konsumentów, przysługuje roszczenie o odkupienie produktu za kwotę, za jaką produkt został nabyty, bez względu na stopień jego zużycia. 9. Roszczenie, o którym mowa w ust. 8, przysługuje konsumentowi:
2) wobec producenta produktu, jeżeli konsument nie dysponuje dowodem
zakupu.
11. W przypadku stwierdzenia, że produkt stwarza poważne zagrożenie, organ nadzoru nadaje decyzjom, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, rygor natychmiastowej wykonalności. 12. W decyzji, o której mowa w ust. 1, 2 i 4, organ nadzoru określa termin i sposób poinformowania przez stronę o wykonaniu tej decyzji. 13. Organ nadzoru może wystąpić z wnioskiem do Inspekcji Handlowej o przeprowadzenie kontroli mającej na celu stwierdzenie, czy decyzje, o których mowa w ust. 1, 2 i 4, zostały wykonane. 14. Organ nadzoru wydaje decyzję o umorzeniu postępowania, jeżeli:
2) producent lub dystrybutor usunął przyczyny zagrożeń i w sposób niebudzący wątpliwości ustalono, że na rynku nie znajdują się i nie będą wprowadzane produkty będące przedmiotem postępowania; 3) postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe.
Art. 26. W zakresie nieuregulowanym ustawą do postępowania w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktu stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 27. 1. Informacje objęte tajemnicą przedsiębiorstwa, rozumiane jako nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne oraz organizacyjne przedsiębiorstwa, lub inne informacje, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności, uzyskane w toku kontroli lub postępowania, mogą być wykorzystane wyłącznie do celów, do których zostały zgromadzone, z zastrzeżeniem ust. 3. 2. Informacje uzyskane w toku kontroli lub postępowania, inne niż określone w ust. 1, nie podlegają ujawnieniu przez organ kontroli i nadzoru pod warunkiem, że przekazujący je wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o ich nieujawnianie, z zastrzeżeniem ust. 3. 3. Jeżeli zachodzi konieczność ujawnienia informacji oraz dowodów uzyskanych w toku kontroli lub postępowania, organ kontroli lub nadzoru ujawni je w zakresie niezbędnym do wyjaśnienia podjętych w postępowaniu rozstrzygnięć. Art. 28. 1. Jeżeli Komisja Europejska stwierdzi, że produkt lub rodzaj produktów stwarza poważne zagrożenie, i uzna za niezbędne podjęcie w tym zakresie działań przez kraje członkowskie Unii Europejskiej, uznaje się, że taki produkt lub kategoria produktów nie są bezpieczne w rozumieniu przepisów ustawy. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Rada Ministrów może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, środki określone ustawą, w szczególności nakazać wycofanie produktów z rynku, a także zakazać wprowadzania ich na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zakazać wywozu z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, biorąc pod uwagę zakres i rodzaj stwarzanych przez nie zagrożeń. Art. 29. 1. Organ nadzoru informuje Komisję Europejską, w zakresie i
na zasadach przez nią określonych, w szczególności o:
2) stwierdzeniu istnienia poważnego zagrożenia wymagającego natychmiastowych działań, zwłaszcza gdy produkt może znajdować się w obrocie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej; 3) działaniach podjętych z własnej inicjatywy przez producentów lub dystrybutorów w celu zapobieżenia lub wyeliminowania zagrożeń stwarzanych przez produkty; 4) opiniach zgłoszonych w sprawie środków podjętych na podstawie art.
28.
Art. 30. 1. Organ nadzoru prowadzi rejestr produktów niebezpiecznych. 2. W rejestrze produktów niebezpiecznych są gromadzone informacje o
produktach, które nie spełniają ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa,
w szczególności:
2) informacje o:
b) środkach, jakie zastosowano w odniesieniu do produktu.
1) wydania decyzji, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 4; 2) wydania rozporządzenia na podstawie art. 28 ust. 2; 3) podjęcia przez organ celny działań, o których mowa w art. 33 ust.
3, o ile dotyczą produktu, który nie jest wpisany do rejestru.
2) gdy niezgodności z wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa zostały wyeliminowane; wpis usuwa się nie wcześniej niż w terminie 12 miesięcy od zakończenia kontroli, o której mowa w art. 22 ust. 2; 3) utraty mocy bądź uchylenia rozporządzenia wydanego na podstawie art.
28 ust. 2.
6. Informacje zawarte w rejestrze produktów niebezpiecznych są publicznie dostępne. 7. Organ nadzoru może w każdym czasie odrębnie podać do publicznej wiadomości fakt dokonania wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych. 8. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy sposób prowadzenia rejestru produktów niebezpiecznych, mając na względzie bezpieczeństwo zdrowia i życia ludzi oraz potrzebę zapewnienia prawidłowości działania rejestru. Art. 31. 1. Organ nadzoru prowadzi utworzony na podstawie dotychczasowych przepisów krajowy system informacji o produktach niebezpiecznych. 2. W krajowym systemie informacji o produktach niebezpiecznych są gromadzone
informacje o:
2) produktach, które nie spełniają szczegółowych wymagań bezpieczeństwa; produkt zostaje objęty systemem na wniosek organu wymienionego w art. 16 ust. 1; 3) wyrobach niezgodnych z zasadniczymi wymaganiami; wyrób zostaje objęty systemem po wpisaniu go do rejestru wyrobów niezgodnych z zasadniczymi wymaganiami; 4) innych produktach, jeżeli określają to przepisy odrębne; produkt
zostaje objęty systemem w przypadkach określonych w tych przepisach.
Art. 32. 1. Minister właściwy do spraw zdrowia prowadzi utworzony na podstawie dotychczasowych przepisów krajowy system monitorowania wypadków konsumenckich, zwany dalej "systemem monitorowania", oraz pokrywa koszty jego funkcjonowania z części budżetu państwa, której jest dysponentem. 2. Zadaniem systemu monitorowania jest gromadzenie informacji dotyczących wypadków konsumenckich, w szczególności danych o okolicznościach wypadków i ich skutkach zdrowotnych oraz o produktach mających związek z wypadkami. 3. Dane o wypadkach konsumenckich są zbierane przez wybrane zakłady opieki zdrowotnej, zwane dalej "placówkami terenowymi", działające w tym zakresie na podstawie umów zawartych z ministrem właściwym do spraw zdrowia. 4. Wyboru placówek terenowych minister właściwy do spraw zdrowia dokonuje w porozumieniu z organami założycielskimi. 5. Dane dotyczące wypadków konsumenckich zbierane przez placówki terenowe są przekazywane do systemu monitorowania w sposób umożliwiający ich jednolite przetwarzanie i zapewniający ochronę danych osobowych zgodnie z odrębnymi przepisami. 6. Informacje o wypadkach konsumenckich, ich okolicznościach i przyczynach, gromadzone w systemie monitorowania, są przekazywane organowi nadzoru. 7. Systemem monitorowania zarządza powoływany i odwoływany przez ministra właściwego do spraw zdrowia administrator systemu, który nadzoruje i koordynuje działanie placówek terenowych, przetwarza dane o wypadkach konsumenckich, przygotowuje i uzgadnia preliminarze kosztów, opracowuje analizy i raporty dotyczące wypadków konsumenckich. 8. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
sposób działania systemu monitorowania, w tym:
2) rodzaj i terminy informacji przekazywanych organowi nadzoru, 3) tryb powoływania i odwoływania administratora systemu oraz jego szczegółowe
zadania
Art. 33. 1. Zasady postępowania organów celnych w przypadku, gdy podczas kontroli celnej produktów, które mają być objęte dopuszczeniem do obrotu, organ stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że produkt nie spełnia ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, określają przepisy odrębne. 2. Opinie w sprawie spełniania przez produkt ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa na wniosek organów celnych wydają organy, o których mowa w art. 16 ust. 1. 3. O działaniach podjętych w odniesieniu do zatrzymanych produktów organy celne informują organ nadzoru. 4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
2) tryb wydawania opinii przez organy, o których mowa w art. 16 ust. 1, oraz sposób postępowania z taką opinią, 3) szczegółowy sposób umieszczania przez organy celne adnotacji na dokumentach
towarzyszących produktom zatrzymanym przez organy celne
Rozdział 5 Przepisy karne Art. 34. 1. Kto, w związku z prowadzoną działalnością, wprowadza na rynek produkty niespełniające wymagań bezpieczeństwa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. 2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie. Art. 35. Kto, w związku z prowadzoną działalnością, nie wykonuje obowiązków określonych w art. 10 ust. 2, art. 11 lub nie wykonuje decyzji organu nadzoru wydanej na podstawie art. 24, podlega grzywnie. Art. 36. Kto wprowadza na rynek produkt umieszczony w rejestrze produktów niebezpiecznych, podlega grzywnie albo karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Art. 37. 1. Sąd może orzec przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa, będących produktami stwarzającymi zagrożenie dla zdrowia, życia lub bezpieczeństwa konsumentów, choćby nie stanowiły własności sprawcy. 2. Sąd może zarządzić zniszczenie przedmiotów, których przepadek orzeczono, niezależnie od ich wartości. Rozdział 6 Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe Art. 38. W ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz.
U. z 2001 r. Nr 4, poz. 25, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
"1b) kontrola produktów w rozumieniu ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275) w zakresie spełniania ogólnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa,"; 2) w art. 10 po pkt 10 dodaje się pkt 10a w brzmieniu: "10a) przygotowywanie i przekazywanie do zatwierdzenia Prezesowi Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów:
b) kwartalnych i rocznych sprawozdań dotyczących kontroli przeprowadzonych
w zakresie ogólnego bezpieczeństwa produktów, z uwzględnieniem kategorii
kontrolowanych produktów, stwierdzonych zagrożeń i podjętych działań,";
b) ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
3. Decyzja, o której mowa w ust. 1, podlega natychmiastowemu wykonaniu.". Art. 39. W ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. Nr 166, poz. 1360 oraz z 2003 r. Nr 80, poz. 718, Nr 130, poz. 1188 i Nr 170, poz. 1652) po art. 43 dodaje się art. 43a w brzmieniu: "Art. 43a. 1. Zasady postępowania organów celnych w przypadku, gdy podczas kontroli celnej wyrobów, które mają być dopuszczone do obrotu, organ stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że wyrób nie spełnia zasadniczych wymagań, określają przepisy odrębne. 2. Opinie w sprawie spełniania przez wyrób zasadniczych wymagań na wniosek organów celnych wydają organy wyspecjalizowane. 3. O działaniach podjętych w odniesieniu do zatrzymanych wyrobów organy celne informują organ nadzoru. 4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
2) tryb wydawania i postępowania z opinią wydaną przez organ wyspecjalizowany, 3) szczegółowy sposób umieszczania przez organy celne adnotacji na dokumentach
towarzyszących wyrobom zatrzymanym przez organy celne
Art. 41. Produkty wpisane do rejestru produktów niebezpiecznych na podstawie przepisów dotychczasowych wpisuje się do rejestru prowadzonego na podstawie przepisów niniejszej ustawy. Art. 42. 1. Do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej, jeżeli organ celny podczas kontroli celnej produktów, które mają być objęte dopuszczeniem do obrotu, stwierdzi, że istnieją uzasadnione okoliczności wskazujące, że produkt nie spełnia ogólnych lub szczegółowych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, zatrzymuje produkt i występuje o wydanie opinii do organu, o którym mowa w art. 16 ust. 1. 2. Jeżeli organ, o którym mowa w art. 16 ust. 1, wyda opinię, że produkt nie jest bezpieczny, organ celny cofa produkt za granicę albo, gdy cofnięcie nie jest możliwe, nadaje produktowi przeznaczenie celne - powrotny wywóz. W przypadku gdy nie jest możliwe cofnięcie produktu albo jego powrotny wywóz, organ celny może dokonać sprzedaży produktu osobie, która zobowiąże się do dokonania jego powrotnego wywozu, albo nakazać zniszczenie produktu, jeżeli dokonanie jego sprzedaży będzie niemożliwe lub znacznie utrudnione. Organ celny może również wystąpić do sądu o orzeczenie przepadku produktu na rzecz Skarbu Państwa. Sąd na wniosek organu celnego może orzec o przepadku produktu na rzecz Skarbu Państwa. 3. Koszty cofnięcia produktu, jego powrotnego wywozu, sprzedaży lub zniszczenia ponoszą solidarnie: osoba, która wprowadziła produkt na polski obszar celny, osoba, która przyjęła odpowiedzialność za jego przywóz, bądź każda inna osoba, w posiadaniu której produkt się znajduje. 4. W przypadku podjęcia działań, o których mowa w ust. 2, organy celne informują o nich organ nadzoru. Art. 43. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy wymienionej w art. 45 zachowują moc do czasu wejścia w życie nowych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż do dnia 30 kwietnia 2004 r. Art. 44. Przepisy art. 6 ust. 1 i ust. 3 pkt 3, art. 20 ust. 4, art. 28, art. 29, art. 33 i art. 39 stosuje się od dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej. Art. 45. Traci moc ustawa z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 15, poz. 179, z 2002 r. Nr 153, poz. 1271 i Nr 166, poz. 1360 oraz z 2003 r. Nr 170, poz. 1652). Art. 46. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski
|
Rozporządzenie Ministra Zdrowia
z dnia 28 kwietnia 2004 r.
w sprawie sposobu działania krajowego systemu monitorowania
wypadków konsumenckich
(Dz. U. z dnia 1 maja 2004 r.)
Na podstawie art. 32 ust. 8 ustawy z dnia 12 grudnia 2003
r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275) zarządza
się, co następuje:
§ 1. Krajowy system monitorowania wypadków konsumenckich
obejmuje dane o wypadkach konsumenckich pochodzące z placówek terenowych,
o których mowa w art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym
bezpieczeństwie produktów, zwanej dalej "ustawą".
§ 2. 1. Osoba zbierająca w placówce terenowej dane o wypadkach
konsumenckich i wprowadzająca je do elektronicznej bazy danych identyfikuje
zdarzenie jako wypadek konsumencki na podstawie informacji uzyskanych z
dokumentacji udzielenia pomocy medycznej lub bezpośrednio od osoby, której
udzielono pomocy.
2. Krajowy system monitorowania wypadków konsumenckich
obejmuje zakres informacji niezbędnych do ustalenia produktu mającego związek
z wypadkiem konsumenckim, okoliczności zdarzenia, skutków zdrowotnych,
wnioskowania o przyczynach zależnych i niezależnych od osoby poszkodowanej,
w szczególności:
1) wiek, płeć, wykształcenie osoby poszkodowanej;
2) czas i miejsce zdarzenia;
3) opis zdarzenia z uwzględnieniem cech produktu
i cech zachowań osoby poszkodowanej, które mogły mieć wpływ na przebieg
zdarzenia;
4) informacje o produkcie, jaki miał związek
z wypadkiem, umożliwiające jego identyfikację;
5) opis obrażeń, jakich doznała osoba poszkodowana;
6) miejsce udzielenia pomocy.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, zbierane są za
pomocą kwestionariusza wywiadu, którego wzór określa załącznik nr 1 do
rozporządzenia.
§ 3. Placówki terenowe przekazują administratorowi systemu
kopie kwestionariuszy wywiadu niezwłocznie po wypełnieniu, a zapis elektroniczny
danych z kwestionariuszy wywiadu nie rzadziej niż raz w miesiącu.
§ 4. Administrator systemu analizuje kwestionariusze wywiadu
i, jeżeli okoliczności wypadku konsumenckiego wskazują, że niezbędne jest
niezwłoczne podjęcie działań w celu usunięcia związanych z produktem zagrożeń
bezpieczeństwa, przekazuje dane na temat wypadku oraz propozycję odpowiednich
działań wraz z kopią kwestionariusza wywiadu Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów nie później niż w ciągu 48 godzin od ich uzyskania. Wzór
formularza służącego przekazywaniu informacji określa załącznik nr 2 do
rozporządzenia.
§ 5. Administrator systemu sporządza raz na kwartał opracowanie
zbiorcze danych o wypadkach konsumenckich zawierające analizę ich okoliczności
i przyczyn oraz wnioski dotyczące przeciwdziałania tym wypadkom i przekazuje
je ministrowi właściwemu do spraw zdrowia oraz Prezesowi Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów w terminie do 20. dnia miesiąca następującego
po kwartale objętym opracowaniem.
§ 6. Administrator systemu sporządza roczny zbiorczy raport
na temat wypadków konsumenckich i składa go ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia oraz Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do dnia
31 marca roku następnego.
§ 7. 1. Powołanie administratora systemu następuje po przeprowadzeniu
postępowania kwalifikacyjnego uwzględniającego ocenę kwalifikacji i doświadczenia
zawodowego oraz rozmowę kwalifikacyjną.
2. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadza komisja
kwalifikacyjna powołana przez ministra właściwego do spraw zdrowia, zwanego
dalej "ministrem".
3. Komisja kwalifikacyjna działa na podstawie uchwalonego
przez siebie regulaminu, zatwierdzonego przez ministra.
4. Po zakończeniu postępowania kwalifikacyjnego komisja
kwalifikacyjna powiadamia osoby ubiegające się o stanowisko administratora
systemu o wyniku postępowania, a w terminie nie dłuższym niż 14 dni przedstawia
ministrowi propozycję kandydata albo kandydatów na stanowisko administratora
systemu.
5. Jeżeli komisja kwalifikacyjna nie wyłoni w drodze postępowania
kandydata na stanowisko administratora systemu minister może powołać administratora
systemu albo zlecić ponowne przeprowadzenie postępowania kwalifikacyjnego.
6. Osobie ubiegającej się o stanowisko administratora systemu
przysługuje odwołanie od wyników postępowania kwalifikacyjnego w terminie
7 dni od dnia powiadomienia o jego wyniku.
7. Minister rozpatruje odwołanie w ciągu 7 dni od dnia
jego otrzymania. W przypadku uznania zasadności odwołania minister może
unieważnić przeprowadzone postępowanie kwalifikacyjne.
§ 8. Odwołanie administratora systemu następuje w przypadku:
1) niewykonywania obowiązków określonych w
ustawie;
2) złożenia rezygnacji z wykonywania obowiązków
administratora systemu;
3) choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie
obowiązków określonych w ustawie;
4) skazania prawomocnym wyrokiem za przestępstwo
z winy umyślnej.
§ 9. 1. Do zadań administratora systemu należy organizowanie
i zapewnianie właściwego funkcjonowania systemu monitorowania, a w szczególności:
1) przedstawianie ministrowi właściwemu do
spraw zdrowia propozycji wyboru placówek terenowych - co najmniej jednej
w każdym województwie;
2) uzgadnianie z placówkami terenowymi warunków
zbierania danych do systemu monitorowania i przygotowywanie projektów umów;
3) opracowywanie dla placówek terenowych instrukcji
dotyczących zbierania danych o wypadkach konsumenckich;
4) szkolenie osób zbierających dane i tworzących
zapisy elektroniczne;
5) tworzenie centralnej bazy danych o wypadkach
konsumenckich, analizowanie ich okoliczności i uwarunkowań związanych z
cechami produktów i zachowaniami konsumenckimi;
6) planowanie zakresu zadań i wydatków na
ich realizację na każdy rok.
§ 10. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
________
1) Minister Zdrowia kieruje działem administracji
rządowej - zdrowie, na podstawie §
1 ust. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 czerwca 2002
r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz. U. Nr
93, poz. 833 oraz z 2003 r. Nr 199, poz. 1941).
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK Nr 1
WZÓR
KWESTIONARIUSZ WYWIADU
ZAŁĄCZNIK Nr 2
WZÓR
................................
(pieczęć administratora systemu)
Warszawa, dnia ............
.................................
.................................
.................................
(nazwa i adres organu, któremu są przekazywane dane o wypadku konsumenckim)
Na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia
28 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobu działania krajowego systemu monitorowania
wypadków konsumenckich (Dz. U. Nr 104, poz. 1000) zawiadamiam o wypadku
konsumenckim, który może być następstwem używania niebezpiecznego produktu.
Okoliczności zdarzenia wskazują, że jest konieczne niezwłoczne podjęcie
działań mających na celu usunięcie zagrożeń bezpieczeństwa związanych z
tym produktem.
1. Opis wypadku ze wskazaniem jego przyczyny:
...............................................................
............................................................... ...............................................................
...............................................................
2. Opis produktu mającego związek z wypadkiem i jego cech
(typ, marka, producent):
...............................................................
...............................................................
...............................................................
...............................................................
3. Ocena stopnia zagrożenia bezpieczeństwa powodowanego
przez produkt:
...............................................................
...............................................................
...............................................................
...............................................................
4. Propozycje działań, jakie należałoby podjąć w celu usunięcia
zagrożenia związanego z produktem:
...............................................................
...............................................................
...............................................................
...............................................................
W załączeniu: kopia kwestionariusza wywiadu.
..............................
(pieczęć imienna i podpis administratora systemu)
nieobowiązujący Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia
2000 r.
(Dz. U. z 15. stycznia 2001 r. Nr 1, poz. 1) Na podstawie art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 15, poz. 179) zarządza się, co następuje: § 1. Rozporządzenie określa szczegółowe zasady organizacji i działania
krajowego systemu monitorowania wypadków konsumenckich (KSMWK),
§ 2. 1. Przez wypadek konsumencki rozumie się, z zastrzeżeniem ust.
2, każde zdarzenie zachodzące
2. Za wypadek konsumencki nie uznaje się:
2) wypadków komunikacyjnych, 3) umyślnych samookaleczeń, samobójstw lub prób samobójczych, 4) przypadków napaści fizycznej innych osób.
§ 3. Organem sprawującym nadzór nad funkcjonowaniem Systemu Monitorowania jest minister właściwy do spraw zdrowia, zwany dalej "organem nadzoru". § 4. System Monitorowania tworzą:
2) wybrane placówki zakładów opieki zdrowotnej, zwane dalej "placówkami", zbierające dane na temat wypadków konsumenckich, 3) osoby zbierające dane, wyznaczone przez placówki, o których mowa
w pkt 2, zwane dalej "ankieterami".
2. Administratora Systemu powołuje i odwołuje organ nadzoru, w porozumieniu z Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, spośród osób z wyższym wykształceniem i co najmniej pięcioletnią praktyką zawodową na stanowiskach w administracji rządowej, związanych z ochroną zdrowia i konsumenta. 3. Administrator Systemu działa w strukturach organizacyjnych Ministerstwa Zdrowia. § 6. 1. Do zadań i obowiązków Administratora Systemu należy organizowanie
i zapewnianie właściwego funkcjonowania Systemu Monitorowania, a w szczególności:
2) zawieranie umów z placówkami w sprawie zbierania danych, 3) opracowywanie instrukcji dotyczących wypełniania kwestionariuszy wywiadów przez ankieterów, 4) zapewnianie sprawności i jednolitości działania Systemu Monitorowania, 5) zbieranie danych o wypadkach konsumenckich, utrwalanie ich, przechowywanie,
opracowywanie, udostępnianie oraz przekazywanie informacji na ten temat.
3. Administrator Systemu sporządza roczny zbiorczy raport na temat wypadków konsumenckich i składa go organowi nadzoru oraz Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do końca pierwszego kwartału następnego roku kalendarzowego. § 7. 1. System Monitorowania obejmuje dane pochodzące z placówek wybranych - z uwzględnieniem warunków reprezentatywności - co najmniej po jednej z każdego województwa. 2. Wyboru, o którym mowa w ust. 1, Administrator Systemu dokonuje, po zasięgnięciu opinii Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w porozumieniu z właściwymi wojewodami. § 8. 1. Dane do Systemu Monitorowania są zbierane przez ankieterów do kwestionariusza wywiadu i przekazywane placówkom. 2. Placówki gromadzą kwestionariusze wywiadu i przekazują je Administratorowi Systemu co najmniej raz na kwartał. 3. Zbieranie danych oraz ich przekazywanie powinno być - w miarę możliwości - dokonywane przy wykorzystaniu stosowania systemów informatycznych. 4. Dane powinny być kodowane przy użyciu kodów i klasyfikacji określonych w odrębnych przepisach. 5. Administrator Systemu analizuje kwestionariusze wywiadu i jeżeli okoliczności wypadku konsumenckiego wskazują, że niezbędne jest niezwłoczne podjęcie środków w celu usunięcia związanych z produktem zagrożeń bezpieczeństwa, przekazuje dane na temat wypadku wraz ze wskazaniem działań, jakie należałoby podjąć w tym celu, organom, o których mowa w § 6 ust. 2, nie później niż w ciągu 48 godzin od ich uzyskania; wzór formularza przekazywania danych określa załącznik nr 1 do rozporządzenia. § 9. Administrator Systemu udostępnia do wglądu dane o wypadkach konsumenckich. § 10. Określa się wzór kwestionariusza wywiadu, stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia. § 11. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. Prezes Rady Ministrów: J. Buzek
Załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2000 r. (poz. 1) Załącznik nr 1 (wzór) (wzór) Objaśnienia do kwestionariusza wywiadu 1. Wywiad przeprowadza się jedynie w przypadku powstania szkody w wyniku wypadku konsumenckiego. Za poszkodowanego uważa się konsumenta, który uległ takiemu wypadkowi. Do wypadków konsumenckich zaliczamy każde zdarzenie zachodzące w związku z używaniem przez konsumentów produktów w domu lub jego najbliższym otoczeniu lub w czasie wolnym od pracy, którego następstwem jest zgon lub uraz wymagający udzielenia pomocy lekarskiej, w szczególności zatrucie dzieci w wyniku spożycia leków lub innych substancji chemicznych. Wypadkiem konsumenckim jest również pogryzienie lub ukąszenie poszkodowanego przez zwierzęta i owady. Takim wypadkiem jest w szczególności wypadek:
2) poza domem:
b) wewnątrz środków komunikacji publicznej, c) w szkole, d) w placówkach handlowych, urzędach, obiektach sportu i rekreacji itp.
2) wypadków komunikacyjnych, 3) umyślnych samookaleczeń, samobójstw lub prób samobójczych, 4) przypadków napaści fizycznej innych osób.
2. Respondentem (osobą ankietowaną, udzielającą wywiadu) może być poszkodowany lub świadkowie wypadku konsumenckiego: członkowie rodziny, znajomi, inne osoby. 3. Ankieter wypełnia lewą kolumnę kwestionariusza (do pionowej kreski). Prawą kolumnę wypełnia (koduje) organizator badania, a następnie zakodowane informacje wprowadza do komputera. 4. Datę wypadku konsumenckiego wpisuje się cyframi arabskimi w kolejności: dzień, miesiąc, rok, godzina, np.:
W taki sam sposób wpisuje się datę urodzenia poszkodowanego. 5. W przypadku występowania w pytaniach tzw. "okienek", odpowiedzi respondentów notuje się, wpisując w odpowiednim okienku znak "X", np.: "2. Wewnątrz jakiego budynku (w bezpośredniej bliskości) miał miejsce wypadek konsumencki?
6. Przy pytaniu nr 9:
2) w przypadku hospitalizowania poszkodowanego wpisywana jest ilość dni hospitalizacji; 3) w drugiej kolumnie zaznaczona zostaje decyzja dotycząca dalszych
losów poszkodowanego po okresie hospitalizacji.
nieobowiązujący Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia
2000 r.
(Dz. U. z 23. stycznia 2001 r. Nr 4, poz. 28) § 1. Rozporządzenie określa szczegółowe zasady organizacji i działania krajowego systemu informowania o produktach niebezpiecznych (KSIPN), zwanego dalej "Systemem Informowania", zasady zarządzania tym systemem oraz obowiązki podmiotów w zakresie przekazywania systemowi gromadzonych przez niego danych. § 2. Organem sprawującym nadzór nad funkcjonowaniem Systemu Informowania jest Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej "organem nadzoru". § 3. 1. System Informowania obejmuje:
2) sieci, będące systemami zbierania i przetwarzania informacji:
b) sieć powiadamiania o niebezpiecznych produktach nieżywnościowych.
3. Sieciami, o których mowa w ust. 1, zwanymi dalej "sieciami powiadamiania", kierują odpowiednio - Główny Inspektor Sanitarny oraz Główny Inspektor Inspekcji Handlowej, zwani dalej "kierującymi sieciami powiadamiania". 4. Kierujący siecią powiadamiania wyznacza w sieci punkt kontaktowy do przyjmowania i przekazywania, w ramach współpracy międzynarodowej, informacji o produktach niebezpiecznych. § 4. 1. Systemem Informowania zarządza Administrator Systemu. 2. Administratora Systemu powołuje i odwołuje organ nadzoru spośród osób z wyższym wykształceniem i co najmniej pięcioletnią praktyką zawodową na stanowiskach kierowniczych w administracji rządowej, związanych z ochroną konsumentów oraz dysponujących wiedzą z zakresu wymagań dotyczących bezpieczeństwa produktów. § 5. 1. Do zadań i obowiązków Administratora Systemu należy organizowanie
i zapewnianie właściwego funkcjonowania Systemu Informowania, a w szczególności:
2) zbieranie danych o produktach niebezpiecznych, 3) opracowywanie instrukcji i wzorów formularzy stosowanych przy zbieraniu danych, 4) prowadzenie rejestru produktów niebezpiecznych, zwanego dalej "rejestrem", 5) niezwłoczne informowanie organów administracji rządowej i samorządowej,
zainteresowanych instytucji oraz konsumentów i ich organizacji o niebezpiecznych
produktach.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2, powinny zawierać dane umożliwiające identyfikację produktu, w tym informacje o jego cechach i zakresie ryzyka związanego z produktem, a także informacje na temat środków zastosowanych przez organ nadzoru. 4. Administrator Systemu sporządza roczny zbiorczy raport na temat produktów zagrażających bezpieczeństwu konsumentów i składa go organowi nadzoru do końca pierwszego kwartału następnego roku kalendarzowego. § 6. 1. Dane do Systemu Informowania są zbierane przez sieci powiadamiania i przekazywane kierującym sieciami powiadamiania. 2. Jeżeli z danych wynika, że w stosunku do produktu zachodzi potrzeba zastosowania środków przewidzianych w ustawie z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów, zwanej dalej "ustawą", kierujący sieciami powiadamiania przekazują Administratorowi Systemu informacje o niebezpiecznych produktach niezwłocznie po ich uzyskaniu, nie później jednak niż w ciągu 48 godzin od ich uzyskania. 3. Informacje, o których mowa w ust. 2, powinny w szczególności zawierać:
2) informacje o środkach zastosowanych lub które zostaną zastosowane w ramach własnych kompetencji kierujących sieciami powiadamiania wynikających z odrębnych przepisów, w celu usunięcia zagrożenia związanego z niebezpiecznym produktem, 3) wnioski dotyczące potrzeby zastosowania określonych środków przez
organ nadzoru, na podstawie przepisów ustawy.
§ 7. Kierujący sieciami powiadamiania oraz organy i jednostki, o których mowa w art. 12 ustawy, przekazują Administratorowi Systemu informacje o ustaniu zagrożenia powodowanego przez produkt uznany uprzednio za niebezpieczny, niezwłocznie po ich uzyskaniu, nie później jednak niż w ciągu 48 godzin od ich uzyskania. § 8. 1. Administrator Systemu przekazuje niezwłocznie organowi nadzoru informacje uzyskane w trybie § 6 ust. 2 i 4 oraz § 7. 2. W przypadku potwierdzenia przez organ nadzoru, że określony produkt stwarza lub może stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa konsumentów, Administrator Systemu dokonuje stosownego wpisu do rejestru. 3. W przypadku potwierdzenia przez organ nadzoru, że określony produkt przestał stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa konsumentów, Administrator Systemu wykreśla z rejestru odpowiedni wpis. 4. Wzór rejestru stanowi załącznik do rozporządzenia. § 9. Wpis obejmuje w szczególności nazwę i opis produktu, dane dotyczące producenta, importera i dystrybutora oraz informację o działaniach podjętych wobec produktu. § 10. 1. Rejestr składa się z części jawnej i niejawnej. 2. W części jawnej rejestru zamieszcza się wpisy dotyczące postępowań zakończonych ostateczną decyzją administracyjną wydaną na podstawie art. 17 ust. 2 ustawy. 3. W części niejawnej rejestru zamieszcza się wpisy dotyczące postępowań nie zakończonych. § 11. 1. Osoba zainteresowana może przeglądać część jawną rejestru oraz sporządzać z niej notatki i odpisy. 2. Organ nadzoru lub z jego upoważnienia Administrator Systemu może w każdym czasie zarządzić podanie do publicznej wiadomości informacji dotyczących produktów zagrażających bezpieczeństwu konsumentów w Dzienniku Urzędowym Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. § 12. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Prezes Rady Ministrów: J. Buzek
*) Należy opisać produkt, jego opakowanie, oznakowanie, znak towarowy oraz cechy specyficzne umożliwiające identyfikację produktu - w szczególności: numer, typ, materiały, kolor, rozmiary, wielkość.
|
REJESTRY
JAWNE,
DO
KTÓRYCH KAŻDY MA DOSTĘP ZAGWARANTOWANY USTAWĄ
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
(................................)
Alarm konsumencki
ALARM
KONSUMENCKI
ALARM KONSUMENCKI
- FIRMY, MARKOWE PRODUKTY,
ZAGROŻENIA ZDROWIA
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
C K |
dochodzenie przyczyn w składzie: żywności, napojów, kosmetyków, leków i innych produktów, w usługach oraz w otaczającym środowisku |
C K |
§ § § § |
za ciężki uszczerbek na zdrowiu, inne naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, a także za doznaną krzywdę konsumenta Naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe
z tego powodu koszty
|
§
§ § § § |
![]() |
STOWARZYSZENIE
OCHRONY ZDROWIA KONSUMENTÓW |
CZASOPISMO RUCHU OCHRONY ZDROWIA AKTUALIZOWANA WERSJA ELEKTRONICZNA |
|
![]() |
![]() |
ALFABETYCZNY
SPIS ZAWARTOŚCI
STRON INTERNETOWYCH DOMENY HALAT.PL
DOTYCZĄCYCH OCHRONY ZDROWIA