POLSKIE PRZEPISY DOTYCZĄCE CEN
Ustawa
z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach
Rozporządzenie Ministra Finansów
z dnia 10 czerwca 2002 r.
w sprawie szczegółowych zasad uwidaczniania cen towarów
i usług
oraz sposobu oznaczania ceną towarów przeznaczonych
do sprzedaży
z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad uwidaczniania cen towarów i usług oraz sposobu oznaczania ceną towarów przeznaczonych do sprzedaży (Dz. U. z dnia 4 lipca 2002 r. Nr 99, poz. 894) Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050) zarządza się, co następuje: § 1. Rozporządzenie określa: 2) sposób oznaczania ceną towarów przeznaczonych do sprzedaży detalicznej, w tym przypadki, w których przez wyznaczony okres nie wymaga się oznaczania towarów ceną. 2) towarach masowych - należy przez to rozumieć towary nie opakowane, lecz odmierzane, w tym odważane podczas sprzedaży w obecności kupującego, 3) przedsiębiorstwach gastronomicznych - należy przez to rozumieć restauracje, bary, stołówki oraz inne placówki gastronomiczne, których przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos, 4) punktach sprzedaży okrężnej - należy przez to rozumieć punkty sprzedaży obwoźnej i obnośnej oraz inne punkty sprzedaży detalicznej o charakterze ruchomych stoisk, 5) wywieszce - należy przez to rozumieć etykietę, tabliczkę lub plakat z wydrukowaną lub napisaną odręcznie ceną i nazwą towaru, niezłączone trwale z towarem, 6) towarze identycznym - należy przez to rozumieć towar o takich samych parametrach techniczno-użytkowych, w tym - pod względem przeznaczenia, wartości użytkowej, składu surowcowego, poziomu technicznego lub daty produkcji - wytworzony przez tego samego przedsiębiorcę, 7) towarze podobnym - należy przez to rozumieć towar o podobnych parametrach techniczno-użytkowych, w tym - pod względem przeznaczenia, posiadający zbliżoną wartość użytkową, a różniący się pod względem poziomu technicznego, wzornictwa lub innych cech. 2. Na wywieszkach podaje się ceny aktualne w momencie oferowania towarów. 3. Przy towarach wystawionych w miejscu ekspozycji handlowej, takim jak: okno (witryna), gablota i innym podobnym miejscu wystawowym, wewnątrz lub na zewnątrz przestrzeni związanej z miejscem sprzedaży, powinny być uwidocznione ceny. Jeżeli zamiast towarów oryginalnych przedsiębiorca wystawia ich atrapy, imitacje lub wzory, powinien uwidocznić ceny w taki sam sposób i taką samą czcionką, jak ceny towarów oryginalnych. 4. Przy wystawianiu na sprzedaż większej ilości określonego towaru cenę uważa się za uwidocznioną, jeżeli wywieszkę umieści się tylko przy jednej sztuce identycznego towaru. § 4. Wywieszki umieszcza się w miejscu ogólnodostępnym i widocznym dla każdego kupującego, bezpośrednio przy towarach lub w bliskości towarów, których dotyczą, w taki sposób, aby nie można było pomylić ceny określonego towaru z ceną innego, a w szczególności podobnego towaru. Napisy na wywieszkach powinny być wyraźne i czytelne, tak aby nie budziły wątpliwości kupujących. § 5. 1. Ceny towarów przeznaczonych do sprzedaży, lecz umieszczonych w miejscu niedostępnym i niewidocznym dla kupujących, a w szczególności na zapleczu, uwidacznia się w zestawieniach cen, zwanych dalej "cennikami". 2. Cenniki wywiesza się, wykłada lub w inny sposób udostępnia w miejscu sprzedaży towarów tak, aby były one czytelne dla kupujących. 3. Ceny towarów oferowanych w punktach sprzedaży okrężnej uwidacznia się w cenniku wywieszonym w miejscu dostępnym dla kupujących. 4. Ceny potraw lub wyrobów oferowanych w przedsiębiorstwach gastronomicznych uwidacznia się w sposób czytelny w cenniku, wywieszonym w miejscu ogólnodostępnym dla kupujących wewnątrz lub na zewnątrz lokalu, w pobliżu drzwi wejściowych. Cennik powinien ponadto zawierać aktualne informacje dodatkowe umożliwiające łatwą identyfikację ceny z towarem, w szczególności: datę wystawienia, pełną nazwę potrawy lub wyrobu, określenie ilości nominalnej potrawy lub wyrobu, wyrażonej w legalnej jednostce miary, zawartej w jednej porcji, w tym zwłaszcza ilości głównego składnika (mięsa, drobiu, ryb), dodatków uzupełniających (przystawek, deserów) i napojów. W przypadku towarów, które ze swej natury mogą być sprzedawane na sztuki, dopuszcza się określenie ilości nominalnej oferowanej porcji w sztukach. § 6. 1. Ceny porcji wyrobów garmażeryjnych uwidacznia się na wywieszkach przy poszczególnych towarach, wraz z pełną ich nazwą, określeniem ilości nominalnej oferowanej porcji każdego wyrobu, wyrażonej w legalnej jednostce miary. W przypadku towarów, które ze swej natury mogą być sprzedawane na sztuki, dopuszcza się określenie ilości nominalnej oferowanej porcji w sztukach. 2. Przedsiębiorcy prowadzący działalność usługową w zakresie gastronomii lub hotelarstwa: 2) wykładają w każdym pokoju noclegowym katalog zawierający ceny noclegu, wyżywienia lub innych oferowanych usług, 3) wywieszają lub wykładają w miejscu przeznaczonym do odbywania rozmów telefonicznych cennik, zawierający cenę za jeden impuls telefoniczny i inne opłaty za usługi dodatkowe, związane z łączeniem rozmowy. 2. W materiałach reklamowych, o których mowa w ust. 1, lub na wywieszkach umieszczonych przy towarach oferowanych do sprzedaży po cenach promocyjnych lub obniżonych obok przekreślonej ceny dotychczasowej uwidacznia się cenę promocyjną lub cenę obniżoną, uwzględniającą rabat. Przepis ten nie dotyczy towarów oferowanych do sprzedaży po raz pierwszy. 3. W materiałach reklamowych, o których mowa w ust. 1, oraz w placówkach handlowych przy towarach oferowanych do sprzedaży po przecenie lub na wywieszkach umieszczonych przy towarach przecenionych obok przekreślonej dotychczasowej ceny i wyrazu "przecena" albo wyrazów "obniżka ceny" lub "podwyżka ceny" uwidacznia się cenę obniżoną lub podwyższoną, jej okres obowiązywania, a także przyczynę lub przyczyny dokonanej przeceny - obniżki lub podwyżki ceny. 4. W przypadku zamawiania przez kupującego towaru lub usługi przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość w rozumieniu przepisów o świadczeniu usług teleinformacyjnych i handlu elektronicznym, z wyjątkiem oferty sprzedaży na odległość, o której mowa w art. 9 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz. U. Nr 22, poz. 271), przedsiębiorca, na żądanie kupującego, powinien zakomunikować mu cenę wraz z opłatami dodatkowymi za dostarczenie towaru lub usługi i za połączenie. Informacje te powinny być podane przez przedsiębiorcę przed sporządzeniem umowy w sposób niebudzący wątpliwości zamawiającego. § 8. 1. Cena jednostkowa uwidoczniona przy towarze na wywieszce lub w inne formie dostępnej dla kupującego powinna dotyczyć ceny za: 2) 1 kilogram lub 1 tonę - dla towarów przeznaczonych do sprzedaży według masy, 3) 1 metr lub 1 metr kwadratowy - dla towarów sprzedawanych według długości lub powierzchni, 4) 1 sztukę - dla towarów sprzedawanych na sztuki. 3. Nie wymaga uwidocznienia cena jednostkowa określonego towaru, jeżeli jest identyczna z ceną sprzedaży tego towaru. 4. Ceny jednostkowe towarów paczkowanych powinny dotyczyć ilości nominalnej towaru oznaczonej na opakowaniu, wyrażonej w legalnej jednostce miary: objętości, masy, długości lub powierzchni. W przypadku artykułów żywnościowych paczkowanych, oferowanych w zalewie, cena jednostkowa powinna dotyczyć ilości składnika głównego netto bez zalewy. W przypadku artykułów żywnościowych paczkowanych, dla których odrębne przepisy nakładają obowiązek umieszczania na opakowaniu masy netto i brutto, cena jednostkowa powinna dotyczyć masy netto. 5. Cena jednostkowa towarów paczkowanych, przeznaczonych do użytkowania wyłącznie w komplecie lub w zestawie, powinna dotyczyć kompletu lub zestawu. 6. Towary masowe powinny być opatrzone wywieszkami zawierającymi cenę jednostkową oraz nazwę handlową oferowanego towaru. 7. Cena jednostkowa towarów masowych i towarów o małych gabarytach powinna dotyczyć ilości towaru, zwyczajowo oferowanej kupującym, wyrażonej w legalnej jednostce miary (z podaniem wartości liczbowej i oznaczenia tej jednostki miary). 8. Przepisy ust. 6 i 7 stosuje się również do towarów dystrybuowanych przez automaty sprzedające i inne automaty umieszczone w miejscach sprzedaży. § 9. 1. Towary przeznaczone do sprzedaży detalicznej oznacza się, z zastrzeżeniem ust. 2, cenami w sposób bezpośredni na poszczególnych egzemplarzach lub na ich pojedynczych opakowaniach, metodą uniemożliwiającą łatwe usunięcie oznaczenia. 2. Za równoznaczne ze spełnieniem wymogu oznaczenia ceną, w rozumieniu ust. 1, uznaje się oznaczenie kodem kreskowym towaru oferowanego w miejscu sprzedaży detalicznej, dostosowanym do samoobsługi kupujących, przy łącznym spełnieniu następujących warunków: 2) liczba czytników umieszczonych przez przedsiębiorcę przy poszczególnych stoiskach lub działach na sali sprzedaży zapewni kupującym niezwłoczne odczytanie cen poszczególnych towarów na podstawie kodu kreskowego; przy rozmieszczaniu czytników w miejscu sprzedaży przyjmuje się, że ich liczba w przeliczeniu na wielkość normatywną powierzchni sprzedażowej wyniesie 2 sztuki na 50 metrów kwadratowych, 3) masa lub objętość towaru nieoznaczonego ceną nie przekroczy 5 kilogramów lub 5 litrów odpowiednio dla towarów sprzedawanych według masy lub objętości; w przypadku towarów paczkowanych podane wielkości dotyczą odpowiednio jednostek masy i objętości netto bez opakowania; towary przeznaczone do sprzedaży na sztuki nie przekroczą swoją wielkością sumy wymiarów, przy pomiarze w skrajnych punktach (długości, szerokości i wysokości) 2 metrów oraz masy całkowitej 5 kilogramów lub objętości 5 litrów, 4) pracownicy obsługi wyodrębnionych stoisk lub działów zostaną zobowiązani do niezwłocznego odczytu ceny towaru na podstawie kodu kreskowego na każde życzenie kupującego wyrażone na sali sprzedaży, 5) cena towaru odczytana na podstawie kodu kreskowego nie może być wyższa od ceny uwidocznionej przy identycznym towarze, 6) system czytników dokonuje, na życzenie kupującego, wydruku uwzględniającego przy cenie sprzedaży każdego towaru informację z jego nazwą handlową lub zrozumiałym dla kupującego skrótem tej nazwy, umożliwiającym łatwą identyfikację towaru i ceny, 7) cena towaru przeznaczonego do sprzedaży, uwidoczniona na wywieszce zgodnie z § 3, nie przekracza kwoty 20 złotych. 2. Przy określaniu cen za usługi mogą być podawane stawki godzinowe, stawki procentowe, ceny za kilometr i inne stawki przeliczeniowe, które powinny zawierać wszystkie elementy składowe ceny. Do stawek przeliczeniowych mogą być włączone także koszty materiałowe. 3. Ceny za przejazd od lub do odbiorcy usługi zestawia się i osobno wycenia. 4. Jeżeli nalicza się minimalny czas pracy, minimalną wartość wykonanej pracy, minimalny czas dojazdu lub minimalną odległość do przebycia, osobno podaje się poszczególne ceny. 5. Przy określaniu cen usług szczególnych, w tym robót budowlanych lub remontowych, jednoznacznie i wyraźnie informuje się kupujących, czy podane ceny obejmują tylko wartość usługi, czy również zużytego materiału, a także czy towary zużyte przy wykonywaniu tych usług zostaną wycenione odrębnie, z uwzględnieniem narzutu kosztów do cen zakupu. 6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się również do ofert i kosztorysów. § 11. 1. W zakładach świadczących usługi w miejscu widocznym i ogólnodostępnym powinien znajdować się cennik wraz z dokładnym określeniem rodzaju i zakresu usług. 2. W przypadku świadczenia usług wyłącznie u konsumentów cennik, o którym mowa w ust. 1, powinien być przedstawiony konsumentowi przed wykonaniem zamówionej przez niego usługi. 3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się do usług świadczonych w punktach sprzedaży okrężnej. § 12. 1. Na stacjach benzynowych ceny paliw oznacza się i podaje w taki sposób, aby były one wyraźne i czytelne dla kierowców pojazdów poruszających się po drogach publicznych i zbliżających się do stacji benzynowej. 2. Przepis ust. 1 stosuje się również odpowiednio do przedsiębiorcy wynajmującego lub ochraniającego garaże, zadaszone wiaty oraz miejsca parkingowe albo przyjmującego na przechowanie pojazdy samochodowe. § 13. 1. Do dnia 31 grudnia 2003 r. nie wymaga się bezpośredniego oznaczenia ceną, w sposób określony w § 9 ust. 1, towarów przeznaczonych do sprzedaży detalicznej, które ze swej natury nie mogą być tak oznaczone lub których takie oznaczenie nie miałoby znaczenia dla kupujących. Przepis ten stosuje się do: 2) towarów masowych, 3) sadzonek roślin, kwiatów ciętych i doniczkowych, 4) żywych zwierząt, 5) towarów żywnościowych, niepaczkowanych sprzedawanych na sztuki, 6) towarów zwyczajowo oferowanych do sprzedaży w większych ilościach, w szczególności: cegieł, glazury lub terakoty, 7) towarów spożywczych, których termin przydatności do spożycia upływa, 8) towarów oferowanych do sprzedaży poza lokalem przedsiębiorstwa lub na specjalnie organizowanych pokazach w celu ich sprzedaży, 9) towarów dystrybuowanych przez automaty sprzedające i inne automaty umieszczone w miejscach sprzedaży, 10) towarów przeznaczonych do sprzedaży, których cena uwidoczniona w sposób określony w ust. 2 nie przekracza kwoty 4 złotych. 3. Towary, o których mowa w ust. 1 pkt 1, przeznaczone do użytkowania wyłącznie w komplecie lub w zestawie oznacza się cenami na ich opakowaniach zbiorczych. § 14. W terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia przedsiębiorcy dostosują dotychczasowe sposoby informowania o cenach towarów i usług oferowanych kupującym do wymagań wynikających z rozporządzenia. § 15. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Minister Finansów: M. Belka
|
z dnia 6 września 2001 r. o towarach paczkowanych. (Dz. U. Nr 128, poz. 1409) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. 1. Ustawa określa zasady paczkowania produktów przeznaczonych do sprzedaży w opakowaniach i oznaczania towarów paczkowanych znakiem "e" oraz zasady produkcji butelek miarowych i oznaczania ich znakiem "3" (odwrócony epsilon). 2. Przepisy ustawy nie naruszają przepisów odrębnych dotyczących produktów, opakowań oraz warunków wprowadzania ich do obrotu. 3. Przepisy ustawy stosuje się do wyrobów medycznych, produktów leczniczych i produktów biobójczych w zakresie, w jakim nie naruszają przepisów dotyczących tych produktów. Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
2) butelka miarowa - pojemnik oznaczony znakiem "3", zamykany lub przystosowany do zamykania, przeznaczony do przechowywania, transportu lub dostarczania cieczy, o pojemności nominalnej od 5 ml do 5 l włącznie, posiadający charakterystykę konstrukcyjną i jednolitość wytwarzania zapewniającą odpowiednią dokładność pomiaru zawartej w nim cieczy poprzez napełnienie do określonego poziomu lub w określonym procencie jego pojemności całkowitej, bez konieczności wykonywania niezależnego pomiaru ilości nalewanej do niego cieczy, wykonany ze szkła lub innego materiału posiadającego taką sztywność i stabilność, która zapewnia pojemnikowi zachowanie takich samych właściwości metrologicznych, jakie zapewnia szkło, 3) dopuszczalna ujemna wartość błędu ilości towaru paczkowanego, oznaczona znakiem T1 - maksymalną dopuszczalną różnicę między ilością rzeczywistą a ilością nominalną produktu podaną przez paczkującego, 4) ilość nominalna towaru paczkowanego - deklarowaną przez paczkującego i oznaczoną na opakowaniu ilość produktu w towarze paczkowanym, bez opakowania oraz bez dodatkowych materiałów lub produktów zapakowanych razem z produktem, jaką towar paczkowany powinien zawierać, 5) ilość rzeczywista towaru paczkowanego - przeznaczoną dla nabywcy ilość produktu w towarze paczkowanym, bez opakowania i bez dodatkowych materiałów lub produktów dodatkowych zapakowanych razem z produktem, jaką towar paczkowany faktycznie zawiera; w przypadku produktów, których ilość wyraża się w jednostkach objętości, z wyjątkiem produktów zamrożonych, ilość rzeczywista powinna być określana w temperaturze 20°C, 6) kontrola wewnętrzna ilości towaru paczkowanego - kontrolę dotyczącą ilości produktu w opakowaniu, wykonywaną przez paczkującego w procesie paczkowania, 7) kontrola wewnętrzna butelek miarowych - kontrolę dotyczącą określonych w ustawie wymagań dla butelek miarowych, wykonywaną przez producenta w procesie ich produkcji, 8) metoda referencyjna - metodę statystycznej kontroli towarów paczkowanych lub kontroli butelek miarowych, którą stosują organy kontroli w celu stwierdzenia poprawności procesu paczkowania produktów lub poprawności produkcji butelek miarowych, 9) opakowanie - opakowanie w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych (Dz. U. Nr 63, poz. 638), 10) paczkowanie - umieszczenie odmierzonej porcji produktu w opakowaniu jednostkowym z przeznaczeniem go do sprzedaży w formie towaru paczkowanego, 11) paczkujący - przedsiębiorcę w rozumieniu art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 86, poz. 958 i Nr 114, poz. 1193 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 509, Nr 67, poz. 679 i Nr 102, poz. 1115), który odmierza porcje produktu, umieszcza je w opakowaniu jednostkowym i wprowadza towar paczkowany do obrotu po raz pierwszy; dla potrzeb ustawy przedsiębiorca wprowadzający na polski obszar celny towary paczkowane, zwany dalej "importerem", traktowany jest jako paczkujący, 12) partia towaru paczkowanego, zwana dalej "partią" - określoną liczbę jednakowych towarów paczkowanych, o takiej samej ilości nominalnej, zapakowanych w tych samych warunkach i w tym samym czasie, 13) produkt - produkt w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 22 stycznia 2000 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 15, poz. 179), 14) próbka towaru paczkowanego, zwana dalej "próbką" - pobraną losowo z partii określoną liczbę towarów paczkowanych, na podstawie której dokonuje się oceny partii, 15) towar paczkowany - produkt przeznaczony do sprzedaży, umieszczony
w opakowaniu jednostkowym dowolnego rodzaju, którego deklarowana ilość,
odmierzona bez udziału nabywcy, nie może zostać zmieniona bez otworzenia,
uszkodzenia lub wyraźnego naruszenia opakowania.
2. Importer towaru paczkowanego jest odpowiedzialny za spełnienie wymagań obowiązujących paczkującego zgodnie z ustawą, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Rzeczpospolitą Polską nie stanowią inaczej. Art. 4. 1. Paczkowanie produktów i produkcja butelek miarowych podlegają nadzorowi właściwych organów administracji miar. 2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, obejmuje:
2) kontrolę stosowanego przez paczkującego systemu kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego, 3) kontrolę stosowanego przez producenta butelek miarowych systemu kontroli
wewnętrznej tych butelek.
2) kierowanie do organu właściwego w sprawach o wykroczenia wniosków o ukaranie, 3) kierowanie do właściwych terytorialnie organów inspekcji wniosków
o przeprowadzenie kontroli towarów paczkowanych, w zakresie ich właściwości,
w razie stwierdzenia niezgodności paczkowania z przepisami ustawy.
2. Inspekcje wymienione w ust. 1 mogą organizować kontrole wspólnie z organami administracji miar. Rozdział 2 Zasady paczkowania produktów Art. 6. 1. Produkty mogą być umieszczane w opakowaniach jednostkowych dowolnego rodzaju pod warunkiem, że nie wprowadzają nabywcy w błąd co do ilości rzeczywistej. 2. Towary paczkowane, z wyjątkiem tych, o których mowa w ust. 3, wprowadzane są do obrotu w opakowaniach jednostkowych o dowolnej ilości nominalnej. 3. Produkty określone w załączniku nr 1 do ustawy, przeznaczone do sprzedaży jako towary paczkowane w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej nie mniejszej niż 5 g lub 5 ml i nie większej niż 10 kg lub 10 l, mogą być wprowadzane do obrotu wyłącznie w opakowaniach o określonych ilościach nominalnych. 4. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, ilości nominalne zawartości opakowań jednostkowych towarów paczkowanych dla produktów, o których mowa w ust. 3, uwzględniając zobowiązania międzynarodowe Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 7. 1. Oznakowanie umieszczone na towarach paczkowanych powinno
być łatwe do odczytania i dobrze widoczne, a także wykonane w sposób niedający
się usunąć bez uszkodzenia opakowania. Poza wymaganiami dotyczącymi oznakowania
produktów określonymi w przepisach odrębnych, towary paczkowane wprowadzane
do obrotu powinny posiadać następujące oznakowania:
2) ilość nominalną produktu, 3) oznaczenie paczkującego.
Art. 8. 1. Paczkujący jest odpowiedzialny za to, aby towar paczkowany spełniał wymagania określone w ustawie. W szczególności ponosi on odpowiedzialność za zapewnienie, że ilość rzeczywista odpowiada ilości nominalnej podanej na opakowaniu jednostkowym, z zastrzeżeniem ust. 2. 2. Partię towaru uznaje się za spełniającą wymagania ustawy w zakresie dotyczącym ilości rzeczywistej, jeżeli wynik kontroli przeprowadzonej według metody referencyjnej lub metody o porównywalnej skuteczności jest pozytywny. 3. Partia towaru, której wynik kontroli przeprowadzonej według jednej z metod, o których mowa w ust. 2, jest negatywny, nie może być wprowadzona do obrotu. 4. Opis metody referencyjnej kontroli towarów paczkowanych zawiera załącznik nr 2 do ustawy. Art. 9. 1. Paczkujący jest odpowiedzialny za zorganizowanie i przeprowadzanie kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego. Kontrola ta może być przeprowadzana wyłącznie przy pomocy zalegalizowanych przyrządów pomiarowych, odpowiednich do wykonywania niezbędnych czynności. 2. Kontroli dokonuje się przez zbadanie każdej sztuki towaru paczkowanego lub przez zbadanie próbki zgodnie z przyjętym systemem kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego. 3. Jeżeli paczkujący dokonuje kontroli przez zbadanie próbki, przyjęty system kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego powinien zapewniać skuteczność porównywalną do skuteczności metody referencyjnej. Art. 10. W przypadku towarów paczkowanych importowanych importer powinien posiadać dokumentację świadczącą o tym, że w procesie paczkowania stosowane były odpowiednie metody kontroli ilości rzeczywistej, pozwalające uznać spełnienie warunków, o których mowa w art. 8 ust. 1, bez przeprowadzenia dodatkowej kontroli, o której mowa w art. 9. Art. 11. Wymagania dotyczące kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego uważa się za spełnione, jeżeli paczkujący wykorzystuje przy paczkowaniu butelki miarowe i napełnia je do poziomu odpowiadającego pojemności określonej w pkt 1 lit. a) załącznika nr 4 do ustawy. Art. 12. 1. Paczkujący, w terminie co najmniej 30 dni przed rozpoczęciem paczkowania produktów, jest obowiązany zgłosić ten fakt dyrektorowi okręgowego urzędu miar, właściwego ze względu na siedzibę lub adres paczkującego. 2. Zgłoszenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać:
2) siedzibę i adres, 3) miejsce paczkowania lub, w przypadku towarów importowanych, miejsce ich składowania, 4) rodzaj paczkowanego produktu.
Art. 13. 1. W przypadku gdy w trakcie sprawowania nadzoru, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 i 2, właściwe terytorialnie organy administracji miar stwierdzą stosowanie w procesie paczkowania niezalegalizowanych przyrządów pomiarowych lub wadliwość stosowanego systemu kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego, organ przeprowadzający kontrolę może wystąpić z wnioskiem do właściwych terytorialnie organów inspekcji, o których mowa w art. 5 ust. 1, o przeprowadzenie badania partii zgodnie z metodą referencyjną. 2. Badania próbek mogą być przeprowadzane w pomieszczeniach paczkującego lub w laboratoriach właściwych inspekcji. Rozdział 3 Zasady oznaczania towarów paczkowanych znakiem "e" Art. 14. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do towarów paczkowanych wprowadzanych do obrotu w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej wyrażonej w jednostkach masy lub objętości, która jest nie mniejsza niż 5 g lub 5 ml i nie większa niż 10 kg lub 10 l. Art. 15. 1. Paczkujący może na własną odpowiedzialność oznaczać znakiem "e" towary paczkowane, o których mowa w art. 14, jeżeli towary te oraz proces kontroli paczkowania produktów spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale. 2. Znak "e" oznacza gwarancję paczkującego, że towar paczkowany spełnia wymagania określone w przepisach niniejszego rozdziału. Wzór znaku "e" określa załącznik nr 3 do ustawy. 3. Umieszczanie na opakowaniach znaków podobnych do znaku "e" jest zabronione. 4. Znak "e", o wysokości co najmniej 3 mm, umieszcza się na opakowaniu obok oznaczenia nominalnej masy lub objętości. 5. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, ograniczyć możliwość oznaczania znakiem "e" niektórych grup towarów paczkowanych i dopuścić ich wprowadzanie do obrotu wyłącznie w opakowaniach o ściśle określonych ilościach nominalnych, uwzględniając konieczność ochrony praw konsumentów oraz zobowiązania międzynarodowe Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 16. 1. Paczkujący w terminie co najmniej 60 dni przed rozpoczęciem paczkowania produktów jest obowiązany przekazać dyrektorowi właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar opis przyjętego przez siebie systemu kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego, gwarantującego właściwą kontrolę ilości rzeczywistej. 2. Dyrektor właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar w terminie 45 dni od dnia otrzymania od paczkującego opisu przyjętego systemu kontroli, o którym mowa w ust. 1, może wydać zalecenia niezbędne do spełnienia wymagań wynikających z ustawy. 3. Paczkujący może wystąpić do dyrektora właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar z wnioskiem o wydanie zaświadczenia potwierdzającego, że przedstawiony opis przyjętego przez niego systemu kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego jest zgodny z przepisami ustawy. Art. 17. 1. Paczkujący może oznaczać towary paczkowane znakiem "e" tylko w przypadku, gdy podczas paczkowania produktów stosowany był system kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego, którego opis został przekazany dyrektorowi właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar w trybie, o którym mowa w art. 16 ust. 1. 2. W przypadku otrzymania zaleceń, o których mowa w art. 16 ust. 2, paczkujący jest obowiązany do ich uwzględnienia przed przystąpieniem do oznaczania znakiem "e". 3. Stosowany przez paczkującego system kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego powinien zapewniać skuteczność porównywalną do skuteczności metody referencyjnej. Art. 18. 1. Paczkujący jest obowiązany do dokumentowania w formie
pisemnej przeprowadzanych kontroli wewnętrznych ilości towaru paczkowanego
w sposób zapewniający możliwość sprawdzenia przez organy administracji
miar:
2) wielkości sprawdzanej partii i pobranej próbki, 3) wyników badania próbki wraz z określeniem, czy stwierdzony błąd nie
przekracza dopuszczalnej wartości i czy dana partia spełnia kryteria dopuszczalności
wprowadzenia do obrotu.
3. Paczkujący obowiązany jest do przechowywania dokumentacji, o której mowa w ust. 1, w sposób uporządkowany chronologicznie, przez okres przydatności danej partii towaru do użytku, nie krócej jednak niż przez okres roku i nie dłużej niż przez okres dwóch lat od daty przeprowadzenia kontroli. 4. Na żądanie organu administracji miar paczkujący jest obowiązany udostępnić dokumentację, o której mowa w ust. 1. 5. Organy inspekcji, o których mowa w art. 5 ust. 1, mają prawo wglądu do dokumentacji określonej w ust. 1 w celu ustalenia ilości rzeczywistej towarów wprowadzonych przez paczkującego do obrotu. Art. 19. 1. Dyrektor właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar, nie częściej niż raz w roku, przeprowadza w pomieszczeniach paczkującego kontrole planowe w celu stwierdzenia poprawności stosowanego przez paczkującego systemu kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego. 2. Za czynności wykonywane przez dyrektora właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar, związane z planowaną kontrolą towarów paczkowanych, pobiera się od paczkującego opłaty zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 63, poz. 636). 3. Właściwe terytorialnie organy administracji miar mogą w każdym czasie przeprowadzać kontrole doraźne. Za czynności wykonywane przez dyrektora, o którym mowa w ust. 1, związane z kontrolą doraźną nie pobiera się opłaty, chyba że w ich wyniku zostanie stwierdzone stosowanie niewłaściwych przyrządów pomiarowych lub że przyjęty system kontroli wewnętrznej ilości towaru paczkowanego może powodować przekroczenie dopuszczalnej ujemnej wartości błędu ilości towaru paczkowanego T1. W takim przypadku pobierane są opłaty jak za kontrole planowe. 4. Do kontroli planowych i doraźnych stosuje się odpowiednio przepis art. 13 ust. 1. Art. 20. Towary paczkowane oznaczone znakiem "e" przez paczkującego w krajach członkowskich Unii Europejskiej zgodnie z obowiązującymi w tych krajach przepisami są dopuszczane do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez konieczności przeprowadzania dodatkowej kontroli. Rozdział 4 Butelki miarowe Art. 21. 1. Producent butelek może na własną odpowiedzialność oznaczać je znakiem "3" o wysokości co najmniej 3 mm, stanowiącym gwarancję producenta, że butelka spełnia wymagania określone w ustawie. Wymagania metrologiczne dotyczące butelek miarowych zawiera załącznik nr 4 do ustawy. 2. Wzór znaku "3"określa załącznik nr 5 do ustawy. Art. 22. 1. Butelka miarowa powinna posiadać łatwe do odczytania,
dobrze widoczne oraz nieusuwalne oznakowania:
- 4 mm, jeżeli nominalna pojemność wynosi od 20 cl do 100 cl, - 6 mm, jeżeli nominalna pojemność jest większa od 100 cl,
c) znak "3",
b) wartość odległości, wyrażonej w milimetrach, od poziomu krawędzi
do poziomu napełnienia odpowiadającego pojemności nominalnej z symbolem
mm.
Art. 23. 1. Producent przed rozpoczęciem produkcji butelek miarowych jest obowiązany zgłosić Prezesowi Głównego Urzędu Miar znak służący do identyfikacji producenta. 2. Znak identyfikacyjny producenta powinien posiadać indywidualne cechy graficzne pozwalające jednoznacznie odróżnić go od zarejestrowanych już znaków identyfikacyjnych innych producentów. 3. Każdy producent jest obowiązany umieszczać na produkowanych przez siebie butelkach miarowych spełniających wymagania niniejszej ustawy znak identyfikacyjny producenta. Art. 24. 1. Prezes Głównego Urzędu Miar prowadzi jawny rejestr znaków identyfikacyjnych producentów butelek miarowych, zwany dalej "rejestrem". 2. Rejestr powinien zawierać:
2) siedzibę i adres, 3) numer, pod którym producent został zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym, 4) symbol graficzny stanowiący znak identyfikacyjny producenta.
2. Prezes Głównego Urzędu Miar odmawia wpisu w przypadku, gdy znak zgłoszony przez producenta jest identyczny ze znakiem już wcześniej wpisanym do rejestru. 3. Prezes Głównego Urzędu Miar jest obowiązany wydać pisemne zaświadczenie o wpisie znaku identyfikacyjnego do rejestru w terminie 14 dni od dnia dokonania wpisu. 4. W przypadku gdy zgłoszony przez producenta wniosek posiada braki formalne lub znak identyfikacyjny producenta nie posiada indywidualnych cech graficznych pozwalających jednoznacznie odróżnić go od wpisanych już do rejestru znaków identyfikacyjnych innych producentów, co może wprowadzać w błąd co do tożsamości producenta butelek miarowych, Prezes Głównego Urzędu Miar zawiadamia o powyższym wnioskodawcę w terminie 14 dni od dnia otrzymania zgłoszenia oraz wzywa go do usunięcia braków formalnych lub do zmiany znaku w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia. 5. Jeżeli w wyznaczonym terminie producent nie uzupełni wniosku lub nie przedstawi innego znaku identyfikacyjnego, Prezes Głównego Urzędu Miar pozostawia sprawę bez rozpoznania, informując o powyższym wnioskodawcę. 6. Dokonanie albo odmowa wpisu znaku identyfikacyjnego do rejestru następuje w formie decyzji administracyjnej. Art. 26. Prezes Głównego Urzędu Miar jest obowiązany informować właściwe organy państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Komisję Europejską o znakach identyfikacyjnych producenta wpisanych do rejestru w terminie 30 dni od wydania decyzji o dokonaniu wpisu. Art. 27. 1. Producent butelek miarowych jest odpowiedzialny za zorganizowanie i przeprowadzanie kontroli wewnętrznej butelek miarowych. Kontrola ta może być przeprowadzana wyłącznie przy pomocy zalegalizowanych przyrządów pomiarowych, odpowiednich do wykonywania niezbędnych czynności. 2. Stosowany przez producenta system kontroli wewnętrznej butelek miarowych powinien zapewniać skuteczność porównywalną do skuteczności metody referencyjnej. Opis metody referencyjnej kontroli butelek miarowych zawiera załącznik nr 6 do ustawy. 3. Producent, w terminie co najmniej 60 dni przed rozpoczęciem produkcji butelek miarowych, jest obowiązany przekazać dyrektorowi właściwego terytorialnie okręgowego urzędu miar opis przyjętego przez siebie systemu kontroli wewnętrznej butelek miarowych. Przepisy art. 16 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio. 4. Producent może wprowadzać do obrotu partię butelek miarowych po przeprowadzeniu kontroli wewnętrznej, o której mowa w ust. 1, i stwierdzeniu pozytywnego wyniku kontroli. Art. 28. 1. Butelki miarowe podlegają kontroli administracji miar przez pobranie próbek w pomieszczeniach producenta. 2. Do kontroli butelek miarowych stosuje się odpowiednio przepisy art. 18 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 19. 3. Stwierdzenie poprawności danej partii w ramach kontroli, o której mowa w ust. 1, następuje po wykonaniu badań kontrolnych, przy zastosowaniu metody zapewniającej skuteczność porównywalną ze skutecznością metody referencyjnej. Rozdział 5 Przepisy karne Art. 29. Kto, paczkując lub wprowadzając po raz pierwszy do obrotu towary paczkowane, oznacza je znakiem "e", będąc świadomym, że nie spełniają one wymagań określonych dla tego znaku, podlega karze grzywny do 5.000 złotych. Art. 30. Kto oznacza znakiem "3" butelki niespełniające wymagań określonych dla tego znaku lub butelki takie wprowadza po raz pierwszy do obrotu, podlega karze grzywny do 5.000 złotych. Art. 31. Kto, będąc odpowiedzialnym za działalność produkcyjną lub za kontrolę ilości rzeczywistej, nie przestrzega obowiązków wynikających z przyjętego systemu kontroli wewnętrznej ilości towarów paczkowanych lub kontroli wewnętrznej butelek miarowych lub prowadzi wymaganą dokumentację tych systemów nierzetelnie, podlega karze grzywny do 1.000 złotych. Art. 32. Postępowanie w sprawach określonych w art. 29-31 następuje w trybie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Rozdział 6 Zmiany w przepisach obowiązujących Art. 33. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń
(Dz. U. Nr 12, poz. 114, z 1981 r. Nr 24, poz. 124, z 1982 r. Nr 16, poz.
125, z 1983 r. Nr 6, poz. 35 i Nr 44, poz. 203, z 1984 r. Nr 54, poz. 275,
z 1985 r. Nr 14, poz. 60 i Nr 23, poz. 100, z 1986 r. Nr 39, poz. 193,
z 1988 r. Nr 20, poz. 135 i Nr 41, poz. 324, z 1989 r. Nr 34, poz. 180,
z 1990 r. Nr 51, poz. 297, Nr 72, poz. 422 i Nr 86, poz. 504, z 1991 r.
Nr 75, poz. 332 i Nr 91, poz. 408, z 1992 r. Nr 24, poz. 101, z 1994 r.
Nr 123, poz. 600, z 1995 r. Nr 6, poz. 29, Nr 60, poz. 310 i Nr 95, poz.
475, z 1997 r. Nr 54, poz. 349, Nr 60, poz. 369, Nr 85, poz. 539, Nr 98,
poz. 602, Nr 104, poz. 661, Nr 106, poz. 677, Nr 111, poz. 724, Nr 123,
poz. 779, Nr 133, poz. 884 i Nr 141, poz. 942, z 1998 r. Nr 113, poz. 717,
z 1999 r. Nr 83, poz. 931 i Nr 101, poz. 1178, z 2000 r. Nr 22, poz. 271,
Nr 73, poz. 852, Nr 74, poz. 855 i Nr 117, poz. 1228 oraz z 2001 r. Nr
100, poz. 1081, Nr 106, poz. 1149 i Nr 125, poz. 1371) wprowadza się następujące
zmiany:
2) w art. 137 w § 1 po wyrazie "cen" dodaje się wyrazy "lub ilości nominalnej". Przepisy przejściowe i końcowe Art. 34. Paczkujący produkty oraz producenci butelek miarowych przed wejściem w życie ustawy mogą prowadzić produkcję pod warunkiem spełnienia obowiązków zgłoszeniowych i rejestracyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 16 ust. 1, art. 23 ust. 1 i art. 27 ust. 3, w terminie 60 dni od dnia wejścia w życie ustawy. Art. 35. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2003 r., z wyjątkiem art. 6 ust. 3 i 4, art. 20 i art. 26, które wchodzą w życie z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski
Załącznik nr 1
Wymagania metrologiczne dotyczące ilości rzeczywistej towarów paczkowanych Dopuszczalne błędy ilości rzeczywistej towaru paczkowanego § 1. 1. Partia towarów paczkowanych powinna spełniać jednocześnie następujące
wymagania metrologiczne dotyczące:
b) średniej ilości rzeczywistej produktu w opakowaniu w stosunku do
jego ilości nominalnej.
b) wartość podana w § 6 ust. 3 lit. a), (tabela 4 - dla próbek, które
nie ulegają zniszczeniu podczas badania) lub w lit. b), (tabela 5 - dla
próbek, które ulegają w badaniu zniszczeniu, czyli są podczas badania otwierane
lub w inny sposób ulegają uszkodzeniu) - w przypadku zastosowania statystycznej
metody oceny partii.
Tabela 1
Przy stosowaniu tabeli, wartości dopuszczalnych błędów T1,
wyrażonych w procentach Qn zaokrągla się przy przeliczaniu na
jednostki masy lub objętości do:
- następnej całkowitej wartości g albo ml - dla Qn > 1.000
g albo 1.000 ml.
5. W kontrolowanej partii nie może być towarów paczkowanych, których błąd ujemny przekracza dwukrotną wartość błędu T1 podanego w tabeli 1. 6. Nie określa się dodatniej wartości błędu ilości towaru paczkowanego T (nadmiaru ilości towaru w opakowaniu). 7. Błąd pomiaru podczas wyznaczania ilości rzeczywistej towaru paczkowanego nie powinien przekraczać wartości ą0,2 błędu T1. Kontrola towarów paczkowanych § 2. 1. Kontroli podlega partia towaru paczkowanego. Partia towaru paczkowanego wystarczająca do pobrania próbki w celu wyznaczenia średniej ilości produktu w opakowaniu metodą statystyczną powinna zawierać co najmniej 100 jednostek towaru. 2. Wynikiem kontroli partii towaru paczkowanego jest jej przyjęcie (zaakceptowanie), w przypadku gdy spełnia ona wymagania metrologiczne określone w niniejszym załączniku, albo jej odrzucenie (zdyskwalifikowanie i uznanie tej partii za wadliwą), jeżeli takich wymagań partia ta nie spełnia. 3. Jeżeli partia brana jest z linii paczkującej, to liczność partii stanowią wszystkie towary przyjęte przez system kontrolny paczkującego, zapakowane w czasie jednej godziny przy maksymalnej wydajności linii. Jeżeli partia nie jest brana z linii paczkującej, to wielkość partii powinna być ograniczona do 10.000 jednostek towaru. 4. Z partii pobierana jest losowo próbka, która jest oznaczana jeszcze przed rozpoczęciem pierwszego pomiaru kontrolnego. Próbkę tę stanowią towary w liczbie określonej w § 4 ust. 1 (tabela 2). Partia towaru, zawierająca mniej niż 100 towarów paczkowanych podlegających badaniom nieniszczącym, kontrolowana jest w całości. 5. Jeżeli jest to konieczne do zapewnienia prawidłowości badania, to w czasie kontroli towary paczkowane mogą być niszczone (kontrola niszcząca). Kontrolę niszczącą należy ograniczać do niezbędnych przypadków i stosować dla partii zawierającej co najmniej 100 jednostek towaru, dla mniejszych partii zaś kontrolę niszczącą należy ograniczać do przypadków wynikających ze skarg nabywców i poddawać jej 10% towarów z partii, lecz nie mniej niż 2 jednostki. 6. Przyjęcie partii towaru paczkowanego następuje wtedy, gdy w wyniku
badania pobranej próbki stwierdzono, że spełnione są wymagania określone
w § 4-6, dotyczące odpowiednio:
- średniej ilości rzeczywistej towarów paczkowanych wchodzących w skład
próbki w stosunku do jego ilości nominalnej.
Wyznaczanie ilości rzeczywistej towaru paczkowanego § 3. 1. Ilość rzeczywistą towaru paczkowanego, wyrażoną w jednostkach masy, wyznacza się bezpośrednio przez pomiar masy. 2. Ilość rzeczywistą towaru paczkowanego, wyrażoną w jednostkach objętości,
wyznacza się w zależności od właściwości produktu:
- pośrednio przez pomiar masy i gęstości.
4. Towary paczkowane o ilości rzeczywistej mniejszej niż minimalnie akceptowana uważa się za wadliwe. Kontrola nieniszcząca § 4. 1. Próbki, które nie ulegają zniszczeniu w czasie kontroli, podlegają kontroli wyrywkowej dwustopniowej i ocenie według tabeli 2: Tabela 2
2. Jeżeli liczba wadliwych jednostek, stwierdzona w wyniku badania próbki nr 1, należy do zbioru liczb kwalifikujących partię, to należy przyjąć tę partię towaru paczkowanego bez pobierania próbki nr 2. 3. Jeżeli liczba wadliwych jednostek, stwierdzona w wyniku badania próbki nr 1, należy do zbioru liczb dyskwalifikujących partię, to należy odrzucić tę partię. 4. Jeżeli liczba wadliwych jednostek, stwierdzona w wyniku badania próbki nr 1, jest większa od największej liczby kwalifikującej partię, ale mniejsza od najmniejszej liczby dyskwalifikującej partię, to należy pobrać i zbadać próbkę nr 2. 5. Jeżeli liczba będąca sumą wadliwych jednostek z próbek 1 i 2 należy do zbioru liczb kwalifikujących partię (dla sumy liczb towarów paczkowanych obu próbek), to należy przyjąć tę partię towaru paczkowanego. W przeciwnym razie partię towaru paczkowanego należy odrzucić. Kontrola niszcząca § 5. 1. Próbki, które ulegają zniszczeniu w czasie kontroli, podlegają kontroli wyrywkowej jednostopniowej i ocenie według tabeli 3: Tabela 3
2. Jeżeli liczba wadliwych jednostek, wyznaczona w wyniku badania próbki, należy do zbioru liczb kwalifikujących partię, to należy przyjąć tę partię towaru. W przeciwnym razie partię towaru należy odrzucić. Wyznaczanie średniej ilości rzeczywistej towarów paczkowanych wchodzących w skład próbki § 6. 1. Średnią ilość rzeczywistą
gdzie:
n - liczność próbki. 2. Odchylenie standardowe s w badanej próbce o liczności n wyznacza się według wzoru:
3. Średnia ilość rzeczywista
gdzie znaczenie symboli występujących w tabeli jest następujące: Qn - ilość nominalna towaru paczkowanego, s - odchylenie standardowe badanej próbki,
c) ilość nominalna Qn towaru paczkowanego - dla partii kontrolowanych w całości.
1. Butelki miarowe powinny charakteryzować się następującymi pojemnościami,
które powinny być zawsze określane w temperaturze 20 °C:
b) pojemność brzegowa butelki jest objętością cieczy, jaką w rzeczywistości zawiera butelka napełniona do brzegu, c) pojemność rzeczywista butelki jest objętością cieczy, którą ona rzeczywiście
zawiera, jeżeli jest dokładnie napełniona zgodnie z warunkami odpowiadającymi
teoretycznie pojemności nominalnej.
b) do stałej pustej przestrzeni w butelce.
3. W celu umożliwienia zmierzenia pojemności butelki miarowej z wystarczającą dokładnością, mając na uwadze pewne zwyczajowe niepewności, jakie mogą się pojawić przy napełnianiu, a w szczególności z dokładnością wymaganą na podstawie przepisów ustawy, maksymalnie dopuszczalne błędy (dodatni i ujemny) w pojemności butelek miarowych, tzn. największe dopuszczalne różnice (dodatnie i ujemne) w temperaturze 20 °C oraz w warunkach kontrolnych określonych w opisie metody referencyjnej, pomiędzy pojemnością rzeczywistą a nominalną Vn, powinny być zgodne z poniższą tabelą:
Maksymalny dopuszczalny błąd w pojemności brzegowej powinien być identyczny z maksymalnym dopuszczalnym błędem dla odpowiadającej jej pojemności nominalnej. Tolerancja powinna być liczona zawsze od ustalonej wartości nominalnej. Systematyczne wykorzystywanie granic błędu jest zabronione. 4. Pojemność rzeczywistą butelki miarowej należy sprawdzać poprzez określenie ilości wody o temperaturze 20 °C, jaką butelka faktycznie zawiera, kiedy została napełniona do poziomu odpowiadającego teoretycznie pojemności nominalnej. Pojemność rzeczywistą można również sprawdzić pośrednio przy pomocy metody o ekwiwalentnej dokładności.
A. Metoda pobierania próbek 1. Próbka butelek miarowych tego samego wzoru oraz tej samej produkcji powinna być pobrana w losowy sposób z partii odpowiadającej w zasadzie godzinowej produkcji. 2. Jeśli wynik pierwszej kontroli przeprowadzonej na partii odpowiadającej godzinowej produkcji jest niezadowalający, można przeprowadzić drugą kontrolę, opartą na innej próbce pobranej z partii odpowiadającej dłuższemu okresowi produkcji albo w oparciu o wyniki zanotowane na kartach kontroli wewnętrznej producenta, przeprowadzanej zgodnie z przekazanym dyrektorowi okręgowego urzędu miar opisem, co do którego nie wniesiono zaleceń lub wniesione zalecenia zostały wykonane. 3. Liczba butelek miarowych stanowiących próbkę powinna wynosić 35 lub 40 w zależności od tego, która z dwóch metod stosowania wyników określonych w punkcie C została wybrana przez paczkującego lub właściwe terytorialne organy administracji miar. B. Pomiar pojemności butelek miarowych stanowiących próbkę 1. Pomiar powinien zostać przeprowadzony przy pomocy zalegalizowanego przyrządu pomiarowego, odpowiedniego dla przeprowadzenia niezbędnych czynności. 2. Błąd pomiaru pojemności nie powinien przekraczać jednej piątej dopuszczalnego błędu granicznego odpowiadającego nominalnej pojemności butelki miarowej. 3. Butelki miarowe należy najpierw zważyć w stanie pustym. 4. Następnie należy napełnić je wodą o temperaturze 20 °C i znanej gęstości do poziomu napełnienia odpowiedniego dla zastosowanej metody kontroli. 5. Następnie butelki należy zważyć w stanie napełnionym. C. Opracowanie wyników pomiarów C1. Metoda odchylenia standardowego Liczba butelek miarowych w próbce wynosi 35.
gdzie: k = 1,57 F = 0,266 Ts = Vn + E Ti = Vn - E Vn - wartość pojemności nominalnej oznaczona na butelce miarowej zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy E - wartość błędu granicznego dopuszczalnego odpowiadająca pojemności nominalnej Vn wyznaczona zgodnie z tabelą określoną w załączniku nr 4 do ustawy C2. Metoda średniego zakresu Liczba butelek miarowych w próbce wynosi 40.
W tym celu należy podzielić próbkę zgodnie z kolejnością wykonywania
pomiarów objętości rzeczywistej na osiem małych próbek składających się
z pięciu butelek miarowych każda i przeprowadzić następujące obliczenia:
b) obliczyć sumę zakresów ośmiu mniejszych próbek c) obliczyć średni zakres
gdzie: k' = 0,668 F' = 0,628 Ts = Vn + E Ti = Vn - E Vn - wartość pojemności nominalnej oznaczona na butelce miarowej zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy; E - wartość błędu granicznego dopuszczalnego odpowiadająca pojemności nominalnej Vn wyznaczona zgodnie z tabelą określoną w załączniku nr 4 do ustawy. |
Oszustwa na wadze i objętości były przedmiotem
Seminarium Medycznego Centrum Konsumenta
w dniu 3. marca 1998r. i 12. lipca 2000r.
SEMINARIA MEDYCZNEGO CENTRUM
KONSUMENTA
- TOLERANCJA WAGOWA
Aby nie paść ofiarą tego rodzaju oszustw,
trzeba osobiście zważyć lub zmierzyć objętość towaru,
posługując się wiarygodnym urządzeniem pomiarowym
(waga, butelka miarowa).
Łatwiej jest uniknąć okradzenia przez złodzieja, który wbrew prawu
obowiązującemu od połowy lipca 2002r.
ukrywa przed kupującymi rzeczywiste ceny oferowanych towarów lub
usług
zanim podejmą oni decyzję o zakupie.
Aby nie stanąć bezradnie przed koniecznością zapłaty
przekraczającej wyobrażenie, wystarczy u złodzieja nie kupować.
Widząc np. brak wywieszek przy towarach, trzeba ze sklepu wyjść.
NOWE WARUNKI SPRZEDAŻY TOWARÓW
Rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 25 czerwca 2002
r.
w sprawie szczegółowych
warunków zawierania i wykonywania umów sprzedaży
między przedsiębiorcami
a konsumentami
![]() |
STOWARZYSZENIE
OCHRONY ZDROWIA KONSUMENTÓW |
ALFABETYCZNY
SPIS ZAWARTOŚCI
STRON INTERNETOWYCH DOMENY HALAT.PL
DOTYCZĄCYCH OCHRONY ZDROWIA